Hard tegen Hart - Deel 1 (Verborgen Agenda's - Boek 1) (Internet) (Netties 2017)

11.2: Eindelijk - Katharina

Een klop op haar deur haalde haar uit de fantasiewereld waarin ze zichzelf verloren had. Ze wierp verschrikt een blik op haar klok. Bijna één uur! "Wie is daar?" vroeg ze achterdochtig.

"Ik." Ze rolde met haar ogen. Even later opende ze de deur voor een uitgelaten Victor. Met pretlichtjes in zijn ogen, een stralende glimlach en een pakje in zijn hand stond hij in de donkere gang te wachten. "Gelukkige verjaardag, Kate! Ik zag je licht branden en kon niet wachten om je cadeau te geven. Doe het open! Doe het open!" Hij duwde het pakje in haar handen.

"Kom binnen," antwoordde ze berustend. De deur viel achter hem dicht. "Dit had je niet moeten doen, Victor. Nog een geschenk is echt te veel." Maar haar hebberige vingers hadden het cadeaupapier al opengescheurd. In de verpakking zat een kartonnen doosje. Nieuwsgierig deed ze het open en haalde het zilveren voorwerp eruit.

"Een fotokader?" vroeg ze verbaasd. In de kader staken twee foto's: de huwelijksfoto van haar ouders en een foto van haar en Koenraad, genomen tijdens zijn bezoek zonder dat één van hen het gemerkt had. Alle gefotografeerden zagen er gelukkig uit. Ze keek haar prins vertederd aan. "Oh, Victor."

"De foto van je ouders is een kopie. Het origineel zit in het fotoalbum van mijn ouders. Mam wou het niet kwijt." Hij wierp haar een verontschuldigende blik toe. Ze staarde naar de foto's. Hij is het beste wat mij ooit overkomen is. Zie hoe gelukkig Koenraad en ik zijn. Dat is dankzij hem. Maar moeder straalde ook. Staat mij hetzelfde verdriet te wachten wanneer alles in duigen valt? De tranen sprongen in haar ogen en ze beet op haar onderlip om haar emoties te bedwingen. "Je vindt het maar niets. Hou het toch maar. Ik zoek wel een ander cadeau. Het spijt me, ik was ervan overtuigd dat je het leuk zou vinden." Hij slenterde teleurgesteld naar de deur. Ze hield hem tegen door haar hand op zijn arm te leggen. Hij bleef doodstil staan. Ze voelde zijn spieren reageren op haar aanraking.

"Ik vind het prachtig, Victor. Dankjewel," zei ze met trillende stem.

"Echt?" vroeg hij onzeker.

"Echt."

"Waarom ben je dan aan het huilen?" Hij streelde met zijn duim de ontsnapte traan weg.

"Omdat het niet eerlijk is," snufte ze. Ze zette de kader op de kast. "Iedereen die mijn ouders kende of foto's zag van hen samen, denkt dat ze van elkaar hielden. De officiële versie is tragisch, niet? Jonge koningin sterft na de geboorte van haar kinderen, jonge koning blijft verweesd achter en verliest achttien jaar later ook nog zijn geliefde dochter." Ze lachte bitter. "Arme koning Alexander."

"Kate, de haat die je al jaren meedraagt, maakt je kapot. Je vader was niet de ideale ouder, maar ..." Hij stopte even om zijn gedachten op een rij te zetten. "Katharina, hij is je vader. Ik weet zeker dat hij van je houdt. Dat is wat ouders doen."

"De jouwe misschien." Ze kruiste boos haar armen over haar borst en wendde haar ogen af. Ik wist wel dat hij het niet zou begrijpen. Waar is de Victor heen die hem wilde aanvallen omdat hij mij gekwetst heeft? Was het allemaal een leugen? Het is over voor het goed en wel was begonnen. De teleurstelling en de pijn sneden als een mes door haar hart. Enkel haar woede vermeed dat ze ter plekke in tranen uitbarstte. Ze klemde haar tanden op elkaar en concentreerde zich op een punt op de muur. Ik ga niet breken. Ik ga niet huilen. Hij is het niet waard.

"Sluit je niet opnieuw af, Kate," pleitte hij wanhopig. "Ik wil de man zijn op wie je steunt, maar dat kan niet als je mij niet vertrouwt. Praat met me, alsjeblieft. Ik smeek je. Praat met me." Ze schudde koppig haar hoofd. Meer en meer tranen ontsnapten uit haar ooghoeken. "Laat me helpen, Kate."

"Niemand kan me helpen," zei ze op dode toon.

"Omdat je niemand toelaat!"

Ze rechtte haar rug en keek hem triest maar beslist aan. "Ik red me wel. Laat me gaan, vergeet mij en leef je perfecte leven verder. Vind je perfecte vrouw, krijg perfecte kinderen. Word gelukkig. Zonder mij." De tranen liepen over haar wangen. Hij nam haar gezicht in zijn handen en wreef ze met zijn duimen weg.

"God, Kate, jij hebt echt geen idee wat liefde is." Terwijl zijn ene duim over haar wang bleef strelen, gleed zijn andere hand naar haar rug. Hij trok haar dicht tegen zich aan. "Ik hou van jou, prinses Katharina van Saval. Jij bent mijn perfecte vrouw. Mijn leven is enkel perfect wanneer jij het met mij deelt. Nu ben ik gelukkig, want ik heb jou in mijn armen. Ik kan en wil je nooit vergeten. Nooit. Hoor je me, Kate? Nooit."

Zijn passie zoog haar naar hem toe als een mot naar een vlam. Al haar gepieker was inderdaad voor niets geweest. Zoals hij had voorspeld, was het haar hart dat de beslissing nam. Haar hele lichaam tintelde. Eindelijk gaf ze zich over aan haar gevoelens. Ze wreef een krul van zijn voorhoofd en glimlachte uitnodigend. Hij zoog zijn adem naar binnen en trok haar nog dichter tegen zich aan. Hij zorgde ervoor dat ze alle tijd van de wereld had om hem te stoppen, maar dat deed ze niet. Zacht kuste hij haar voorhoofd, haar neus en daarna haar lippen. Op het moment dat zijn mond de hare raakte, vielen zelfs haar gedachten stil. Ze kon alleen nog voelen. Hun tweede kus begon even teder als de eerste. Zijn ene hand gleed van haar gezicht naar haar haren om te blijven rusten in haar nek. Met zijn andere hand trok hij cirkels op haar rug.

"Laat me erin, Kate," fluisterde hij en streelde met het puntje van zijn tong over haar lippen. Ze hapte naar adem. Zijn tong gleed meteen naar binnen. Alle tintelingen die ze tot dan had gevoeld, verdwenen in het niets in vergelijking met de gevoelens die hij nu in haar opwekte. Ze legde haar armen op zijn schouders en verstrengelde haar vingers in zijn krullen. Met een diepe kreun duwde hij haar rug tegen een boekenkast. Hun kussen werden dieper, wilder. Zijn handen verkenden haar lichaam en lieten een spoor van hitte achter. Zijn mond verliet de hare om zich een weg te banen naar haar hals. Ze liet haar hoofd naar achter vallen, tegen een schap. "Auw!"

Hij keek haar geschrokken aan. "Was ik te ruw?"

Haar wangen brandden. "Nee, nee, integendeel. Het was ... heel erg fijn," stelde ze hem blozend gerust. "Ik ben met mijn hoofd tegen de kast gebotst." Hij gniffelde en wilde de draad weer oppikken. Ze hield hem tegen. "Het gaat te snel, Victor," gaf ze toe. "Het spijt me. Ik heb nog nooit ... Ik bedoel ... Jij bent de eerste die ik genoeg vertrouw om ..." Haar blos verspreidde zich over haar hele gezicht en hals. Hij glimlachte liefdevol en legde zijn vinger op haar lippen.

"Ssht, m'n lief." Zijn vinger gleed heen en weer over haar lippen. "Ik begrijp het. Er zal niets gebeuren dat jij niet wilt."