Gevallen |Kramer|

vijf

Om precies half 10 was het zo ver. Mijn koffer lag al in de achterbak van Juliette's auto en ik was net klaar met het afsluiten van mijn huis. Uitgeput was ik op de achterbank van Juliette's auto neergeploft.

"En?" vroeg ze terwijl ze me aankeek door de achteruitkijk spiegel. "Ben je er klaar voor?"

Ik knikte. "Helemaal, jullie?"

De twee meiden knikten uitbundig. Sascha, die op de bijrijdersstoel zat, zette de radio aan. We begonnen alle drie mee te zingen wanneer er een bekend nummer op de radio kwam. Zo ging het het hele uur totdat we aankwamen bij het hotel.

"Bestemming bereikt," zei de tom-tom.

Juliette opende de deur voor me en ik stapte behendig uit de auto. Mijn vriendinnen droegen mijn koffer terwijl ik op mijn krukken naar de deur van het hotel liep. Sascha checkte snel in zodat we meteen door konden lopen naar de kamer. Het was een drie-persoonskamer en hier was ik erg blij mee. Het was er best luxe. Met een zucht plofte ik neer op het bed.

"Ik ben nu al kapot," mompelde ik terwijl ik naar mijn twee vriendinnen keek, die bezig waren met het neerzetten van de koffers. "Ik ga op dit bed!"

Ik lag op het bed in het midden en mijn vriendinnen lagen dus allebei aan een kant van mij.

"Over een uur moeten we alweer vertrekken," zuchtte Juliette terwijl ze ook naast me neerplofte. "We willen wel een goed plekje. Eentje vooraan!"

En we kregen een plaatsje vooraan. We zaten er al om een uur of drie en dus moesten we nog anderhalf uur wachten. We aten de chocolaatjes die ik had meegebracht en kletsten wat over van alles en nog wat. Op een gegeven moment ging het over Sven.

"Jij kent hem goed toch?" vroeg Juliette me plagend.

Ik haalde mijn schouders op.

"Is ie net zo leuk in het echt?" vroeg Sascha me.

"Nee, hij is echt vreselijk," antwoordde ik chagerijnig. "Waar bemoei je je eigenlijk mee?"

Sascha hield haar mond en Juliette begon te vertellen wat ze vorige week met haar vriendje had gedaan. Het boeide me niet dat Juliette stokbrood had gegeten in een of ander restaurant en daarom verloor ik al snel mijn aandacht.

In de verte zag ik Sven lopen. Hij droeg een geel trainingspak, waaraan ik hem herkende. Hij leek op te merken dat ik naar hem aan het staren was want hij stak zijn hand op. Ik draaide meteen weg en ik voelde mijn hoofd rood worden. Opgelucht zag ik dat mijn vriendinnen nog steeds druk in gesprek waren.

Later begon de vijf kilometer. Sven won en ik kon zien dat hij hier blij mee was.

Voordat we naar het hotel vertrokken voelde ik een hand op mijn rug. Ik draaide me om en zag Sven staan.

"Hey," zei hij een beetje ongemakkelijk. "Ik had je nog niet gezien, leuk dat je er bent."

Maar hij had toch naar me gezwaaid. Of heb ik het me verbeeld?

"Gefeliciteerd," glimlachte ik een beetje ongemakkelijk.

Voordat Sven me kon bedanken kwam er een meisje naar hem toe. Meteen sloeg ze haar armen om hem heen en drukte ze haar lippen op de zijne. Ik draaide om en liep weg. Ik wilde me niet nog meer ongemakkelijk voelen.

Die avond besloten we vroeg te gaan slapen. Allemaal waren we best moe en we wilden graag energie overhouden. De volgende dag wilden Sascha en Juliette graag uit gaan.