Gevallen |Kramer|

vier

Het was twee weken later toen mijn twee beste vriendinnen mijn appartement binnen kwamen stormen. Het was een paar dagen na kerst. Sven had ik na de afgelopen keer in mijn appartement niet meer gezien, ook niet gesproken.

"We hebben een verrassing!" riep Sascha terwijl ze haar handen achter haar rug hield.

Juliette trommelde op de tafel.

"Woensdag, donderdag en vrijdag gaan wij naar Thialf!" riep Sascha terwijl ze de envelop tevoorschijn haalde.

Mijn twee vriendinnen keken me blij aan maar ik wist niet wat ik ervan moest vinden. Wilde ik hem wel zien?

"En? Wat vind je ervan?" vroeg Juliette

"Super leuk," zei ik met de meest neppe glimlach die ik ooit gehad had.

We besproken de plannen de rest van de middag. We zouden overnachten in een hotel dicht bij Thialf omdat het bijna een uur rijden was, vanaf mijn huis. De volgende dag zouden we vertrekken. Zo vroeg mogelijk zodat we een goed plekje hadden. Ook was het lastig voor mij om er te komen met mijn krukken, waarom had Sasha een rolstoel voor mij geregeld. Ze hadden echt hun best gedaan.

Niet veel later begonnen we met het pakken van mijn koffer.

"Moet je deze nog mee?" vroeg Sascha terwijl ze een rood jurkje omhoog hield.

"Nee natuurlijk niet!" verzuchtte ik. "Wat denk je dat ik ga doen daar met mijn gebroken been?"

Een beetje geschrokken legt Sascha het jurkje terug in de kast. We pakken mijn koffer verder in en wanneer dit gebeurt is vertrekken mijn twee vriendinnen weer.

"We komen je morgenochtend ophalen," riep Juliette nog voordat ze in de auto stapt. "Echt klaar zijn om half 10, hé!"

Zuchtend knikte ik. Waarom denkt iedereen altijd dat ik te laat klaar ben?  Ik sloot de deur en ging weer terug op mijn stoel zitten. Ik dacht aan de volgende dag. Stiekem had ik er wel zin in gekregen. Het was lang geleden dat ik echt iets samen met mijn vriendinnen had gedaan en ik zag er naar uit om samen weer een paar dagen door  te brengen. En of ik zin had om Sven weer te zien? Nee, natuurlijk niet. Hij was de reden dat ik dagelijks met krukken moest lopen en dat ik al weken niet op skeelers had gestaan. Hij was de reden dat ik nu een achterstand had op school en dat ik waarschijnlijk kilo's was aangekomen door het stilzitten.

De telefoon ging. Ik rekte me uit om hem te pakken. Het was mijn moeder. Ik vertelde haar wat de plannen waren voor de aankomende dagen. Ze was blij voor me, misschien wel iets te blij. Ze was nog enthousiaster dan ik was.

Na het gesprek besloot ik wat te eten voor mijzelf te maken. Ik had honger gekregen van het inpakken van mijn koffer en naast dat was het ook etenstijd. Al zoekend in de kastjes kwam ik het doosje chocolaatjes tegen die ik van Sven had gekregen in het ziekenhuis. Ik wist niet dat ik die nog had. Misschien kon ik die morgen meenemen.

Even later zat ik mijn salade te eten terwijl ik naar en paar YouTube videos keek. Verder had ik niet veel te doen. Ik was het grootste deel van de dag alleen. Ik woonde ook alleen in dit appartement. Normaal was ik nooit thuis, ik was altijd op school, en dus vond ik het niet erg om alleen te zijn maar nu begon ik me er toch wel aan te ergeren. Het begon me te vervelen.