The Legendary Scythe (Dimension of Asturka)

Dos

Lumipas ang mga araw, linggo at buwan at parang hindi ko na napapansin ang panaginip ko. I have normal dreams now unlike the past years of my life that I was on a training with him.

I convinced my self that everything are just a dream. It is very imposible to be true.

I enjoyed my life in school and with my friends. Lagi kaming nagsasaya para bawas stress sa school. I have supporting family na sobrang Mahal na mahal ko.

"1 month nalang graduation na natin." Biglang sabi ni Rain.

Gaya ng nakaugalian ko nakatingin lang ako sa langit. Pinagmamasdan ang paggalaw ng ulap.

"Kya nga eh! Sama sama tayo sa review ha!" Sabi naman ng Eureka.

"Malapit ng natupad ang mga pangarap natin." Sabi namin ni Kristina.

Bigla akong napaisip. Pangarap? Ano nga ba ang pangarap ko? Simpleng buhay lamang kasama ng mga mahal ko.

"Zellah.. Kunti nalang makakapunta ka na rito. Maililigtas mo na kami at si Moriyah.." narinig kong sabi ng isang boses at napakalakas ng hangin.

"Si Moriyah nanaman." Bulong ko.

"Anlakas naman ng hangin!" Reklamo ni Rain na inaayos ang buhok niya.

"Nakakairita ba yang hangin na yan! Bigla biglang ganun! Ang weird." Sabi naman ni Kristina. Napatingin ako sa kanila at normal naman ang paligid. Imahinasyon ko lang siguro.

Hindi ko alam kung sino si Moriyah, bakit ko siya kailangang iligtas? Hindi ko alam kung bakit ganun ang panaginip ko lagi hanggang sa nakasanayan ko nalang. Ang demensyon na Asturka ay marahil nasa isip ko lamang lalo na si Master Markus.

"Uy Zellah! Hindi ba sumasakit ang mata mo sa pagtitig sa langit?" Sita sa akin ni Eureka. Lumingon ako sa kanya at ngumiti lang. "Pa mysterious effect ka lagi." Natatawang dugtong niya.

Napansin namin ang mga batang takbo ng takbo at naghahabulan sa may hagdan. Napansin ko na parang madadapa ang bata at nasa mataas pa naman siyanh parte pababa sa mga bleachers.

"Yong bata!" Sigaw ni Kristina. Hindi ko alam pero mabilis akong nakarating sa pwesto ng bata at maagap ko siyang nasalo.

"Okay ka lang?" Alalang tanong ko sa bata.

"Opo ate! Sorry.." halata sa mukha ng bata ang takot.

"Okay lang. Next time mag iingat ka ha."

"Opo!" Nag paalam na yong bata at kumaway pa.

"Grabe talaga ang reflexes mo gurl! Imagine 3 inches pa takong mo niyan." Komento ni Rain.

Hindi na ako umimik pa at inaya ko sila na pumunta na classroom namin. Ganito lang ako tahimik lagi pero marami rin akong kakilala sa campus sa ibat ibang section. Sabi nila I am listener at alam nila na ang secrets nila ay safe sakin kesa sa mga bestfriends nila. Natutuwa naman ako na malaman na malaki ang tiwala nila sa akin. Pero ako, hindi ko magawang mag open sa iba, ang mga nasa isip ko lalo na ang mundong ginawa ko sa aking isip. I love psychology and psychiatry. Yon ang gusto kong kurso kaso ang problema walang ganung kurso sa probinsya na ito kaya nauwi ako sa nursing kahit hindi ko ito gusto. Sabi ko nalang may psychology naman ito and I excell on that subject.

I don't know why I feel so bored since the day that my dreams became normal. I find it so different of having normal dreams, eventually most of time it was all blank. I think I am used with the dream that I have since I was six. I can only have normal dreams before during quick nap time but most of the time I am spending my dream of that world, the Dimension od Asturka as an Asturkins.