Gevallen |Kramer|

zeventien

"Zij begon!" riep zijn vriendin meteen. "Ze sloeg me en ik moest wel."

"Is dat waar Noor?"

Ik schudde mijn hoofd tussen het snikken door.

"Vertel dan wat er is gebeurt Noor," zei zijn vriendin.

Dit kon ik niet. Als ik zou vertellen wat er was gebeurt dan zou Sven weten dat ik tegen hem gelogen had. Eerder die dag.

"Dat dacht ik al," zei zijn vriendin. "Wie geloof je, mij of haar?"

Ze liep de keuken uit en liet mij en Sven alleen. Sven liep naar me toe en sloeg troostend zij armen om me heen.

"Tegen mij kan je wel vertellen wat er is gebeurt, toch?" vroeg hij. "Je huilt niet zomaar."

Ik kon niets zeggen en greep me steviger vast aan Sven. Hij streek zachtjes over mijn rug. Op dat moment had ik best veel spijt van de dingen die ik tegen hem gezegd had. Hij had me toch nooit opgegeven en daar was ik nu wel blij mee. Toen ik uitgehuild was liet hij me los.

"Zij is begonnen," zei ik met een nog hese stem. "Ze is bang dat ik je van haar afpak."

Sven glimlachte even naar me. "Ik ben blij dat je nu wel eerlijk tegen me bent. Ik denk dat je beter kunt gaan nu."

Zei hij dat nou echt? We liepen naar de deur en voordat ik de deur opende draaide ik me nog een keer om. Sven sloeg zijn sterke armen om me heen.

"Ik kom binnenkort nog een keer langs," zei hij toen hij me weer losliet.

Ik keek even om me heen. Toen ik zijn vriendin nergens zag drukte ik snel mijn lippen op zijn wang. Ik voelde de stoppels van zijn baard prikken in mijn kin. Sven grijnsde toen ik weer losliet.

"Dat begint erop te lijken," knipoogde hij. "Ik zal je chocolade even halen."

Even later was ik weer onderweg naar huis. Op mijn bijrijdersstoel lagen zes doosjes chocolade en ik had een kleine glimlach op mijn gezicht.

Die avond kreeg ik een berichtje van Sven. Hij vroeg of ik de volgende dag met hem wilde skeeleren. Natuurlijk zei ik ja. Sven was een professioneel schaatser en hij zou me vast goed kunnen helpen. Dat was ook de enige reden dat ik in ging op zijn aanbod. Echt waar.

De volgende dag stond ik vroeg op om me klaar te maken om te gaan skeeleren. Ik zocht mijn skeeler kleding op en vond de broek die ik aan had toen ik viel. Hij zat vol met scheuren en er zat nog bloed op. Snel stopte ik hem weg en zocht ik verder. Ik wilde niet meer terugdenken aan het moment waarop ik het ongeluk kreeg. Even later vond ik mijn kleding en trok ik deze aan.