Hard tegen Hart - Deel 1 (Verborgen Agenda's - Boek 1) (Internet) (Netties 2017)

2.4: Nachtmerrie - Katharina

Ze staarde hem als aan de grond genageld aan. Haar stem weigerde dienst. Ze kon enkel knikken. Even later had hij de deur achter zich gesloten en kwam ze weer tot zichzelf. Ze kon niet begrijpen hoe één persoon haar zo snel van haar stuk kon brengen. Die laatste kus bijvoorbeeld had ze gevoeld tot in haar kleine teen! Ze zonk neer in een zetel en overliep in gedachten hun gesprek. Tot haar ontsteltenis had ze hem niet eens geconfronteerd met de dreigementen. Stom, stom, stom! In plaats daarvan had ze hem geplaagd. En wat nog erger was: ze had een normale, vriendschappelijke conversatie met hem gevoerd. Wat gebeurde er toch met haar? Waarom was ze niet op haar hoede geweest? Hij had haar verrast. Daarom. Met zijn rake observaties en connectie met Koenraad. En met zijn aandacht voor haar. Dat hij zoveel effect op haar had, joeg haar geen angst aan. Haar intuïtie gaf aan dat hij te vertrouwen was. Dat maakte hem knap, slim, grappig en betrouwbaar. Al wat ze wou in een man.

Afstand nemen, Katharina, denk aan zijn reputatie. Denk aan je situatie. Sterk zijn, laat niemand binnen. Vertrouw enkel op jezelf. Alleen zo kan je overleven. Ze zuchtte. Hoe eenzaam dat ook is. Voor de eerste maal durfde ze toe te geven hoezeer ze smachtte naar een echte, diepe connectie met een ander. Opnieuw drong ze die gedachte terug. Te gevaarlijk.

Terneergeslagen maakte ze zich klaar voor de nacht. Ze nestelde zich onder de dekens van het meest comfortabele bed waar ze ooit in had geslapen.

Donker. Het was pikdonker. Alles was zwart. Geen spoortje licht te bekennen. Stofdeeltjes kriebelden in haar neus, deden haar niezen. Ze hoorde het getrippel van geschrokken dieren. Muizen? Ratten? Laat ze mij alsjeblieft niet bijten. Ze krabbelde recht. Eenmaal op haar twee benen schuifelde ze vooruit tot ze tegen iets aanstootte. Op de tast probeerde ze het voorwerp te identificeren. Een bed! Het is een bed!

"Leg je maar neer, mopje, ik zal goed voor je zorgen," klonk de gevreesde nasale stem in het donker. "Al dat verzet heeft geen zin. Je bent van mij, hoor je, van mij!"

Spinnenwebben weefden zich rond haar lichaam, namen haar gevangen. De stem kwam steeds dichterbij. Ze barstte in snikken uit.

"Goed zo, mopje. Huilen is goed. Gillen is beter."

Vingers als spinnenpoten gleden over haar gezicht, haar armen en naar omlaag. Ze gilde zo hard ze kon.

Verwilderd schoot ze overeind. Waar is hij? Waar ben ik? In paniek greep ze om zich heen tot ze een lichtschakelaar had gevonden. Ze knipte het licht aan en keek om zich heen. Tolosa. Ik ben in Tolosa. Veilig genoeg. Ze liet zich weer neervallen. Terwijl ze haar tranen wegveegde, fluisterde ze gefrustreerd: "Moet dat nu echt elke nacht? Is wat ik heb meegemaakt niet erg genoeg? Waarom vermengt alles zich tot deze afschuwelijke nachtmerries?" Pas een hele tijd later viel ze in een droomloze slaap.