Hard tegen Hart - Deel 1 (Verborgen Agenda's - Boek 1) (Internet) (Netties 2017)

Voorwoord + Proloog - Katharina

Voorwoord

Beste lezers,

In mijn maanden hier op Wattpad is het mij opgevallen dat de boeken hier redelijk korte hoofdstukken hebben in vergelijking met een boek.
Nadat ik zelf een aantal verhalen heb gelezen via deze app, moet ik toegeven dat lezen via een app totaal verschillend is dan het lezen van een boek.
Daarom heb ik besloten om mijn eerste boek opnieuw te posten, in kleinere stukken, met foto's en een cast.
Voor diegenen die liever lezen zoals in een boek, heb ik het originele verhaal laten staan.

In de eerste helft van volgend jaar zal ik het vervolg op dit boek posten. Hoe (Internet- of boekvorm) zal afhangen van de reacties op dit boek.
Laat gerust weten wat jullie hiervan denken, ook als jullie het herposten van dit boek overbodig vinden. Ik ben nog volop aan het leren en sta open voor feedback (zolang het beleefd blijft).

Veel leesplezier!
Karen
Xxx

Proloog (POV Katharina)

Ineengedoken achter de vuilnisbakken wiegde ze heen en weer. Haar donkere jas en kap maakten haar bijna onzichtbaar in het donker van de nacht. Toch stelde dit haar niet gerust. "Bijna doet altijd mee, maar heeft nog nooit gewonnen," zei Koenraad altijd. Haar keel klemde zich pijnlijk dicht bij de gedachte aan haar broer. Ik hoop dat hij tenminste veilig is. De voetstappen klonken steeds dichterbij. Ze kromp ineen om zichzelf nog kleiner te maken. Zo bleef ze stokstijf zitten, één met de schaduwen. Laat ze mij niet vinden. Alsjeblieft. Laat ze mij niet vinden. Terwijl ze wachtte tot de mannen verdwenen waren, bleef ze dezelfde zin geluidloos herhalen. Als een mantra tegen de paniek die langzaam maar zeker haar hele lichaam overnam. Ze was al zo ver gekomen. Ze wilde het niet opgeven, ook al werd haar situatie penibeler met de minuut.

Drie lange dagen, en nog langere nachten, was ze al op de vlucht. En nu, met haar eindbestemming letterlijk in zicht, leek alles in het water te vallen. Ze hadden haar bijna gevonden. Op het laatste nippertje was ze achter de vuilnisbakken gedoken. Ze huiverde bij de gedachte en begon opnieuw aan haar mantra. Laat ze mij niet vinden. Alsjeblieft. Laat ze mij niet vinden. De minuten kropen voorbij. Haar hele lichaam deed pijn. De voetstappen klonken steeds dichterbij, tot het geluid vlakbij haar schuilplaats stopte.

"Prinses Katharina, ik weet dat u hier bent," siste één van haar achtervolgers. Ze klemde haar tanden op elkaar om het niet uit te schreeuwen van angst, maar verroerde geen vin. Misschien wil hij mij zo dwingen om mijn schuilplaats te verraden. Niet opgeven, Katharina!

"Het is Pol, mevrouw," zei hij nauwelijks hoorbaar. Op spreektoon deze keer, zodat ze de stem herkende. "Ik zal u helpen."

"Weet je iets over Koenraad?"

"Nee. Het spijt me, mevrouw. Breng eerst uzelf in veiligheid. Daarna kunt u zich zorgen maken over anderen. Akkoord?"

"Akkoord."

"Blijf waar u bent. Ik leid de anderen weg. Dan kunt u veilig verdergaan."

Ze snikte zachtjes. "Dankjewel, Pol. Dit zal ik nooit vergeten."

"Ik ben blij dat ik iets kan terugdoen, mevrouw. U hebt mij mijn Betty gegeven." Hij wandelde weg. "Hier is ze niet!" schreeuwde hij naar de anderen.

"Ik ben het beu om hier nachtenlang te wachten tot dat kreng opduikt. Volgens mij is ze te achterlijk om hier helemaal alleen te geraken!" Zijn zeurende stem werkte op haar zenuwen. Wil je van leven wisselen, lafaard?

"Ja!" stemden de anderen in.

"Het is belachelijk om hier alle vier te blijven staan voor niets, da's waar. We hebben overal gezocht. Ze is nergens te vinden."

"Ja!"

"Ik stel een beurtrol voor," vervolgde Pol. "Elke nacht kammen we samen de hele buurt uit. Daarna blijft één iemand hier de wacht houden en kunnen de anderen gaan slapen."

"Of drinken!" vulde een andere man enthousiast aan.

"En omdat het jouw idee is, Pol, mag jij de eerste wacht optrekken." De mannen verdwenen, bulderend van het lachen.

Ze bleef doodstil zitten. De minuten tikten zo traag voorbij dat ze wel uren leken.

"De kust is veilig, mevrouw," zei Pol uiteindelijk. Ze stond op en masseerde de pijn weg uit haar stramme spieren. Wanneer ze hem nogmaals wilde bedanken, stak hij stak zijn hand op. "Nee, mevrouw, da's echt niet nodig. Het is dankzij u dat ik binnen enkele dagen kan terugkeren naar de vrouw van wie ik hou. Ik wou dat ik meer kon doen om u te helpen."

"Je hebt al zoveel gedaan, Pol. Stel Metie en Koenraad gerust. Ik red me wel. Ik zal jullie missen." Ze knipperde haar tranen weg. Zo snel ze kon liep ze naar de overkant van de straat, naar het huis van de enige persoon die haar op dit moment een veilige haven kon bieden. Nog voor ze kon aanbellen, zwaaide de deur open. "Grootvader, je moet me helpen."

"Wat heeft hij je aangedaan, kindje?" De deur viel achter hen dicht. Eindelijk veilig. Voorlopig dan toch. Ze barstte in snikken uit. Haar grootvader trachtte haar tevergeefs te troosten. "Ssht, kindje, alles komt goed," suste hij.

Maar ze wist beter. Zolang hij leeft, komt het nooit meer goed.