Denek No:301

Sezon 2 ✳ Bölüm 5 : Hipnoz

~Bölüm ithafının kazananları:
ftmbtlakts
cervosetra
OtakuTooru-san
imaginarypanda97
Birtane kazanan seçersem uzun yorum yapmaya çabalamış diğer kişilere haksızlık olurdu büyüzden uzun en uzun değilde uzun yorum yazanları seçtim neyse iyi okumalar 😳
•Devam ediyor;

"Şimdi sakinleş ve derin nefes al, sesime odaklan... Heeey İlknur od--daa--kk--laan" sesi sonlara doğru boğuklaşmıştı. Gözlerim yavaş yavaş ağırlaşmış adeta uyku için yalvarmaya başlamışlardı.

Kulağımda yankılanan parmak şıklatma sesine odaklanmam fazla sürmedi. Profösör karşımda oturmuş bana bakıyordu.

"Sonunda aramıza dönebildin", dedi isterik ve korkutucu bir kahkaha eşliğinde.

Sesi kesik kesik ve boğuk gelmesine rağmen onun kahkahası tüm netliği ile beynimde yankılanmaktaydı.

" Hey İlknur, burda mısın? Odaklan",

-şık, şık, şık-

yine aynı parmak şıklatma sesi. Uyumak istememe rağmen bu ses buna engel oluyordu.

"Seni duyuyorum şu lanet olası parmaklarını şıklatmayı bırak, sinirlerimi bozuyor", dedim huysuz bir şekilde onu azarlarken.

" -Ehehehe - 'yine şu isterik gülücük'   seslere hassas olduğunu unutmuşum. Sanırım artık kendindesin, beni azarladığına göre artık devam edebiliriz "

Ne dememi bekliyordu ki ' Tamam hadi deneme tahtası olmaya hazırım başlayalım yeeeey ' falan mı bekliyordu. Evet huysuzluğum tutmuştu ama ilaçtan kaynaklanıyor olmalıydı.

Yüz kaslarım hariricinden hiç bir yerimi oynatamadığımı fark ettiğim zaman büyük bir paniğe kapıldım.

"Hey--Hey bana ne oluyor, kımıldayamıyorum" sesim paniğe kapıldığımı belli etmeye yetiyordu.

"Şşş sakin ol, sakin.." sesiyle beni kontorl ediyordu,sanki sesi sakinleşmeme neden oluyordu yavaş yavaş uykum geliyordu ama böyle nasıl desem rahatlatıcı bir duyguydu.

Boynumda bile olduğunu unuttuğum kolyem hızlıca inip çıkarken nefesimi kontrol etmeye çalıştım yavaş yavaş olsada sonunda sakinleşebilmiştim.

"Evet aynen böyle. Korkacak birşey yok muhtemelen ilacın etkisindesindir. Paniğe kapılman kalıcı felçlere yol açabilir bu yüzden sakin kalmalısın", demesine rağmen sakinliğimi korumak oldukca zorlaşıyordu.

Derin derin nefesler alarak kendimi sakinleştirmeye devam ediyordum,zor olsada bir taraftan da içimden bir'den yüz'e kadar sayıyordum.Korkmuş olduğum her halimden belli oluyordu,yani sanırım.

 "Şimdi daha iyi misin? " diye sordu endişeli çıkan sesiyle,sanki umrundaydı da.İstediği bilgiyi elde ettiği zaman benden kurtulacağını biliyordum, sonuçta daha fazla işine yaramazdım 

-" Sanki umurundaydım da ",şeklinde cevap vermeyide ihmal etmemiştim,çok da umrumdaydı yaşamaktan vazgeçmiş bir şekildeydim,isterse eziyet edip işkence çektirebilirdi umrumda olmazdı.

"Tabikide umursuyorum,bunlarda nerden çıktı?" şeklinde şaşırmış bir yüz ifadesiyle bana bakmıştı.

"Hıı-evet umursuyorsun ama işin bitene kadar,umursuyorsun çünkü istediğin bilgi bende, kafamın içinde biryerlerde.Peki ona ulaştıktan sonra hala umursayacakmısın ? pek sanmıyorum" sonlara doğru sesim kısılmış ve neredeyse son cümleler duyulmaz bir şekilde dudaklarımdan dökülmüştü