Hard tegen Hart - Deel 1 (Verborgen Agenda's - Boek 1) (Internet) (Netties 2017)

8.2: Onvoorziene omstandigheden - Katharina

"Wat is er gebeurd?"

"Een paniekaanval. Het spijt me dat jullie dat gezien hebben."

Ze liet zich van zijn schoot glijden. Hij hield haar tegen en nestelde haar opnieuw tegen zich aan. Ze liet het toe, dankbaar voor zijn steun. "Waarom ben je in paniek geslagen?" Ze schudde haar hoofd. "Vertel het me. Ik wil weten welke attracties we eventueel nog moeten vermijden."

Ugh. Ik haat het wanneer hij gelijk heeft. Stomme rationele argumenten die ik niet kan weerleggen. "Ik zag geen licht meer."

"Ben je bang in het donker?"

"Niet altijd. Alleen wanneer het pikdonker is."

"Oh." Hij aarzelde. "Waarom?"

"Iets van vroeger. Het is niet belangrijk," wimpelde ze hem af.

"Integendeel, Kate. Het is van levensbelang. Hoe slaap je 's nachts?"

"Niet zo goed," gaf ze toe.

"Nachtmerries?"

"Ja."

"Waarover?" Ze twijfelde. "Praat erover, liefste. Lucht je hart."

Door haar paniekaanval voelde ze zich rauw, alsof iemand met een steakmes al haar verdedigingslinies had weggeschraapt. Ze putte kracht uit zijn aanwezigheid. Zijn troostende strelingen vormden en balsem op haar gewonde ziel. De woorden tuimelden uit haar mond voor ze besefte dat ze hem één van haar grootste geheimen opbiechtte. "Wanneer hij vond dat ik gestraft moest worden, sloot vader mij op in een verborgen voorraadkamertje, vol stof en spinnenwebben. Het was daar pikdonker. Vandaar mijn fobie voor pikdonker en spinnen."

"Sloot hij je vaak op?"

"Bijna elke keer wanneer hij mij opmerkte. Minder en minder naarmate ik mij beter kon wegstoppen."

Ze voelde hem trillen van ingehouden woede. "Hoelang duurden die ... kwellingen?"

"Een paar uur. Soms korter, soms langer. Een enkele keer een hele nacht."

"In jaren. Hoelang heeft het geduurd in jaren?"

"Oh. Zolang ik het mij kan herinneren. Het stopte toen ik op internaat ging."

"Hij deed het dus niet in de twee maanden dat je thuis was?"

"Nee. Hij en Koenraad waren altijd anderhalve maand op vakantie. Alleen. In de twee weken die overbleven, kon ik hem gemakkelijk ontlopen. Dat en de kast werd te klein." Ze glimlachte wrang.

"En niemand heeft je ooit geholpen?"

"Nee. Metie woonde niet in het kasteel. Koenraad sliep. Ik denk niet dat de bedienden het wisten, maar zelfs als dat zo was, hadden ze nog altijd niets ondernomen."

"Waarom niet?"

"Vader had duidelijk laten blijken dat elk vriendelijk gebaar naar mij toe zwaar bestraft zou worden."

"Vertel verder," drong hij aan wanneer ze stopte met praten.

"Toen ik zeven was, had ik een vriendinnetje: Julie. Ze was de dochter van twee nieuwe inwonende personeelsleden. Koenraad, zij en ik waren de enige jonge kinderen in het kasteel, dus speelden we vaak samen. Koenraad deed zelden mee, hij vond onze spelletjes te kinderachtig. Metie had ons gewaarschuwd om muisstil te zijn, om vader niet te storen. Op een dag waren Julie en haar ouders weg. Ontslagen. Als klap op de vuurpijl wilde niemand in Saval hen nog aannemen. Het gerucht dat ze ontslagen waren wegens diefstal ging het hele land rond. Ze zijn uit pure wanhoop geëmigreerd. Binnen de kasteelmuren kende iedereen de ware toedracht. Julies ouders waren goudeerlijke mensen, die stelen niet. Er was slechts één verschil tussen hen en de andere personeelsleden: de vriendschap tussen hun dochter en mij. Daarna deden ze allemaal alsof ik niet bestond, behalve Metie en Koenraad. Uit voorzorg. Telkens er nieuwe personeelsleden bijkwamen, werden zij gewaarschuwd, zodat de geschiedenis zich niet kon herhalen." Ze begroef haar aangezicht in zijn schouder om haar tranen te verbergen. "Zelfs Metie werd afstandelijker. Ze legde mij uit dat ze geen keuze had. Haar werk verliezen zou een ramp geweest zijn voor haar en haar familie. Ze was de enige kostwinner: haar ouders waren werkloos en haar jongste zussen studeerden nog. Haar loon was broodnodig. Ik had alleen Koenraad nog en ook onze relatie werd alsmaar slechter."

"Ik dacht dat jij en Koen zo close waren?"

"Eerst wel. Tot vader zijn invloed op hem gebruikte om hem tegen mij op te zetten. Vlak voor ik naar internaat vertrok, slaagde hij erin om ons uit elkaar te drijven. Pas enkele maanden voor onze achttiende verjaardag kwam Koenraad achter de waarheid. Hij smeekte om vergeving. Onnodig, natuurlijk. Het was niet zijn schuld. We pikten de draad weer op, belden elke week. Ik had mijn broer terug. Lang heeft mijn geluk niet geduurd, in september ben ik vertrokken en was contact jaren onmogelijk."

"Weer alleen," fluisterde hij.

"Niet echt, ik had grootvader en mijn nonkels. Maar zo voelde het wel."

"Dat zal je nooit meer overkomen, Kate. Daar zal ik voor zorgen."

Ze keek hem aan, de man die haar hele wereld op zijn kop zette. Zijn woorden hadden de muren rond haar hart verbrijzeld. Hij kent de echte Katharina en aanvaardt mij nog altijd. De liefde die brandde in zijn ogen hield haar gevangen. Rich had gelijk. Hij heeft zijn keuze gemaakt. Nu ik nog. Ze bestudeerde het gezicht dat haar zo dierbaar was geworden. Haar vingers dwaalden over zijn voorhoofd, zijn wangen, zijn hals. Onder haar vingertoppen voelde ze zijn hartslag versnellen. "Victor," fluisterde ze.

Zijn blik veranderde van liefdevol naar smeulend. "Kate. Mijn Kate." Haar hart hield een drumconcert terwijl in haar buik miljoenen vlinders wervelden op het ritme van de muziek.

Net voor ze haar laatste restje zelfbeheersing verloor en ze veranderde in een bodemloze poel van verlangen, barstte een vogel uit in gezang. Het moment was gebroken, haar gezond verstand keerde terug. Nu ik eindelijk mijn prins op het witte paard gevonden heb, is het te gevaarlijk om ervoor te gaan. Ik haat mijn leven. Ze sprong snel op en schraapte haar keel. "Ik denk dat we beter op zoek gaan naar Rich en Elly." Haar bruuske toon verhinderde dat hij tegensputterde. Enkele minuten later hadden ze de anderen gevonden.