Denek No:301

Bölüm 16: Dönüşüm

                                                                       ~300'ün ağzından...~

Tüm umudum gitti yok oldu adeta.O son umut du benim için, tüm insanlık için . O tüm bu deneylere son verebilecek tek kişiydi şimdi onun benden bir farkı kalmadı. Kim olduğunu bilmiyor hayattan hiç bir beklentisi yok. Benim var, belki anılarım yok ama umutlarım var... yani vardı artık onlarda yok. Şimdi onunla ne yapacağım daha kim olduğunu bilmiyor....

                                                                          ~Kaan'ın ağzından...~

İlknurdan neredeyse 3 haftadır haber alamadım her yere baktım ama sonuç olumsuz. Kafayı yemek üzereyim ellerimden kayıp gitti. Onu tutamadım. Eğer bu iştede babamın parmağı varsa onu asla affetmeyeceğim. Küçüklüğümden beri burdayım, her yeri avucumun içi gibi bilirim ama onu bulamıyorum sanki yer yarıldıda içine girdi. Yok oldu. Kaç gündür uykusuz ve açım. Diğerleride benden pek de farklı değil... Onu bulmak zorundayım başına bişey gelmeden önce onu bulup kurtarmalıyım.. 'Tabi şimdiden başına bişey gelmenişse' iç sesimden nefret ediyorum en büyük korkularımı dile getiriyor. Ona aldırmadan odamdan çıktım ve ana binaya gitmek için yola koyuldum...

                                                                          ~İlknur'un ağızından...~

Ben kimim? onu bile hatırlamıyorum sadece odanın köşesine sinmiş oturuyorum . Bir şeyler hatırlamayı bekliyorum.. birinin heşeyi açıklamasını bekliyorum.Peki daha ne kadar beklemeliyim. Beklemekten mı sıkıldım, ne kadar çabuk... sanırım sabırsız bir kişiliğim var. Ben kim olduğumu bile bilmiyorum ne yapıyorum allah aşkına.... " Hey bana bir açıklama yapacakmısın?" dedim kim olduğunu bilmediğim benden yaşca küçük olan çocuğa. " Ne bilmek istiyorsun?" dedi beni terslercesine. Kötü birşey mi demiştim acaba...

" Şey.. Umm neden bukadar atarlısın sana kötü birşey mi yaptım veya dedim. Seni kıracak birşeyde mi bulundum."

" Hayır.. Sadece, sen benim tek umudumdun ama artık bir işe yaramazsın. Kusura bakma ama sana karşı dürüst olmalıyım eğer yarına kadar hiçbirşey hatırlamazsan herşey biter." 

" Nasıl biter? Hem ben senin nasıl tek umudun oldum? Yani seninle geçmişte ne gibi bir bağımız vardı sen benim için kimdin veya ben senin için ne ifade ediyordum. Şöyle sana bir baktığımda aramızda 1-2 yaş olduğunu düşünüyorum." 

" Aslına bakarsan biz tamda bugün tanıştık. Sen benim ailemi hatırlamam için son umudumdun ve kendi benliğimi. Sen bu deneylere 'DUR' diye bilecek son insandın."

" ama..?" herzaman bir ama vadır biliyorsunuz dimi

" Ama.. Herşey ters gitti içindeki gücü kontrol edemedin ve o güç seni ele geçirdi ve herşeyini sildi. Artık bir işe yaramazsın sende herkes gibi başarısızlıktan ibaretsin.." deyip başını öne eydi, odanın köşesine gidip yere oturdu ve sessizliğe teslim oldu.

Nedemeliydim bilmiyorum.. Ben herkes için son umutmuydum bundan bile haberim yoktu hoş şuan hiç bir şeyden haberim yok.

Onun bana söylediklerini düşünürken odanın içinde beyaz bir duman belirmeye başladı. Odanın herbir yanını saran bu dumanımsı gaz bizi gittikçe boğuyordu. Nefes almam gittikçe daha da zor oluyordu. Sonunda gözlerim bulanıklaştı.. aklımdan bu benim/bizim için bir sonmuydu. Bukadarmıydı aklım almıyordu. Burda mı ölecektim? derken gözlerim karardı ve herşey saniyelik durdu sanki.

----

Boğuluyormuş gibi bir his vardı içimde. Hani nefesinizi son saniyeye kadar tutarsınız ya sonra ciğerleriniz ağrımaya başlar artık dayanamazsınız. İşte öyle bir histi benimkide. Sanki tüm oksijen bitmişti. Gözlerimi o anın şoku ile açtım. Gözbebeklerim koskocaman olmuştu bunu hissedebiliyordum. Yattığım yerde nerde olduğumu anlamak için doğruldum. Beyaz bomboş bir oda ha bide kameraları unutmayalım. Bu oda bana bir yerden tanıdık geliyordu. Snki daha önce burda bukunmuştum. Etrafıma bakarken duvarda bir kapı belirdi ve içeri yarı insan yarı robot yüzü dışında heryeri sihay olan varlık girdi. Onu gözüm biryerden ısırıyordu.