BABYSITTING THE 9 VILLAMAYOR SIBLINGS

Chapter 10 - Christmas Gift

    Napagdesisyonan kong isama silang lahat papunta samin at dun magcelebrate ng Christmas. Gusto ko sila makasama pareho kaya naman naisip ko na bakit di na lang sila pagsamahin, right?

Pero kailangan ko ang tulong ni Niven para mapapayag ko ang iba na sumama kaya naman nagtulungan kami sa pag-iisip ng plano.

Pinulong ko sila sa sala kahit pa ilang minuto na lang ay oras na para matulog.

"Anong meron?" tanong ni Linus.
"Ah eh. Magpopropose ako ng plano para sa Christmas celebration niyo."
"Celebration?" paglilinaw ni Zephyr.
"Oo. Just as a breather for everyone."
"I'm sorry, Jannie. But we don't want any." sabi ni Lanier.
"Yeah. Aren't you sounding inconsiderate? We just lost a brother. How come we can act like nothing happened?" inis na sabi ni Linus.
"It's ridiculous." dagdag ni Lenin.
"Brothers, Jannie is just trying to be nice. She just wanted to help." kontra ni Niven sa mga kapatid niya.
"We aren't asking for your help, sister. Haha." gatong ni Nero.
"I didn't thought you're selfish, Jannie." malungkot na sabi ni Nixon.
"Sorry, Jannie." seryosong sabi ni Knox.
"Guys, pakinggan niyo muna si Jannie! Try to hear her out." suporta ni Niven sakin.

"Tama na, Niven." awat ko sa kanya.
"Pero,"
"You helped me. Thank you." pasasalamat ko sa kanya.

Hinarap ko silang lahat at saka nagsalita,

"Sorry kung di ko naisip ang nararamdaman niyo. I thought you need some other place to reflect on. Pero mali ako. I'm being inconsiderate. My apologies. Di na to mauulit. Pasensya na sa abala. Magandang gabi." paghingi ko ng paumanhin.

Pagkatapos nun ay umalis na ko't dumiretso na sa kwarto ko.

Tama sila. Ang selfish ko. Sarili ko lang iniisip ko para sa planong yun. All this time, akala ko I'm taking a good care about how they feel but in the end, I was the one to ruin such ambience. Kahit san tignan, ako ang may mali. Hay. Selfish ko...

    Ang ganda ng view ng langit mula dito sa balcony. I could feel the cold soothing breeze. It soothes the pain I'm feeling now. But then, just as how I feel, it's still cold -- biting cold.

Yet the night sky seems happy. And the stars shines so brightly. I wish I could be as happy as them.

"Why do you want to go home so badly?" tanong ni Nero. Anong ginagawa niya dito? Nakakagulat.
"Bakit ka nandito?"
"Kasi bahay ko to?" pang-iinis niya. Tsk.
"Ewan sayo."
"I just wonder why you're so happy with your family around. I mean, it's better to be alone." he plainly said while looking at a far distance.
"Do you usually look at a far distance like this? You seemed to be sad, Nero." bigla ko na lang naibulalas. Hala! Nasabi ko yung nasa isipan ko.

Napalingon siya sa sakin sa sinabi kong yun. Tinitigan niya lang ako. Ang awkward. Nakakatunaw yung tingin niya. Pero kahit ganun, sa di ko malamang dahilan, nakakaya ko siyang titigan at hindi lang yun, hinawakan ko pa ang pisngi niya. I don't know why I did that but I'm just moved by his lonely gaze.

"It's not better to be alone." I said.
"It is. Since I don't have anyone to be with me, too."
"But we're here."
"You're all there, but you don't know how much I feel empty." Nero bluntly said.
"Then I'm here to complete you." I said reassuring.

He stared at me making me feel that he appreciates the words I said. I was surprised when he held my hand and shed a tear.

Lumuha si Nero...

"I need to go." he said as he removed my hand from his face.

After that, he left me alone.

Gusto ko siyang pigilan. Hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko. Ang tangi ko na lang nagawa ay magsalita.

"Bumalik ka ha?" sabi ko. Bakit nga ba yan nasabi ko?

But then, he smiled at me.

    Matapos ang pag-uusap na yun ay hindi ko na nakita si Nero. Di ata siya magse-celebrate kasama namin. Haay.

Pakiramdam ko, may malaki siyang problema na wala siyang mapagsabihan. Yung tipo kasi ni Nero ay secretive at hindi magsasalita ng problema niya. Sinasarili niya lang. Kaya naman gusto kong malaman niyang nandito ko. Did it reach him? Did my concern reach him? Naramdaman niya kayang concern ako at nag-aalala ko? After all, he's part of my new family.

Ilang minuto na lang at sasalubungin na namin ang Pasko. Gaya ng sabi ko, wala si Nero kaya di pa din sila kumpleto. Til end, hindi pa din natupad ang wish ni Bran na makumpleto sila.

Sorry Bran but your kuya Nero isn't here. Sana maintindihan mo. Sana kahit wala siya dito ay masaya ka pa din.

"Jannie, nandito ka lang pala. Let's get inside, sabay sabay nating salubungin ang Pasko." tawag ni Nixon sakin since nandito ulit ako sa balcony.
"Sandali lang, susunod na ko. Tatawagan ko lang ang pamilya ko. Babatiin ko sila."
"Ah sige. Intayin ka namin ah. Don't miss the countdown with us."
"Okay." I answered.

Agad kong tinawagan si Mama pero di ko sila macontact. Naka-off yung phone. Baka siguro lowbat. Hay. Baka nga. Tawagan ko na lang siguro sila mamaya. Sana sagutin nila. Medyo nagwoworry ako kasi baka nagtatampo sila sa di ko pag-uwi.
"Jannie! Tara na!" tawag ni Linus.
"Papunta na!"

Nag-umpisa kaming magcountdown ng mula 20. Mabilis lumipas ang oras hanggang sa 5 na lang na segundo.

"Let's all count together!" masayang sigaw ni Linus.

"Five!" I wish to see these happy faces forever.
"Four!" I want to be with them always.
"Three!" I want to fulfill all their wishes.
"Two!" I want them to be happy.
"One!" I want to be with them forever!

Please make my wishes come true!

"MERRY CHRISTMAS!"

    Matapos yun ay nag-noche buena na kami. Masaya ang lahat kahit pa may kulang.

"If we only realized how much he needs us, maybe this would be much more joyous." sabi ni Linus.
"Yea. But what's important is that, we made it to fulfill his wish. And he'll be happy." saad ni Zephyr.
"Right. Kaya let's cheer up and do a toast!" aya ni Nixon.
"CHEERS!" we toast.

Ang saya na bagong mga tao naman ang mga kasama ko ngayon pero iba pa din na nandun ako sa pamilya ko.

"Nasan si Niven?" tanong ni Lenin.
"Oo nga. Nandito lang yun kanina." sang-ayon ni Nixon.

Nasan kaya si Niven? Baka naman nag-CR lang?

"Jannie, pwede bang pakikuha sa kwarto ko yung phone ko? Naiwan ko kasi. May mahalaga kasi kong tawag na iniintay. Pasensya na." pakiusap ni Zephyr.
"Ah sige."

Agad akong nagpunta sa kwarto ni Zephyr.

Nasan kaya yung phone niya?

*KRING!*

Ayun! Timing yung tawag. Nandun lang pala sa kama. Agad ko tong kinuha at tinignan kung sino ang natawag.

*Niven calling...*

Oh. Si Niven pala.

"Hello Zephyr."
"Hello. Si Jannie to. Naiwan kasi ni Zephyr yung phone niya."
"Ah ganun ba. Okay lang, ikaw na lang."
"Ako na lang? Ano yun?"
"Punta ka dito sa living room and patulong naman na kunin tong regalo. Medyo mabigat kasi pero kaya naman."
"Ah sige."

Nagmadali akong bumaba at nagpunta ng living room.

Ay ang dilim. Wala kong makita. Pinatay pala nila ilaw dito. Mabuksan nga.

Pero bago ko pa buksan ay kusang bumukas ito at,

"MERRY CHRISTMAS, JANNIE!" sigaw nilang lahat.

Hindi ko na napigilang maiyak dahil nakita kong nandito ang mga magulang ko at mga kapatid ko.

"Merry Christmas, Jannie. I hope your happy with this gift. Sige na, lapitan mo na sila." sabi ni Niven.
"Thank you so much, Niven."

Matapos yun ay nilapitan ko na ang pamilya ko.

"Merry Christmas, anak." bati ni Tatay.
"Merry Christmas, ate." bati ng kapatid ko.
"Merry Christmas po." bati ko.
"Thank you sa inyo." I thanked the boys.

Being with your family is the greatest gift anyone can receive.