Gevallen |Kramer|

vierentwintig

Die middag zaten we aan het strandje. Er waren veel mensen.

"Ik heb geen zin om het water te gaan," zeurde ik.

"Maar jij wilde zwemmen," verzuchtte Sven.

Met een grijns tilde hij me op en rende hij het water in. Met mij in zijn armen. Ik klemde mijn armen vast om zijn nek zodat hij me niet kon laten vallen maar dit bleek ook helemaal niet zijn plan te zijn. Langzaam zakte hij naar beneden.

"Sven stop!" zeurde ik. "Het is zo koud!"

"Niet zeuren," zei hij grijnzend terwijl hij helemaal naar beneden zakte.

Hij liet me los in het water en stiekem vond ik dat wel jammer.

Nadat we even in het water gezeten hadden klommen we weer terug op de kant. Het was koud. Ik sloeg de handdoek om me heen en ging zitten op het kleedje dat we hadden meegenomen.

"Zullen we een spelletje doen?" vroeg Sven.

"Ja is goed," knikte ik. Ik ging op mijn buik liggen en pakte een koekje uit de mand die Sven opnieuw gevuld had. "Wat wil je doen?"

"Doen, durven of de waarheid?"

Ik knikte. "Ik begin."

"Oké, wat kies je?" zei Sven terwijl hij ook een koekje pakte.

"De waarheid," zei ik. "Ik heb geen zin meer om iets te doen."

"Oké," zei Sven. Hij moest niet lang nadenken voordat hij een vraag voor me had. "Waarom heb je me vergeven?"

Even dacht ik na over een goed antwoord. Natuurlijk wist ik zelf wel waarom ik hem had vergeven. De gevoelens voor hem waren nooit weg geweest en stiekem miste ik de momenten die we hadden.

"Iedereen verdient een tweede kans," zei ik daarom tegen hem.

Hij knikte. "Niet echt een uitspraak voor jou? Of wel?"

"Hoezo is dat geen uitspraak voor mij?" stribbelde ik terug.

Hij haalde zijn schouders op en nam een hap van zijn koekje.

"Nu is het jouw beurt," glimlachte ik. "Wat kies je?"

"Durven," zei hij.

Ik zuchtte. "Watje."

"Ik ben helemaal geen watje," riep hij verontwaardigd.

"Ja, ja, glimlachte ik.

We gingen nog een poosje door met het spel totdat het tijd was om weer naar huis te gaan. We gingen naar Svens huis om daar te gaan eten.

"Wat is dit?" vroeg ik met een vies gezicht aan Sven toen hij een dampend bord eten voor me neerzette.

"Gezond," zei hij terwijl hij tegenover me neefplofte. "Eetsmakelijk."

"Jij ook," antwoordde ik voordat ik mijn eerste hap nam.

Na het eten besloten we binnen te blijven en een film te kijken omdat er onweer voorspeld was. Toen de film afgelopen was was het al best laat.

"Waarom blijf je niet hier slapen?" vroeg Sven. "Ik ga je in dit weer niet naar huis laten gaan en ik heb een logeerkamer."

Ik knikte. "Goed idee."

We bleven nog even op de bank zitten totdat we naar bed gingen. Ik naar de logeerkamer en Sven naar zijn eigen kamer.

Toen ik al in de lag kwam Sven nog even naar de logeerkamer.

"Morgenochtend heb ik zomer training," zei hij. "Als ik er niet ben wanneer je wakker wordt dan weet je waar ik ben."

Ik knikte en sloot mijn ogen. Het duurde niet lang voordat ik in een diepe slaap viel.

Beetje saai hoofdstukje, sorry. Ik hoop dat je dit verhaal verder wel leuk vind. X