Gevallen |Kramer|

zes

"Daar zitten we weer," verzuchtte ik terwijl ik neerplofte op een stoel.

De afgelopen ochtend was voorbij gevlogen. Juliette besloot dat het een goed idee was om ergens te gaan ontbijten en dit deden we dus ook. Ze hebben me de hele ochtend door de stad gereden, ik zat in mijn rolstoel. En we hebben van alles gekocht. Toen gingen we naar Thailf en nu zitten we weer hier.

"Voor wie zijn jullie vandaag?" vroeg Sascha terwijl ze haar bril schoonmaakte.

"Voor wie ben jij?"

Ik had geen zin om de vraag te beantwoorden. Wat ik ook zou zeggen, het gesprek zou toegaan naar Sven en dat wilde ik het liefst vermijden.

"Kjeld," zei ze met een glimlach.

Al dromend keek ze de ijsbaan op.

"Jij ziet die Kjeld wel zitten of niet?" zei ik terwijl ik met mijn wenkbrauw wiebelde.

Sascha werd rood en keek snel naar de grond.

Ik keek de ijsbaan op en zag een groepje mannen met gele pakken staan. Een daarvan was Sven, een daarvan was Kjeld.

"Kijk daar staat ie!" riep ik terwijl ik naar het groepje wees.

Meteen gingen alle hoofden mijn kant op.

"Kunnen jullie het zien?" riep ik terwijl ik de hoofden van mijn vriendinnen rood zag worden.

"Lekker gedaan," mompelde Sascha maar de schaatsers konden er wel om lachen.

Even later kwam Sven naar ons toegeschaatst.

"Lekker gedaan daarnet," lachtte hij.

Waar bemoeid hij zich eigenlijk mee?

"Wat doe je vanavond?" vroeg hij me terwijl hij tegen de rand leunde.

"Alleen op de hotelkamer zitten," zei ik.

"Gezellig," knikte Sven. "Ik wil je wel gezelschap komen houden."

Hij gaf me een knipoog.

"Nee dankje," zuchtte ik terwijl ik een vies gezicht trok. Ik ging veel liever wat voor mijzelf doen. Een film kijken bijvoorbeeld.

Ik zag dat Sven geroepen werd door zijn coach. Ik mocht hem niet ophouden. Ik wilde bijna iets terug roepen maar ik hield me in. Sven stak zijn hand op voor hij vertrok en verder ging met inrijden.

Na de wedstrijd had ik hem niet meer gezien. Hij had te anderhalve kilometer gewonnen. Hij was er heel blij mee, dat was goed te zien.

We vertrokken snel naar het hotel en mijn twee vriendinnen maakten zich klaar voor hun avondje uit.

"Vind je het echt niet erg?" vroeg Sascha nog.

Ik schudde mijn hoofd. "Ik vermaak mezelf. Niet teveel drinken, hé"

De twee meiden schudden lachend hun hoofden en verdwenen in de deuropening. Zuchtend plofte ik op het bed neer. Eindelijk had ik het rijk alleen. Ik greep mijn iPad, die op het nachtkastje lag, en startte de film. Een horrorfilm.

Halverwege hoorde ik ineens een klop op de deur. Ik zette mijn film op pauze en kneep van angst in mijn deken.

"Wie is daar?" riep ik angstig.

"Noor?" hoorde ik aan de andere kant van de deur.

Sven? Ik was misschien toch wel opgelucht dat hij er was. Ik hoorde de deur open gaan en zag Sven staan met een thermoskan en koekjes in zijn handen.

"Wat is er?" vroeg Sven toen hij mij ineengedoken op het bed zag liggen. "Heb ik je bang gemaakt?"

"Nee, natuurlijk niet! Hoe kom je daarbij?" loog ik terwijl ik van binnen enorm opgelucht was dat hij het was. Ik voelde mijn lichaam nog steeds trillen van angst.

Sven plofte neer naast me op het bed.

"Er zal niets met je gebeuren zolang ik hier ben," zei hij.

Ik haatte hem, ik haatte hem echt voor alles wat hij gedaan had maar toch wist hij me op deze manier een beetje gerust te stellen.