Gevallen |Kramer|

twee

"En weet je wie er toen uit de auto stapte?"

Ik lag nu twee dagen in het ziekenhuis. Gisteren kwam de uitslag van mijn foto's. Ik had inderdaad mijn been en pols gebroken maar hiernaast had ik ook nog twee ribben gekneusd en een zware hersenschudding. Ik moest minstens een week in het ziekenhuis blijven. Die dag waren mijn beste vriendinnen Sascha en Juliette op bezoek.

Mijn twee beste vriendinnen keken me vol verwachting aan. "Nou?" zegt Sascha.

"Sven Kramer."

Ze keken me beide verbaasd aan. "Dat meen je niet?" reageerde Juliette. "Je hebt toch zo'n hekel aan hem."

Ik knikte en ze barstten allebei in lachen uit.

"Wat een toeval!" lachtte Sascha. "Je had het niet beter kunnen treffen."

Ik hoorde een klop op de deur en zag dat mijn beide vriendinnen omkeken. Juliette wrijft de tranen nog uit haar ogen.

"Binnen!" riep ik en de deur gaat open.

Sven liep de kamer binnen met een grote bos bloemen en een klein cadeautje.

"Ik hoop dat ik niet stoor," zei hij een beetje verlegen.

"Zeker niet!" zei Sascha enthousiast. "Wij wilden net weggaan, toch Juul?"

Juliette knikte en ze pakte haar tas, die ze aan haar stoel had gehangen. Beide meiden vertrokken nadat ze ons gedag hadden gezegd. Sven gaat op de stoel naar het bed zitten.

"Ik kwam mijn excuses aanbieden," mompelde hij terwijl hij de bloemen op het nachtkastje naast mijn bed neerzette.

"Heb je dat niet al eens eerder gedaan?" vroeg ik hem.

Hij keek me niet begrijpend aan.

"Toen ik op de weg lag, weet je nog?"

Dan knikte hij. "Maar ik vind dat je wel wat meer dan dat verdient."

Bah, wat een slijmbal. Hij gaf me het cadeautje en ik haalde het papiertje eraf. Er kwam een doosje chocolade tevoorschijn.

"Uhh, bedankt," mompelde ik wanneer ik de chocolade zie.

Ik moest toegeven dat hij dit cadeau goed had uitgezocht. Ik hield vreselijk veel van chocolade. De bloemen waren ook niet lelijk en ik wist zeker dat ze ook niet goedkoop moesten zijn geweest. Niet dat hij me kon omkopen. Ik vond hem nog steeds vreselijk, daar gaat niets aan veranderen.

"Heb je de uitslag van je foto's al?" vroeg hij me.

Ik knikte en vertelde hem de uitslag die ik gekregen had. Nadat ik hem dit vertelt had bleef het even stil. Het was een van die vreselijk ongemakkelijke stiltes. Na een poosje begon Sven toch te praten.

 "Je gaat snel weer kunnen skeeleren," zei hij. "Ik ga je helpen."

Wilde ik dit wel? Natuurlijk wilde ik zo snel mogelijk weer kunnen skeeleren en alle hulp is daarbij welkom. Sven was een professionele schaatser en zulke hulp was natuurlijk meer dan welkom. Alleen een probleem, ik mocht Sven niet.

Een beetje twijfelend keek ik hem daarom aan.

"O.. oke," mompelde ik dan.

Meteen verscheen er een grote glimlach op Sven's gezicht.

"Ik ga er alles aan doen om je weer aan het skeeleren te krijgen," zei hij.