Give Me Love ° Jikook

Bölüm - 25

Uzun yazmaya o kadar alışmışım ki önceki bölüm 2000 kelimeydi ve kısacık geldi asjhkda neden böyle oldu bilmiyorum ama birazcık daha uzun bir bölümle karşınızdayım efenim :')) biraz da aksiyonlu ve esas bölümlere hemen geçelim diye aceleye getiriyorum sanırım içime sinmiyor öyle :'(

Ay bu bölümde yorumlar istiyorum vallahi yazarken kendime sövdüm her şey boka sardı diye akdhj fic tam da plandığım gibi gidiyor ama teori üretmeye çalışanlar herhalde bu bölümde vena çuvallayacak... her neyse heyecanlandım :D umarım beğenirsiniz *-*

ay bu arada oy veren ellerini severim sizin yüreği güzel ponçirellalar :')) oylarınız yorumlarınız ilham veriyor inanın! öyle olunca yazmak istiyorum :')) okuyup da oy vermeyenlere hakkım helal değil biraz abartmak gerekirse... her neyse sınır yok. iki güne bir bölüm yayımlamaya karar verdim. işler ciddiye bindi ya aceleye getirirsem sanki hata yapacakmışım gibi kurguyla ilgili... her neyse ay ne çok konuştum bi susuyum be vik vik vik :D 

son olarak ekleyeyim bölüm Junesuga ponçirellasına ithaftır! keyifli okumalaaaar *-*

***

"On beş yaşına kadar kaldığım yetimhanede seninle aynı ranzayı paylaştığım zamanlar olmuştu. Sanırım tanıyorsun ha Park Jimin?"

Kedi gibi güzel görünen gözlerini gözlerime dikip ciddiyetle sorduğunda onu nereden tanıdığımı çıkarmış olmanın getireceğini düşündüğüm rahatlama hissi yerine bedenim karıncalanmıştı endişeyle. Bakışlarındaki derinlikte boğulurken "Sen" dedim. "Minseok'sun."

O on beş yaşına kadar yetimhanede kalmış olabilirdi ama yetimhaneye gittiğim ilk yıllarda zaten oldukça büyüktü. Kendisi ayrılana kadar beni bir ağabey gibi sahiplenmiş ve zorba sayılabilecek diğer çocuklardan korumuştu. O zamanlar fazlasıyla içine kapanık bir çocuk olduğumdan ve diğerleriyle vakit geçirmeyi sevmediğimden Minseok'a da herkese yaklaştığım gibi yaklaşmıştım.

Onunla konuşmaya ben gitmezdim mesela ya da bir sorunum olduğunda onunla paylaşmazdım. Beraber geçirdiğimiz 6 7 senede en fazla birkaç saat uzun soluklu konuşmuştum belki de onunla. Daha küçücükken insanlarla arama çok ciddi duvarlar örmüştüm. Büyüyüp de eskiden gelen birileriyle karşılaşınca bunun farkına varıyordum.

Zayıf benliğim yine yavaş yavaş ele geçiriyordu zihnimi.

"Adımı hatırlamanı beklemiyordum."

Karşımdaki yakışıklı adam gülümseyerek söylediğinde onun ne kadar değiştiğini fark edip şaşırmıştım. Eskiden biraz kiloluydu, belki de o yüzden bana kimse bulaşamazdı. Dışarıdan bakıldığında o kadar güçlü bir duruşu vardı ki kimse onu karşısına almak istemezdi. Bu yüzdendi yetimhanede geçirdiğim yılların ortaokul ve liseye başladığım dönemlere kadar huzurlu geçmesi. Bir noktada aslında ona fazlasıyla minnettardım.

Ayağa kalkıp adama yaklaşarak köşede bir sandalyeyi işaret etmiştim. Ofiste durup onunla şu olaylar hakkında uzun uzadıya konuşmak istesem de geçmişimden bahsedip beni zor durumda bırakır diye korktuğumdan ilk önce kimsenin olmadığı bir yerde konuşmak istiyordum. İşaret ettiğim yere bakıp ilerleyen adamsa sanki bunun farkına varmış gibi sessiz bir şekilde kabul ediyordu teklifimi.

Sonunda oturduğumuzda "Tanrım, Jimin" demişti. "Ne kadar değişmişsin. Böyle çok yakışıklı görünüyorsun." Tatlı bir şekilde kurduğu cümle yanaklarımı kızartınca cılız çıkan sesimle teşekkür ettim ona.

"Sen de yakışıklı görünüyorsun, hyung."

Belki de böyle seslendiğim ilk kişiydi Minseok. Abimin ölümünden sonra kimseye hyung dememiştim. Zaten onunla geçirdiğim zamanları bile hatırlamıyordum. Yetimhaneye geldiğimdeyse bahsettiğim gibi zaten kimseyle konuşmaz çenemi de yormazdım böylelikle. Ama bir gün ben daha yedi yaşındayken gelip şekerimi çalan bir çocuğu azarladıktan sonra yanağımı sıkarak "Bundan sonra yardıma ihtiyacın olduğunda Minseok hyungunu çağır" demişti karşımdaki adam. Hala muazzam derecede güzel görünen gülüşünü saçlarımı karıştırırken bana sunduğunda başımı aşağı yukarı sallayıp teklifini kabul etmiştim. Yine de başım belaya girdiğinde onu çağırmazdım çünkü ne zaman kötü durumda olsam zaten bana yetişirdi.