Gevallen |Kramer|

zeven

"Dus," vroeg Sven. Hij lag naast mij, op zijn rug en met zijn armen achter zijn hoofd. "Sinds wanneer is DE NOOR bang voor mij? Ik dacht dat het altijd andersom was."

"Ik ben niet bang voor jou," verzuchtte ik.

"Ik voel je trillen," hield hij vol. "En ik zag je zitten daarnet."

Ik zuchtte opnieuw. Natuurlijk had ik helemaal geen zin om hem te vertellen dat ik bang was geworden door een horrorfilm. Hij zou waarschijnlijk keihard gaan lachen en ik was niet klaar voor die vernedering.

"Oké dan vertel je het niet," zei Sven terwijl hij weet opstond. "Ik heb wat voor je meegebracht. Omdat het mijn schuld is dat je niet mee kan gaan stappen."

Hij gaf me de koekjes en de thermoskan. Ik draaide deze open en zag dat hij vol zat met chocolademelk.

"Dankje," glimlachte ik naar hem.

Sven stond op om wat bekers te pakken en schonk voor ons beide een beker in.

"Dus," vroeg Sven opnieuw. Wanneer hij hiermee begon wist ik dat hij me iets wilde vragen. "Ga je me nog vertellen waarom je zo ineengedoken en trillende op het hoekje van je bed zat?"

Hij hield echt niet op. Vreselijk, zoveel doorzettingsvermogen.

"Je kunt me echt vertrouwen," zei hij erachteraan. "Beloofd."

Ik zuchtte. "Ik was gewoon een horrorfilm aan het kijken en ik dacht dat jij, niet jij was," mompelde ik een beetje verlegen.

Sven sloeg een arm om me heen. "Is dat alles?"

Ik knikte en duwde zijn arm van me af. Waar ik misschien toch wel een beetje spijt van had gekregen. Sven probeerde het niet opnieuw. Ik zag hem een slok van zijn chocolademelk nemen.

"Wil je een koekje?" vroeg hij om de ongemakkelijke stilte te verbreken.

Ik knikte en pakte een van de kerstkransjes die in het pakje zaten. Sven nam er zelf ook een waarna hij weer naast me ging liggen.

"Je hebt goed geschaatst vandaag," zei ik tegen hem.

Hij kreeg een glimlach op zijn gezicht. "Zei je dat nou echt?"

"Ja, waarom?" mompelde ik een beetje verrast.

"Gewoon," zei hij. "Ben ik niet van je gewend."

Ik nam een hap van mijn koekje en dacht na over wat Sven zei. Kwam het dan echt zo goed over dat ik hem echt niet mocht? Ik mocht hem ook echt niet. Vreselijk arrogant en egoïstisch was hij altijd. Daarnaast had hij me ook nog eens aangereden.

Het bleef even stil, maar deze keer was de stilte niet zo ongemakkelijk als deze normaal was. Beiden dachten we na.

"Ben je er morgen weer? In Thailf bedoel ik," vroeg Sven na  een tijdje.

Ik knikte en greep naar het pak koekjes. Precies tegelijk met Sven. Onze handen raakte elkaar kort waarna we allebei terugtrokken.

"Jij mag het laatste koekje wel," mompelde Sven een beetje ongemakkelijk.

Ik pakte het koekje en nam een hapje. Sven keek naar me en dat gaf me een ongemakkelijk gevoel. Ik brak het koekje door midden en gaf hem de andere, nog hele, helft.

"Bedankt," glimlachte hij naar me.

Na een poosje stond Sven op.

"Ik moest maar weer eens gaan," zei hij. "Morgen moet ik weer schaatsen."

Ik knikte. Stiekem was ik wel een beetje teleurgesteld. Ik wilde niet weer alleen in de hotelkamer zijn. "Slaap lekker."

"Slaap lekker," zei hij. "Bel me als er iets is."

Toen verdween hij achter de deur en ik was weer alleen in de hotelkamer.