Gevallen |Kramer|

negen

Inmiddels was het een maand later en mijn gips was er net af. Ik liep nog steeds met krukken maar alles ging al veel beter. Soms lukte het zelfs om zonder krukken te lopen. Ik was samen met Juliette en Sascha naar de stad gegaan die dag. We hadden afgesproken om eens goed te gaan shoppen wanneer mijn gips eraf was.

"Dit jurkje is best leuk," zei ik terwijl ik een jurkje pakte en deze voor mijn lichaam hield.

"Ja!" riep Sascha. "Die zou je echt geweldig staan! Pas hem!"

Dus liepen Sascha en ik samen naar de paskamers. Sascha ging zitten op het bankje en ik stapte het pashokje in. Ik trok mijn kleding uit en hees me in het jurkje. De rits zat op een lastige plaats, ik kon er net niet bij. Zonder erbij na te denken hinkte ik achterstevoren het pashokje uit.

"Sas, kan je mijn jurkje dichtritsen?" vroeg ik.

"Ik wil het wel voor je doen?" achter me hoorde ik een bekende stem. Sven?

Voordat ik antwoord kon geven voelde ik zijn warme handen op mijn rug. In een paar seconden had hij het jurkje dichtgeritst.

"Hij staat je echt geweldig," zei Sven. "Draai je eens om."

Ik draaide me om maar keek hem niet aan. Ik kon hem nog steeds niet aankijken omdat ik me enorm schuldig voelde over wat er gebeurt was, een paar weken geleden. 

"Hoe gaat het met je?" vroeg Sven.

"Best," mompelde ik terwijl ik weer terug het pashokje in wilde lopen maar Sven greep mijn arm, de arm die bezeerd was bij het ongeluk. Ik gilde van de pijn en viel op de grond. Recht op mijn been, die gebroken was. Opnieuw kermde ik van de pijn en Sven knielde bij me neer.

"Noor, sorry," zei hij terwijl hij zijn hand op mijn rug legde. "Ik bedoelde het niet zo."

"Ja vast," kermde ik. "Je wil me terugpakken voor wat ik heb gezegd in Thialf. Ik weet het wel."

Sven keek me niet begrijpend aan en wreef zachtjes over mijn rug. "Kan je opstaan?" Hij pakte mijn hand om me te helpen.

"Jij hoeft me niet te helpen!" riep ik terwijl ik hem wegduwde.

Steunend op mijn gezonde hand wist ik met moeite overeind te komen en sloot ik mijzelf op in het pashokje, voordat hij nog iets kon doen had ik de deur al achter me dicht geslagen en ging ik zitten tegen de deur. Een traan gleed over mijn wang van de pijn.

"Noor!" hoorde ik Sven roepen. "Het spijt me! Alsjeblieft! Laat me je helpen!" Hij klopte op de deur.

Ik zuchtte. "Nee! Ga weg!" riep ik.

Ineens hoorde ik een andere vrouwenstem. "Sven? Wat ben jij hier allemaal aan het doen?"

Ik keek door de kier van de deur en zag de vrouw die ik een poosje geleden in het stadion ook gezien had. Ik zag hoe ze hem op zijn wang kuste. Sven's ogen waren nog steeds op de deur van de paskamer gericht.

"Niks," zei hij terwijl hij een arm om haar heen sloeg.

"Ik ga deze passen," zei ze terwijl ze in de paskamer naast mij stapte.

"Het zal je vast heel mooi staan," zei Sven terwijl hij naar haar glimlachte.

Ik veegde een paar tranen van mijn wangen en begon me weer om te kleden. Dit jurkje ging mooi niet kopen. Sven vond hem mooi en daarnaast was hij veelste duur.

Na even wachten waren Sven en zijn vriendin weer weg. Ik wachtte expres nog iets langer voordat ik ook vertrok.

"Eindelijk," zeiden mijn vriendinnen toen ze me zagen. "En? Ga je hem kopen?"

Ik schudde mijn hoofd. "Hij staat echt lelijk."