Hard tegen Hart - Deel 1 (Verborgen Agenda's - Boek 1) (Internet) (Netties 2017)

9.3: De uitbarsting - Katharina

Op een sombere vrijdagochtend begin april kwam Katharina haar bureau binnen met een rothumeur. Haar bijkomende opdracht woog zwaar op haar gemoed. Telkens opnieuw werd ze herinnerd aan haar gesprekken met Victor over vertrouwen. Victors pijn en frustratie omdat ze hem weigerde te vertrouwen raakten haar diep. In Sagenland had ze er in een zwak moment enkele pijnlijke herinneringen uitgeflapt. Ze wisten echter allebei dat dit in normale omstandigheden nooit gebeurd zou zijn. Haar gedrag de dagen en weken na haar onthullingen hadden dat pijnlijk duidelijk gemaakt.

Bovendien baarde haar eigen reactie op zijn nabijheid haar zorgen. Nog altijd werd ze heen en weer geslingerd tussen twee tegenovergestelde behoeftes: enerzijds haar wens om zich in zijn armen te smijten en hem haar ridder op het witte paard te laten zijn en anderzijds haar verlangen om hem te behoeden voor al het slechte in haar leven. Dit had ze nog nooit meegemaakt. Met heimwee dacht ze terug aan de tijd voor Victor. Toen ze een beslissing nam en zich daar moeiteloos aan hield. Nu lag ze nacht na nacht te woelen in haar bed. Want de wijze waarop hij omging met haar afstandelijkheid deed haar twijfelen. Hij bleef begripvol, behandelde haar met evenveel respect en liet zich niet afschrikken. Elke blijk van affectie bracht haar geloof in de juistheid van haar beslissing meer aan het wankelen.

Overdag werd ze geplaagd door besluiteloosheid, schuldgevoel en hartenpijn; 's nachts door haar terugkerende nachtmerries en het daaropvolgende gepieker. De combinatie van dit alles met weer een verjaardag zonder Koenraad in het verschiet maakte van haar een vulkaan van emoties op de rand van een uitbarsting. Wat haar natuurlijk nog meer irriteerde.

Alsof dat nog niet erg genoeg was, had ze zich die ochtend, na weer een vreselijke nacht, overslapen. Hierdoor miste ze het ontbijt en verscheen ze te laat op haar werk. Victor, afgeleid door de voorbereidingen op zijn handelsmissie in augustus, merkte haar waarschuwingssignalen niet op. Schertsend vroeg hij: "Ah Kate, ben je daar eindelijk? Kom je mijn eenzaamheid doorbreken?"

Het idee dat hij, met zijn hechte gezin, een hele schare trouwe bedienden en vrienden die hij op elk moment kon contacteren; durfde te spotten met de eenzaamheid die haar elke dag overspoelde, deed haar bom barsten.

"Jouw eenzaamheid? Jij weet niet wat eenzaamheid is, omhooggevallen stuk ongeluk! Eenzaamheid is een vader die je broer monopoliseert en jou, als je geluk hebt, negeert! Eenzaamheid is op je twaalfde verbannen worden naar een internaat in een land waarvan je de taal niet kent, zodat je maandenlang met niemand kan praten! Eenzaamheid is beseffen dat wat je ook doet, het nooit goed genoeg zal zijn voor de enige ouder die je nog hebt, enkel en alleen omdat je door je rothaar te veel op je moeder lijkt. En nee, mijn haar verven heeft niet gewerkt. Integendeel," sneerde ze voor ze wegstormde.

Victor had haar tirade met open mond aangehoord. Voor ze kon verdwijnen, liep hij achter haar aan. Hij trok haar naar binnen en sloot de deur. Hij plaatste zijn armen langs weerszijden van haar schouders, zodat ze niet kon ontsnappen. Vervolgens boog hij zich naar haar toe en bracht hun hoofden op gelijke hoogte. "Leg uit," beval hij zacht maar kordaat.

"Wat?" snauwde ze.

"Alles." Ze schudde haar hoofd en keek weg. "Kate, wie A zegt moet B zeggen. Je kan niet van mij verwachten dat ik dit negeer. Ofwel vertel je het mij nu, ofwel vraag ik het aan Koen. Hoe dan ook, ik zal erachter komen. Maar ik hoor het liever van jou. Wat gebeurde er toen je je haar verfde?" Ze sloot haar ogen om een fysieke buffer op te werpen tegen zijn overredingskracht. "Alsjeblieft, Kate," fluisterde hij in haar oor.

Zijn tederheid brak haar weerstand. Op dode toon zei ze: "Ik verfde mijn haar niet vrijwillig, het moest van vader. Zwart. Zoals hij en Koenraad. Ik was door het dolle heen. 'Nu ben ik net zoals jullie,' heb ik geroepen. Vader verplichtte mijn kamermeisje onmiddellijk om mij kaal te scheren. 'Je zal nooit zijn zoals wij,' beet hij mij toe voor hij mij alleen liet. Maandenlang heb ik gehuild. Pas na zes jaar was mijn haar teruggegroeid."

"Hoe oud was je?"

"Tien."

Hij klemde zijn tanden op elkaar. "Ben je daarom weggegaan? Omdat hij je zo slecht behandelde?"

"Onder andere."

"Vertel me de rest, Katharina."

"Nee. Je weet nu al te veel." Ze keek hem aan. "Ik zweer het, Victor, als ik het aan iemand kon vertellen, was jij het. Maar dit is iets dat ik alleen moet dragen. Dat heb ik al eens gezegd."

"En ik vind nog altijd dat je ongelijk hebt. Ik zal wachten tot jij dat ook inziet." Hij kuste haar voorhoofd en omhelsde haar stevig. "Vergeet niet: je bent niet meer eenzaam, want je hebt mij. Ik laat je nooit in de steek, hoe kattig je ook doet." Zijn lieve woorden raakten haar diep. Haar keel brandde. Om haar pijn te verbergen, probeerde ze uit zijn armen te ontsnappen. Hij hield haar nog krachtiger vast en zette zijn offensief verder: "Ssht, m'n lief, laat het los. Gooi het eruit. Het leven is niet goed geweest voor jou. Dat is nu voorbij. Ik ben hier voor jou."

De dam van haar verdriet brak en de tranen vloeiden naar buiten. Met luide uithalen treurde ze om het meisje dat ze ooit was geweest en diep vanbinnen nog altijd was. Ze treurde om de moeder die ze nooit had gekend, de broer die er niet voor haar mocht zijn en de liefde waar ze zo naar had gesnakt maar nooit had gekregen. Tenslotte treurde ze om de man die haar troostte. Want hoeveel hij ook van haar hield, en dat hij van haar hield besefte ze maar al te goed, het was niet genoeg. Liefde alleen kon de demonen uit haar verleden niet verjagen. Het enige wat zij hem te bieden had, was verdriet. En dat deed nog het meeste pijn.

Toen haar huilbui over was, veegde ze vliegensvlug haar tranen weg. "Sorry," mompelde ze schaapachtig.

"Kate," zuchtte hij, "stop met je te verontschuldigen omdat je gevoelens hebt. Iedereen heeft wel eens een moment waarop het te veel wordt."

Ze knikte. Ik normaal niet. Oh Victor, wat doe je toch met mij?

"Ga je opfrissen. Straks komt één van de partners voor mijn handelsmissie langs. Ik wil je aan hem voorstellen, aangezien jij ook zaken voor hem zal regelen." Katharina zag haar kans schoon om haar evenwicht te hervinden. Ze trok zich strategisch terug naar haar kamer om de laatste sporen van haar instorting te wissen.