Hard tegen Hart - Deel 1 (Verborgen Agenda's - Boek 1) (Internet) (Netties 2017)

14.1: 'Should I stay or should I go' - Victor

"Wauw Erik, bedankt voor je onmisbare hulp bij deze confrontatie met je vader," beet Victor zijn vriend toe. Igor had zijn zoon, tot diens grote opluchting, niet eens opgemerkt.

"Victor, Erik heeft de juiste beslissing genomen door zijn bemoeienis niet te verraden. Als Igor ontdekt zou hebben dat zijn enige kind hem verlinkt had, was de hele situatie geëscaleerd. Zoek Kat, stel haar gerust en breng haar in veiligheid."

Victor knikte kort en keerde zich om, richting slaapkamer. "Kate? Ben je daar? De kust is veilig, Igor is weg."

"Ik ben hier," antwoordde ze vanuit de koffer op de kleerkast. Ze sloeg het deksel terug. "Zie je wel dat Bens voorzorgsmaatregelen hun nut hebben? Ben je niet blij dat je niets gecommuniceerd hebt dat naar mij kon leiden?" Hij hielp haar zwijgend naar beneden. Toen ze veilig en wel voor hem stond, omhelsde hij haar stevig en drukte zijn lippen op de hare. Ze kusten tot ze allebei buiten adem waren.

"Hoelang blijft hij nog?" vroeg ze tussen de kussen door.

"Tot het einde van de festiviteiten," bromde hij. "Helaas kunnen we hem niet zonder gevolgen het land uitzetten." Hij kuste haar opnieuw, zachter deze keer. "Gaat het, schat?" vroeg hij bezorgd.

"Ja," antwoordde ze vol zelfvertrouwen. "Ik ben sterker dan toen. Ben heeft mij geleerd hoe ik mijzelf kan verdedigen. Ik had hem van mij kunnen afhouden, daar ben ik zeker van."

"Ik ben trots op jou, m'n lief."

"Oké, genoeg getreuzeld. Voor hij terugkomt, wil ik weg zijn. Hij mag niet weten wie ik ben, voor een confrontatie met mijn vader ben ik nog niet klaar. Neem jij mijn koffer? Ik zal mijn spullen klaarleggen."

"Je koffer?" Nee, niet nu al.

"Je hebt gelijk, hoe dom van me. Een rugzak is veel beter. Lichter, neemt niet zoveel plaats in. Je bent geniaal!" Ze schonk hem een stralende glimlach. Haar lach stierf een snelle dood toen ze zijn sombere blik opmerkte. "Wat is er?"

"Je vertrekt ..." Zijn stem brak.

"Victor." Hij keek haar aan. "Ik kom terug."

"Echt waar?" Hij klampte zich vast aan dat sprankeltje hoop.

"Ja, wanneer hij weg is. Tot dan neem ik een weekje vakantie."

"Kan je niet blijven tot morgen? In mijn kamer ben je veilig, dat zweer ik. Geen enkele gast kan zonder toestemming de koninklijke verdieping op."

"Victor ..."

"Alsjeblieft," pleitte hij. "We zijn nog maar net samen. Vertrek morgenvroeg. Gun me één laatste nacht samen."

"Het is maar een week. Ik kom terug. Ik beloof het."

"In een week kan veel gebeuren, Kate. Zeker bij jou."

"Je overdrijft, Victor," zei ze licht geïrriteerd.

Hij liet haar los. "Waar is je rugzak?" vroeg hij gelaten terwijl hij om zich heen keek. "Laat maar, ik heb hem gevonden." Hij stapte naar de zak toe.

Ze hield hem tegen. "Je vreest dat ik je zal verlaten en toch laat je mij gaan?"

"Natuurlijk. Je bent vrij om te gaan en te staan waar je wilt." Hij meende elk woord.

"Je bent bereid om je eigen geluk op te offeren voor mijn veiligheid?" fluisterde ze ongelovig. Hij staarde haar zwijgend aan, dwong haar met zijn blik om hem te geloven. Er veranderde iets in haar: ze stond rechter, straalde opnieuw zekerheid uit. Ze heeft beslist. Hij zette zich schrap voor de genadeslag. "Wat kan ik doen om dit gemakkelijker te maken voor jou?"

"Hoe bedoel je?" vroeg hij voorzichtig.

"Hier blijven is te gevaarlijk voor mij. Weggaan is te pijnlijk voor jou. Wat kunnen we doen om ervoor te zorgen dat ik mij veilig voel zonder dat jij of onze relatie daaronder lijdt?"

"Een compromis?" Ze knikte. Hij kon zijn oren niet geloven. "Je wilt samen een beslissing nemen over jouw veiligheid?"

Ze knikte opnieuw. "Igor weet niet wie ik ben. Dat moet zo blijven. En zelfs als hij mij herkent, zal ik niets ondernemen zonder jou erbij te betrekken."

Hij bestudeerde verwonderd haar gezicht. "Je meent het," zei hij dolgelukkig. "Je vertrouwt me."

"Ja, Victor. Ik hou van je. We zitten in hetzelfde schuitje, jij en ik. Beslissingen die een invloed hebben op onze relatie, horen we samen te nemen."

Pas nadat de stress weggevallen was, voelde hij hoe gespannen hij was geweest. Wat hou ik van het woord samen! "Zoals ik net zei, is mijn kamer veilig."

"Een hele week in jouw kamer zitten staren naar vier muren is geen optie."

"Begrepen. Ben je bereid om je in het paleis te verbergen?"

"Eventueel. Tot nu toe ben ik alleen nog maar gevlucht. Misschien wordt het tijd voor een andere strategie." Ze dachten na. "Ik heb het!" riep ze opeens. "Ik verander deze week van job! Igor zoekt jouw persoonlijke assistente, geen ander lid van het personeel. Zeker niet na Richards dreigement."

"Ja!" viel hij haar enthousiast bij. "Je kan een week bij Martha in de keuken werken. En 's avonds slaap je bij mij."

"Ik denk dat het beter is als we een week uit elkaars buurt blijven. Ik zal aan Seb vragen of ik bij hem mag logeren."

"Geen sprake van," gromde hij.

Ze barstte in lachen uit. "Grapje! Overnachten in jouw kamer is een fantastisch idee."

"God, Kate, wat heb jij een slecht gevoel voor humor." Mijn hart stond even stil.

"Het is niet omdat jij het niet grappig vindt, dat er iets mis is met mijn humor." Ze zwierde koket met haar haren. "Ik ben toevallig de grappigste persoon die ik ken."

Hij schudde geamuseerd zijn hoofd terwijl hij haar hand in de zijne nam. "Al wat je zegt, liefste. Kom, we gaan naar mijn kamer." Ze raapte haar persoonlijke spullen bij elkaar. Hand in hand begaven ze zich naar de veilige haven van Victors vertrekken.

************************

De rest van het verhaal kun je lezen in 'Hard tegen Hart (Verborgen Agenda's - Boek 1) (Boek)'. Ik heb nog geen tijd (en zin om eerlijk te zijn) gehad om het volledige boek op te splitsen in kleine stukjes en om foto's te zoeken. Veel leesplezier!