Gevallen |Kramer|

negentien

De volgende dag wilde Sven me graag spreken. Ik wist bijna zeker dat het over de zoen zou gaan. Voelde hij hetzelfde als mij. 

Het was net na het middageten toen Sven bij me aanbelde. Dit was vreemd want normaal kwam hij altijd achterom. We gingen zitten aan de keukentafel en het voelde vreemd. Er was geen ontspannen sfeer zoals we de afgelopen keren, toen we afspraken, gehad hadden. Ik zat aan de ene kant en hij aan de andere. Voor mijn gevoel zat er veel te veel afstand tussen ons. De afgelopen uren moest ik de hele tijd aan hem denken. Ik wilde hem opnieuw voelen.

"Waarom had je gebeld?" vroeg ik hem maar meteen. "Waar wil je over praten?"

Een beetje bedenkelijk keek hij me aan. "Dit is fout Noor. Dit, wat wij gisteren gedaan hebben, kan niet."

Ik keek hem verbaasd aan. Had hij niet hetzelfde gevoel als ik had gevoeld? Was ik de enige die dit voor hem voelde? Dit kon niet.

"Ik denk dat we elkaar beter de komende tijd niet meer kunnen zien," zei hij. Hij keek me niet aan. "Ik heb een vriendin, dit is fout."

Ik wilde dat ik hem eerder had verteld wat zijn vriendin me aan probeerde te doen. Nu was het te laat. Hij zou het me verwijten dat ik tegen hem gelogen had.

"Jij was degene die een kus van me wilde," zei ik.

Ik had het gevoel dat ik moest huilen. Ik dacht dat Sven een goede jongen was. Dat hij te vertrouwen was en dat hij me geen pijn zou doen. Ik had gehoopt dat hij zijn vriendin voor me in zou ruilen en dat we samen gelukkig en oud zouden worden. Blijkbaar niet dus. Hij is hetzelfde als elke jongen.

"Dat was een grap Noor. Ik wilde kijken of je het echt zou doen. Je gewoon uittesten, snap je?"

Wat was hij een klootzak. Waarom heb ik überhaupt mijn mening over hem bijgesteld?

"Ga maar!" riep ik naar hem.

Ik moest mijn best te doen om mijn tranen in te houden. Sven stond op en zonder me aan te kijken en hij liep weg. Nog een keer hoorde ik zijn stem, toen hij me gedag zei, waarna hij de achterdeur achter zich sloot. Dat was het moment waarop ik in huilen uitbarstte.

Dagen achter elkaar lag ik in bed met ijs en mijn laptop. Het enige wat ik deed was films kijken en vooral huilen. Sven had me nog een aantal keek gebeld maar ik had natuurlijk niet opgenomen. Ik wilde niets meer met hem te maken hebben en gewoon verder gaan met mijn leven. Ik wist op dat moment alleen niet zo goed hoe.

De week daarna ging ik weer gewoon naar school. Ik moest door gaan met mijn leven, hoe moeilijk ik het ook vond. Ik keek de laatste schaatswedstrijden van het seizoen samen met mijn vriendinnen op de televisie. Sven verloor en ik vond het zijn eigen schuld. Hij had mijn hart gebroken en het liefste wilde ik nooit meer iets met hem te maken hebben.