Hard tegen Hart - Deel 1 (Verborgen Agenda's - Boek 1) (Internet) (Netties 2017)

11.3: Tweesprong - Katharina

De vinger maakte plaats voor een hongerige kus. Hijgend legde hij zijn voorhoofd tegen het hare. "Zeg me alsjeblieft dat dit geen droom is," fluisterde hij verwonderd tegen haar lippen en kuste haar opnieuw.

"Als dit een droom is, wil ik blijven slapen. Tenzij het een nachtmerrie wordt."

Hij keek haar niet-begrijpend aan. "Hoe kan dit nu een nachtmerrie worden, schat?" Hij streelde met zijn hand door haar haren.

"Als vader te dichtbij komt, ben ik weg. Dan is dit," ze gebaarde van hem naar zichzelf en weer terug, "gedaan. Ik heb zeven jaar geleden zijn plannen doorkruist. Door mijn vlucht is hij een fortuin misgelopen. Je wilt echt niet weten waar hij toe in staat is." Haar gedachten dwaalden af naar haar laatste nacht in het kasteel van Saval en de drie afschuwelijke dagen daarna. Tot ze veilig bij haar grootvader was terechtgekomen, was ze door een hel gegaan. Ze huiverde.

"Dat wil ik wel! De enige die niet wil dat ik alles weet, ben jij! Jij weigert mij het hele verhaal te vertellen! Wat hou je achter? En waarom geloof je niet genoeg in mijn liefde voor jou om bij mij te blijven, zelfs wanneer hij je zou vinden?" Hij schudde haar zachtjes door elkaar.

"Ik bescherm je, Victor. Ik voorkom dat hij je in zijn web van leugens vangt. Ik wil niet dat hij jouw leven ook vergalt."

Hij legde zijn voorhoofd opnieuw tegen het hare. "Katharina, ik bewonder je kracht en weerbaarheid. Als iemand mij kan beschermen, ben jij het. Maar laat mij alsjeblieft zelf beslissen of ik beschermd wil worden. Gun het mij om mijn eigen leven te bepalen." Hij keek haar ernstig aan. "Mijn lieve Kate, jij bent de sterkste vrouw die ik ken. Maar ben je het niet beu om de hele tijd alleen sterk te zijn? Steun op mij. Samen zijn we sterker. Vertel me alles, schat, deel je leven met mij. Dan kunnen we samen vooruit, zonder de spoken uit het verleden. Blijf niet hangen in wat voorbij is, stop met weglopen en kies voor de toekomst. Met mij." Ze staarde hem besluiteloos aan. "Vind je mij zwak?"

"Wat? Nee, natuurlijk niet. Wat heeft dat hiermee te maken?"

"Alles. Jij weigert op mij te steunen omdat je bang bent om zwak te zijn. Want als je je kwetsbaar opstelt, zal ik daarvan profiteren om je te veranderen in de volgzame, gedweeë echtgenote die ik stiekem wil."

De angst klemde zich als een stalen band rond haar hart. De vastberadenheid in zijn ogen vervulde haar met afschuw. "Dan toch."

"Nee, liefste. Je ziet het helemaal verkeerd. Ik hou van je zoals je bent. Onafhankelijk. Sterk. Ik zou je niet anders willen. Jij blokkeert alles door je onredelijke angsten." Hij kuste haar opnieuw. "Als ik het soort vrouw had gewild dat je vader van jou wilde maken, was ik nooit verliefd geworden op de Katharina die hier voor mij staat."

Ze ontspande. "Hoe weet je ...?"

"Koen."

"Oh. Wat bedoelde je dan wel met je vraag?"

"Ik steun op verschillende mensen, Kate. Op mijn ouders. Op Rich. Op mijn vrienden. Op jou. Toch vind je mij niet zwak. Waarom zou het voor jou anders zijn?" Ze staarde hem verbluft aan. Wat haat ik het wanneer hij gelijk heeft en ik niet. "Stop met je vader je leven te laten bepalen, schat. Laat je angst los. Leef."

Dat was de druppel. Eindelijk, na vier maanden twijfelen, nam ze haar besluit. "Ja, ik ben bang, Victor. Maar niet door vaders 'huwelijksadvies' aan Koenraad. Als er iets is wat ik hier geleerd heb, dan is het dat Tolosa anders is dan Saval." Ze snikte. "Ik ben bang om te eindigen zoals moeder. Ik wil niet weten hoeveel verdriet ik zal hebben wanneer vader erin slaagt om ons uit elkaar te halen. Of hoeveel pijn het zal doen wanneer jij beslist dat je toch liever iemand hebt met minder problemen. Of ..."

Victor had er genoeg van. Hij legde haar het zwijgen op met een kus. "Dat gaat niet gebeuren, Kate. Ik hou van je," herhaalde hij nadrukkelijk, "in goede en kwade dagen, met alle bagage die je meesleept. Zelfs met een duivelse vader."

Ze schonk hem een waterige glimlach. "Wat een geruststelling."

"Vertrouw me. Deel je pijn met mij. Geef me je hart. Laat mij voor je zorgen." Hij drukte lichte kusjes op haar hals, van haar schouder tot aan haar oor en weer terug.

Ze voelde de kussen in elke vezel van haar lichaam. Haar woede en pijn smolten als sneeuw voor de zon en maakten plaats voor een loodzware vermoeidheid. "Ik ben het beu om tegen beter weten in te blijven doorgaan. Om altijd op mijn hoede te zijn."

"Dat is niet meer nodig, liefste. Bij mij ben je veilig. Hier wordt voor je gezorgd. Ik kan je de rust geven die je nodig hebt."

"Hoe dan?"

"Zo." Hij bukte zich, haakte zijn arm onder haar knieën en tilde haar op. Ze sloeg geschrokken haar armen rond zijn hals terwijl hij met haar naar de slaapkamer beende.

"Victor, wat heeft dit te betekenen?" Haar hart bonsde in haar keel. De zenuwen gierden door haar lichaam; of het kwam door angst of opwinding, wist ze niet.

"Jij bent moe, dat zie ik. En ik wil voor jou zorgen." Hij legde haar neer op bed en kleedde zich uit. "Resultaat: wij liggen in bed, ik hou je vast en jij slaapt."

Ze keek met open mond naar zijn naakte bovenlichaam. Zo mooi. Mooier dan in mijn stoutste dromen. Toen hij zijn broek uitdeed, begon ze te trillen. "Victor?" fluisterde ze onzeker.

"Ontspan, Kate," beval hij met een glimlach.

"Kan ik niet," gaf ze toe. Hij kwam dichterbij. "Dat helpt niet."

Doelbewust zette hij zich naast haar neer. Hij boog zich naar haar toe. "Vertrouw je me, Katharina?" vroeg hij zacht. Ze knikte. "Jouw wens is mijn bevel, liefste. Indien jij dat wilt, wordt er alleen maar geknuffeld en geslapen."

"Oké."

Hij legde zich naast haar neer en trok haar in zijn armen. "Slaap. Je bent hier veilig, Kate," verzekerde hij haar. Ze knikte opnieuw. Nadat ze zich dicht tegen hem aan had genesteld, sloot ze haar ogen. Door te luisteren naar zijn regelmatige ademhaling, viel ze razendsnel in een diepe, droomloze slaap.