BABYSITTING THE 9 VILLAMAYOR SIBLINGS

Chapter 9 - Orange

    Life is no bed of roses. We need to bear our losses as we moved on. Because if we did not, we might stuck up ourselves with a worse problem.

Why did you leave us early? Bran, miss na kita.

"Miss ka na namin." sabi ko sa picture niya habang nagliligpit na ng mga gamit niya.

Why so soon, Bran?

"Pasko na pala bukas, Bran. Kumpleto na sila ngayon. Sorry kasi kahit ginawa ko na ang makakaya ko, wala pa din. Pakiramdam ko, wala man lang akong nagawa para sayo."

Para kong tanga na kinakausap ang picture niya.

Nagulat ako ng biglang bumukas ang pinto. Agad akong nagtago para malaman kung sino yung pumasok at kung ano kailangan niya dito.

Teka... Nero? Bakit siya nandito?

Ngayon ay nakatayo lang siya at tinititigan ang litrato ni Bran.

"Sorry."

Ito ang unang beses na nagsalita siya simula ng mawala si Bran.

Nang makita kong paalis na siya ay lumabas na ko at nagpakita sa kanya.

"Nero."

Tiningnan niya lang ako at walang sinabi.

"Nero,"
"What?"
"Alam ko, apektado ka sa nangyari. Lahat tayo di din makapaniwala. Lahat tayo ay nasasaktan at di din yun matanggap. Pero wag mo sanang kalimutan na nandito kami. Di ka nag-iisa. Sama sama tayong malalagpasan ang problemang to."
"Huh? What are you sayin'? You look stupid." natatawa niyang sabi.
"It's not bad to show if you're hurting. It isn't a sign of weakness, Nero. Everyone feels the same way. Everyone's hurting. There's no reason for you to conceal it."
"AHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA." tawa niya.

Ang fake ng tawa niya. Whom he thinks he is fooling around?

"Ang fake ng tawa mo."
"Baka ('stupid' in Japanese). Death is just death. Just as flowers are just flowers. No need to indulge with the pain and regrets. It's senseless when the person is gone." kalmado niyang sabi.
"Kaya ba nagsorry ka? Pagkatapos nun, yun na yun? Tapos na lahat."
"Shouldn't it be like that?" nagtataka niyang tanong.

Bakit ganun? Yung mga mata niya, nababakas ko dun na manhid na siya sa sakit. Nakakatakot ang mga ganyang mata.

    "Hindi. You should at least show how much you've been hurt." sabi ko.
"Jeez. Sakit mo sa tenga. Are you a bee to keep buzzing around? Shut up, will ya?"

Pagkasabi niyang yun ay umalis na siya.

Alam kong nagsisinungaling siya. O yun lang ang gusto kong paniwalaan? Pero bakit ganun? Bakit manhid na siya sa sakit? What made him be like that?

*KRING!*

Teka, si Mama pala ay tumatawag.

"Hello po Mama."
"Kamusta ka na dyan, Jannie? Miss ka na namin. Bumubuti na ang lagay ng ama mo. Sana makauwi ka dito't magPasko satin."
"Natutuwa po ko sa magandang balitang yan, Ma. Sana nga po at payagan ako. May problema pa po kasi ko dito sa bahay kaya naman po humahanap pa po ko ng timing para makapagpaalam."
"Oh sige. Basta palagi ka mag-iingat ha? Balitaan mo na lang kami sa magiging sagot nila."
"Sige po. Bye po."
"Bye."

Namimiss ko na sila Mama. Sana makauwi ako ngayon. I just feel that I'm so far away from them. Malayo din naman ako sa kanila nung nasa kumbento ko pero di kasing layo nito. Haay.

I miss them so much.

"Jannie?" tawag ni Nixon sakin.
"Bakit Nixon?"
"Hanap ka ni Auntie."
"Ah sige." Bakit kaya ako hinahanap?

Agad akong nagpunta sa living room kung saan nandun si Madam.

Nang datnan ko siya doon ay nakahanda na ang mga maleta niya.

"Jannie, have a seat."
"Thank you po."
"Didiretsuhin na kita. I will be flying back to Hongkong so I can celebrate Christmas with my family. So ikaw ang maiiwan dito to take a look at Rich's sons. Alam mo namang mahirap ang sitwasyon nila ngayon dahil sa nangyari. Please don't leave them. Please stay. Pwede bang wag ka muna umuwi sa inyo? I know I'm asking too much, but please, this family needs you."

Oo nga. Kailangan nila ko. Pero kailangan din ako ng pamilya ko. Paalam na lang nga ang kulang. Pero dahil sa pangyayaring yun, mukhang kailangan kong manatili.

Uuwi ba ko samin o mananatili ako dito? Ang hirap magdesisyon.

    "Sige po Madam. Ako na pong bahala sa kanila. Wag po kayong mag-alala." pagsisiguro ko kahit labag sa loob ko ang mga sinasabi ko.
"Thank you so much, Jannie."
"Welcome po."
"I'll be going na. Please take care of them. We owe you a lot, Jannie. Someday, I'll repay you for that. I have to go now. Bye." pamamaalam ni Madam.
"Bye po. Take care po."

Pagkaalis ni Madam ay napaupo na lang ako sa sofa at napatulala. Hindi ko alam gagawin ko. Basta na lang ako napa-oo. Haay. Pano na ang pamilya ko? Di ako makakauwi. Haay.

"Haaay." I sighed.
"Ang lalim ng paghinga mo ah. What's the matter?" tanong ni Niven na parang kabute na biglang sumulpot.
"Kyaah!"
"Ang tinis ng boses mo. I'm not a ghost."
"Nakakagulat ka naman kasi."
"Okay. So what's with your deep sigh?"
"Um. Wala."
"I doubt. I know there is something bothering you."
"Wala lang yun."
"Tss. I know meron. You look sad. And it's odd."
"Halata pala sa itsura ko. Haha. Sorry for making you worry."
"I'm not. I'm bothered." masungit niyang sabi. Paanong naging artista ang masungit na tulad nito? Daig pa ko pag may red flag ako.
"Parehas lang yun ah."
"Nah. When you're worried, there's affection. And in this case, there's none." pranka niyang sabi. Kaasar to ah. Imbis na maging okay ako, binubwisit niya ko. Hmp!
"Okay. Para kang yung little brother ko. Makulit na masungit." puna ko.
"Tss. I don't want you to be my big sister, ever. Tss." inis niyang sabi.
"Haha. Ang cute mong mainis. Anyway, thank you for being bothered about me. If you're bothered, it still shows that you care even if for a little. Haha. Salamat, Niven." I said then hinalikan ko siya sa noo bilang pasasalamat. Naaalala ko talaga sa kanya yung younger brother ko. Hay. Mas lalo ko tuloy silang namimiss.

Nakita kong namula ng bahagya si Niven. Kitang kita pamumula niya kasi sobrang puti niya. Artista kasi kaya mala-porcelana ang kutis.

"Ayos ka lang? May allergy ka ba?" Hala lagot ako! Baka may allergy siya! Di pwede to.

"Yeah. I have."

    "Hala! Tatawag ako ng doktor!" pagpapanic ko.
"No. Don't." pigil niya.
"Pero ina-allergy ka. Delikado yan."
"Delikado dahil di ako makakapagtrabaho if lumala to. Ganun?"
"Huh? Baliw! Pinagsasasabi mo? Malamang delikado kasi ang allergy. Nakakamatay yan. And I can't afford to lose someone important to me again. Tama na yung unang beses na wala kong nagawa. Ayaw ko na yung maulit pa."
"You're crying. But why? Why are you so much affected? Di ka naman namin kaano-ano."
"Baliw ka no? Siyempre kasi wala na si Bran. Wala man lang akong nagawa para sa kanya. Bakit? Kailangan pa ba ng birth certificate para iparamdam mo sa isang tao na mahalaga siya sayo? Caring is not determined by blood but by heart. I love Bran. I treasure him as a part of me. I treasure and care for your family which I now belong. That's why I'm crying. I'm hurt and feels futile for not being able to do anything."

Nagulat ako ng yakapin ako ni Niven.

"You're a real thing." he said.

Ano daw yun?

"I feel the same way on not being able to do anything for Bran. I've asked myself if there has been a time if I made him happy. Palagi akong wala sa tabi niya. We only meet if I have a day off. I'm so busy with my work. I never thought that I still have a little brother waiting for me. But now, he's gone. He's gone... It's my fault. If only I'm not busy... If only I made his wish come true, maybe, just maybe, he's still here. I killed Bran. I killed him. It's my fault!" iyak ni Niven.

Eto ang unang beses na nakita ko siyang umiyak at ganito ka-vulnerable.

"It's our fault. It's because of our ignorance, we failed to save him. If we only knew how much he badly wants to see you complete and be with you, we could at least do a thing. But we didn't. And that's what we're to avoid from here on." I said.

    "Can we make it through?" tanong niya.
"We can. And we will." paniniguro ko sabay ngiti.

He hugged me tighter and then whispered,

"I really don't want you to be just as a big sister."

Anong ibig niyang sabihin? Does that mean something?

Makalipas ang ilang sandali ay naging maayos na din kami at nahimasmasan na.

"Jannie, here's an orange juice." abot niya sakin ng inumin. Agad ko tong ininom since uhaw na ko.
"Ang tamis at ang asim." puna ko.
"Di ba masarap?"
"Masarap. I just suddenly thought something."
"Like what?"
"Life is an orange. It's a mixture of sweet and sour. Removing one would make it insignificant. That's why we must learn to appreciate it to achieve its perfect taste."
"What a metaphor. Masyadong malalim. But at least I somehow able to get your point."
"Hahaha. Sorry at napakaprofound na nun. Haha."
"Now Jannie, can you tell me what bothers you?"
"Gusto kong umuwi sa pamilya ko. Pero sinabihan na ko ni Madam na magstay since walang titingin sa inyo. Naiintindihan ko naman yung sitwasyon, pero siyempre, gusto ko ding makasama ang pamilya ko." paliwanag ko.
"I wonder how your family lives." out of the blue niyang sabi.
"Hah?"
"I'm curious to what kind of family you're born to. It just makes me thinks that I hope to meet them someday."
"Bakit ka naman curious?"
"Nothing."
"Eh? Pwede ba yun? Parang ewan lang."

Wait. Tama. May idea na ko!

"Niven! You're so bright! Tama! I can do that! Kailangan ko nga lang ng tulong mo."
"Huh? I know I'm handsome and bright. But what's with that eureka moment?"
"Would you help me ba?" tanong ko.
"I'll try."
"Tell me that you will not just try."
"Fine. I will help."
"Yes! Now here's the plan. I hope it will succeed."
"It will." Niven assured.

Tama siya. We will.