Gevallen |Kramer|

tien

Sven had me die avond op tientallen manieren proberen te bereiken en natuurlijk reageerde ik op geen een van die manieren. Hij had mij ongeveer twintig keer gebeld en ook heel veel sms'jes en whatsapp'jes gestuurd. Op instagram had hij me ook al proberen te bereiken maar ook hier reageerde ik niet. Stiekem vond ik het wel een beetje leuk dat hij nu in dezelfde situatie zat als ik een aantal weken terug. Het verbaasde me dat hij nog niet was langsgekomen, niet dat ik dan de deur open had gedaan, maar toch hoopte ik er wel op.

Ik had mijn oude, drukke leven van voor het ongeluk weer bijna helemaal terug. Zonder het skeeleren dan, want dit had ik nog steeds niet geprobeerd. Sven had zijn belofte niet nagekomen. Hij was nog geen een keer komen vragen of ik weer wilde skeeleren. Nu hoefde ik hem ook niet meer te zien maar een of andere professionele coach zou best handig zijn. Hij zou er best eentje voor me in mogen huren.

Aan de val van vanmiddag had ik best veel pijn overgehouden en daarom lag ik op de bank met mijn been omhoog. Mijn vriendinnen hadden aangeboden om samen nog uit eten te gaan maar na die ene gebeurtenis wilde ik het liefst zo snel mogelijk naar huis.

De volgende dag werd ik vroeg wakker van geluiden in mijn huis. Ik zuchtte. Het was zaterdag en ik wilde verder slapen. Met moeite stond ik op en hinkte ik naar beneden. Toen ik beneden aankwam zag ik Sven in mijn keuken staan.

"Wat doe jij nou hier?!" riep ik vragend.

Hij draaide zich om. "Een ontbijtje voor jou maken. Ga maar weer terug naar bed."

"Hoe kom je hier binnen?" was mijn volgende vraag.

"Ik weet waar je reserve sleutel ligt. Dat hebben je vriendinnen me verteld. Je moet echt een betere verstopplaats vinden," zei hij. "Nu weer terug naar bed. Je hebt mijn hele plan verpest."

"Maar ik ..." voordat ik mijn zin af kon maken onderbrak hij mij.

"Ga weer terug naar bed."

Ik zuchtte en liep terug naar bed. Nu had ik nog even de tijd om te bedenken wat ik tegen hem moest zeggen. Moest ik hem keihard afwijzen of moest ik het gewoon accepteren? Hij had me vreselijk pijn gedaan gisteren en dat was niet voor de eerste keer. Ik wilde hem niet afwijzen want dan zou ik misschien weer tijden met een schuldgevoel lopen maar hij mocht best weten dat ik de dingen die er gisteren gebeurt waren niet accepteerde.

Even later kwam Sven met een uitgebreid ontbijtje in mijn slaapkamer.

"Omdat het me spijt," zei hij terwijl hij het dienblad op mijn schoot zette. "Sorry dat ik gisteren niet ben gekomen. Ik was bij mijn vriendin."

"Ja, dat heb ik gezien," zei ik chagrijnig.

Sven plofte naast me neer en ik pakte een van de broodjes. Ik moest zeggen dat hij wel goed zijn best had gedaan.

"Heb ik je veel pijn gedaan?" vroeg hij me.

"Wat is dat nou weer voor een domme vraag?" verzuchtte ik. "Natuurlijk heb je me veel pijn gedaan."

"Sorry," mompelde hij.

Nu waren we weer in de fase waarin Sven de hele tijd sorry ging zeggen voor wat hij gedaan had. Net zoals op het begin.

"Was het lekker?" vroeg Sven me toen ik alles op had, met hulp van Sven omdat ik niet alles op kon.

Ik knikte en bedankte hem.

"Moet jij niet trainen?" vroeg ik Sven.

"Ja straks," antwoordde hij. "Over een uurtje of twee."

Ik liet me terug op mijn kussen vallen. Sven stond op en bracht het dienblad en de borden naar de keuken. Toen hij terug kwam ging hij weer naast me zitten.

"Binnenkort gaan we beginnen met skeeleren," zei hij. "Wanneer je geen pijn meer hebt."

Dat kan nog wel eens lang gaan duren, dacht ik, als Sven me telkens weer laat vallen.