"O gece gün doğana kadar aynı bankta oturup bekledim. Gece boyunca hiç telefonum çalmadı, hiç mesaj gelmedi, hiç kendime rastlamadım. Bir gece de kendi hayatıma bigâne oldum. Bir gece de içimde umut adına ne kaldıysa kurudu, içimdeki dikenler büyüdü...
"6 aydır yerimden kıpırdamadan sadece yatıyorum. O Allah'ın belası kaza benden her şeyimi aldı. Ne bir arkadaşım kaldı geride, ne üniversite, ne gelecek.. Yanımda sadece Oğuz var, o olmasa ne yapardım? Ta İstanbul'dan İzmir'e gelip, sırf ben mutlu olayım diye aylardır yattığım yerden kaldırıp, tekerlekli sandalyeyle bile gezdirdi. Peki ya arkadaşlarım? En çok da sana kızgınım İrem. Beni nasıl aramazsın? Sanki liseyi birlikte bitirmemişiz, birbirimizden ayrılmamak için aynı tercihleri yapmamışız, aynı üniversiteyi birlikte kazanmamışız gibi... Koca bir sene geçti. Neden bir kez olsun arayıp halimi hatrımı sormadın?"
Öfkeden kuduracak gibiydim. İrem'in cevabını merak bile etmiyordum. Sadece konuşup rahatlamak, içimdeki kırgınlığı atmak istiyordum. Birbirimizi hiç yalnız bırakmamıştık şimdiye kadar, o benim biricik arkadaşımdı, canımdı. Benim için hiç bir şey yapmayışını kaldıramıyordum. Omuzlarından sarkan bir tutam saçı geriye attı, üzgün görünüyordu. Onun bu haline dayanamayacağımı o da biliyordu ama içimi birazcık olsun rahatlatmasını bekliyordum. Kahverengi gözlerini, gözlerime dikti ve sakin bir ses tonuyla konuşmaya başladı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Öfkeden kuduracak gibiydim. İrem'in cevabını merak bile etmiyordum. Sadece konuşup rahatlamak, içimdeki kırgınlığı atmak istiyordum. Birbirimizi hiç yalnız bırakmamıştık şimdiye kadar, o benim biricik arkadaşımdı, canımdı. Benim için hiç bir şey yapmayışını kaldıramıyordum. Omuzlarından sarkan bir tutam saçı geriye attı, üzgün görünüyordu. Onun bu haline dayanamayacağımı o da biliyordu ama içimi birazcık olsun rahatlatmasını bekliyordum.
Kahverengi gözlerini, gözlerime dikti ve sakin bir ses tonuyla konuşmaya başladı.
"Kaza geçirdiğinden çok sonra haberim oldu. Böyle olmasını bende istemezdim... Ve işte şimdi buradayız. Ben de sana kırgınım. Oğuz'u bana tercih edişine kırgınım. Sen benim herşeyimdin ve birden o çocuk için benden vazgeçtin. Seni hala seviyorum ve başına gelen her şey için çok üzgünüm, keşke daha farklı olsaydı.. Keşke yanında ben olabilseydim."
Ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. Onu öyle çok özlemiştim ve öylesine haklıydı ki, kalkıp ona sarılmak aşırı bir hareket mi olur, emin olamıyordum. Derin bir nefes aldım ve yanımda getirdiğim pembe defteri ona doğru uzattım. Gözlerinin parladığını görmek için çok dikkatli bakmaya gerek yoktu. Elimde tuttuğum defter birlikte yazdığımız bir günlüktü. Sürekli yazmadığım için söylenirdi , bense onca zerzenişine rağmen bir türlü yazmaya vakit ayıramazdım. Kazayla birlikte, ona yazmak için koca bir sene vaktim oldu, artık sıra onundu. Birbirimize bakıp gülmeye başladık. Artık aşırılık umurumda değildi, İrem' e kemiklerini kırana kadar sarılmak istiyordum. Öyle de yaptım.
Bir sonraki dönem üniversiteye başlayabilecektim, ama işin kötü tarafı İrem'le aramızda dönem farkı olduğundan, ben ikinci sınıfa geçtiğimde İrem mezun olmuş olacaktı. Yine de birlikte koca bir senemiz vardı, tadını çıkarmaya kararlıydık. Akşama doğru okula gideceğinden toparlanmaya başladık.
