Gevallen |Kramer|

twaalf

De volgende dag werd ik wakker met enorme hoofdpijn. Hoeveel glaasjes had ik op? Vijf, misschien zeven maar echt niet meer. Ik zuchtte en pakte mijn telefoon. Ik had een aantal berichtjes van Sven. Hij vroeg me of ik vandaag kon afspreken. Ik kon niet, ik had school. Dit vertelde ik hem en hij zei dat hij me op zou wachten uit schooltijd.

Ik was dom geweest afgelopen nacht, super dom. Nu moest ik echt uitkijken want ik wilde Sven echt niet kussen. Ik had kunnen weten dat hij zo'n eis zou hebben. Alle jongens zijn hetzelfde.

Na schooltijd stond Sven me inderdaad op te wachten.

"Hey," zei hij met een glimlach toen ik neerplofte op de bijrijdersstoel. "Leuk geweest op school?"

Met een neppe glimlach knikte ik. "Super leuk," zei ik sarcastisch. "Wat gaan we doen?"

"Bowlen," zei Sven met een nog grotere glimlach.

Als ik ergens geen zin in had was het bowlen. Hoe kon hij dat nou weer verzinnen? Ik had een enorme hekel aan bowlen. Toen ik klein was had ik een bowlingbal op mijn voet laten vallen en sindsdien had ik een enorm trauma. Daarnaast, bowlen met z'n tweeën is best triest.

"Wat een leuk idee," zei ik tegen Sven met nog een neppere glimlach.

"Ik wist wel dat je het leuk zou vinden!"

Aangekomen bij de bowlinghal parkeerde Sven zijn auto en we stapten uit. Sven betaalde terwijl ik alvast mijn maat ging zoeken bij de bowlingschoenen.

"Kun je het vinden?" vroeg Sven toen hij zijn schoenen al aan had. "Welke maat heb je?"

"37," mompelde ik druk zoekend.

Sven ging op zijn tenen staan en pakte maat 37 schoenen uit het bovenste plankje van de kast.

"Dankjewel," zei ik gemaakt vriendelijk.

Waarom kon hij wel meteen schoenen vinden en ik niet? Waarom zouden ze maat 37 schoenen op de hoogste plank zetten? Mensen die maat 37 hebben zijn niet zo lang als Sven, dacht ik.

Sven voerde alvast onze namen in terwijl ik op het bankje ging zitten. Ik kon nog steeds niet heel lang staan, al liep ik nu wel zonder krukken.

"Jij bent eerst," zei Sven en we wisselden van plaats.

Ik pakte een willekeurige bal. Ik trof hij niet want het was de zwaarste. Het lukte me niet om de bal te dragen en Sven begon te lachen.

"S.. Sorry," grinnekte hij.

Hij kwam bijna niet meer bij. Mijn gezicht werd rood en ik wist niets anders te zeggen dan een of andere gemene opmerking maar dat wilde ik niet want ik wilde hem geen kus geven. Hij liep naar me toe en pakte een lichtere bal voor mij.

"Neem deze maar," zei hij terwijl hij de zware van me overpakte.

Beschaamd begon ik met het gooien van de eerste ronde.

Heel veel rondes later bleek dat Sven gewonnen had. Vrolijk sprong hij op en rende hij naar me toe om me te omhelsen. Hij kneep me bijna fijn.

"Gefeliciteerd," zei ik chagerijnig.

"Dankjewel."  Gelukkig liet hij me weer los. "Ik ben het gewend maar toch blijft het altijd mooi om te winnen."

"Yes!" Ik sprong in de lucht. "Dat was een egoisische opmerking! Een doos chocolaatjes voor mij!" De glimlach die ik nu op mijn gezicht was, was echt.