BABYSITTING THE 9 VILLAMAYOR SIBLINGS

Chapter 39 - Babysitting the Villamayor Siblings

Chapter 39 - Babysitting the Villamayor Siblings

Hindi ako makapaniwalang sa nangyari nung nakaraang buwan. Hindi ko akalaing maggagawang magtapat sakin ni Nero at bukod pa don ay niyaya niya akong magpakasal. Never kong naisip sa buong buhay ko na magagawa kong magpakasal dahil dinevote ko na nga ang sarili ko sa Panginoon. I've always been devoting myself to the Lord and to my family. It was just Nero and his  siblings who changed me as I am now.

Things have changed even after a month. For this past month, Nero and I are fixing the mess we've made individually. We both wanted to clear out things to our family before we get married.

In fact, hindi pa namin balak magpakasal agad. Ayos lang naman yon sakin at sa kaniya. Hindi kami nagmamadali. We don't want to rush things. We want to prepare not just for the wedding day but mentally. Totoo namang hindi mo kailangang sobrang maghanda, ang sakin lang ay gusto ko na kapag kinasal na kami ay naayos na namin ang mga bagay bagay sa buhay namin. It's not that we can't fix it together. It's just that there are things you have to face alone.

Bukod pa don, hindi din naman biro ang pagpapakasal. I know Nero can provide us things we both need and I don't doubt that. But I just want to be a woman worthy of Nero. Alam ko namang tanggap ako ng magkakapatid at ni Mr. Villamayor. Ganun din naman si Nero kay Mama at sa mga kapatid ko. All is good is with us. So what do I mean by that? Gusto ko din makapagtapos ng pag-aaral. Kaya naman nagsabi ako sa kanila na kapag nakapagtapos ako ng kolehiyo ay saka kami magpapakasal. Wala namang problema kay Nero yun. Siya nga ang unang una na nakaintindi sa gusto ko kahit pa medyo nag aalangan ang mga pamilya namin. Bakit daw kasi namin ipinagpapaliban pa. Wala naman kaming nakikitang problema don. Masaya naman kaming na dating lang muna. May assurance na naman kami sa isa't isa kaya ayos naman.

Sa ngayon, bumalik muna ako dito sa mansion para dito muna tumuloy. Gusto ko din namang makatulong sa kanila dahil alam kong nahirapan din sila nung biglaan akong umalis.

Sa totoo lang, ang huling usap naming lahat ay nung sinamahan nila si Nero na magtapat sakin. Medyo kinakabahan nga ako ngayon na harapin sila kahit pa maayos naman ang huling pagkikita namin.

Pakiramdam ko ay parang nagsisimula akong muli. Nandito ako sa harapan ng bahay, magdodoorbell at hahanapin ang may-ari ng bahay.

It felt like it was just yesterday nung una akong dumating dito. Tanda ko pa noon na sinalubong ako ng napakaganda nilang Tita at ipinakilala sa kanila isa isa. Yun ang unang alala ko kay Nero at sa lahat. Puro pa kalokohan noon si Nero at mga kapatid niya lamang ang may bahagyang maayos na treatment sakin.

Matagal din bago ako nakaadjust. Hindi naman kami basta naging magkakasundo agad. Naging malapit lang kami ng mga magkakapatid dahil kapag may problema sila, naroroon ako para magpayo. Hindi ko alam kung bakit sa bawat sitwasyon ay nandoon ako. Maybe it is really God's will na paglapitin kaming lahat.

And I'm thankful na nangyari yon. Masaya akong nakilala at napalapit sa kanila. If I didn't meet them, I won't be the strong willed girl that I am today. Kung sinasabi nilang nabago ko sila, nais kong sabihin sa kanilang mas nabago nila ko. Kung di dahil sa kanila, hindi magiging bukas ang isipan ko sa ibang mga bagay na hindi ko personal na naranasan.

Natutunan ko kay Zeph na kahit anong gawin mo kung hindi para sayo ang mga bagay, hindi talaga ito para sayo. Pero kahit ganoon, kahit gaano ka masaktan dahil sa wala kang mga bagay na gusto mo, mas lalo kang pinatatag ng problema mo at may mas magandang darating sa buhay mo. Of all of them, si Zeph ang pinakahinahangaan ko sa lahat sa tatag niya.

Kay Knox ko natutunan na hindi niyo kailangang maging magkadugo para ituring ang isang tao na kapamilya mo. Bukod pa don ay labis kong hinahangaan ang pagiging napakaloyal at napakabuti niyang kaibigan. Saludo ako sa kung paano niya inako ang responsibilidad bilang ama ng anak ng namayapa niyang kaibigan, pangalagaan ang pamilya nito at ang naiwan nitong minamahal.