Gevallen |Kramer|

eenentwintig

Het was twee dagen later en ik zat op de bank toen ik de bel hoorde. Verbaasd keek ik op. Ik had met niemand afgesproken, toch? Ik stond op en liep naar de voordeur. Toen ik de deur opendeed was ik nog verbaasder. Er stond een bezorger met een enorme bos bloemen voor de deur.

"Noor Verstraaten?" vroeg de bezorger.

Ik knikte.

"Zou u hier even willen tekenen?"

Ik pakte het formuliertje en zette mijn handtekening met de pen die ik van de bezorger kreeg.

"Bedankt. Fijne dag nog," zei de bezorger nog waarna hij de grote bos in mijn handen duwde.

Een beetje verward keek ik de bezorger na. Toen hij uit het zicht was besloot ik naar binnen te gaan. Ik zette de bos in een vaas en opende de envelop die erbij zat.

Lieve Noor,

Het spijt me. Mag ik nog een tweede kans?

Liefs,

Sven.

Ik zuchtte en legde het briefje op de tafel. Moest ik hem echt een tweede kans geven? Het zou eerlijk zijn om hem een tweede kans te geven maar het was meer de vraag of dat ik het aan kon. Kon ik opnieuw zo veel met hem om gaan zonder gevoelens voor hem te krijgen?

Daarnaast, was het wel waar wat hij had gezegd? Misschien had hij het gewoon gezegd om me uit te testen en wilde hij nu het uit was met zijn vriendin gewoon een meisje hebben om het te verwerken. Mijn hart wilde hem geloven maar mijn hoofd wist wel beter.

Ik besloot naar mijn hart te luisteren.

Een kwartier na mijn appje stond Sven voor de deur. Toen ik de deur opende vloog hij me om de hals.

"Dankjewel," zei hij terwijl hij me bijna fijn kneep.

"Zo is het wel genoeg," zuchtte ik. Ik wilde niet te snel gaan.

Sven kwam naar binnen en we gingen aan de keukentafel zitten. Het herinnerde me aan die ene keer. Ik probeerde er niet aan te denken.

"Wil je wat drinken?" vroeg ik aan Sven.

Hij schudde zenuwachtig zijn hoofd en dus bleef ik op mijn stoel zitten.

"Dus," zei Sven.

Het was lang geleden dat ik dit stopwoordje had gehoord.

"Dus, wat ik je eigenlijk wilde vragen is of we misschien weer iets leuks konden gaan doen deze week."

Ik knikte. "Dat had ik ook al begrepen nadat je me die enorme bos bloemen had gezonden."

Sven grijnsde. "Zullen we vanavond naar de film gaan?"

Ik dacht even na. Ik had niets te doen die avond maar ik vond het allemaal wel heel erg snel gaan. Vanochtend haatte ik Sven nog en nu stond ik op het punt om samen met hem naar de film te gaan. '

"Het moet niet hoor," zei hij erachteraan toen ik niets zei.

"Nee, ik wil best mee," zei ik bedenkelijk. "Maar gewoon als vrienden."

"Meer bedoelde ik er ook niet mee," zei Sven.

Ik knikte. "Mooi, welke films draaien er?"

Tien minuten later hadden we alle films die er draaien opgezocht en een film uitgekozen. Het was een horrorfilm, waar ik eigenlijk niet zo blij mee was, maar Sven had me toch overgehaald. We besloten om eerst bij mij thuis wat te eten om daarna naar de bioscoop te gaan.