Tutuklu (Tamamlandı) ✔

42. Bölüm

Multiye de yakışıklı bir Barlas koyalım :D

Acı, hüzün, hayal kırıklığı...

Şu anda hissettiğim duygular bundan ibaretti. Bir gün içinde ne çok şey yaşamıştım. İlk önce annemin kaçırıldığını öğrenmek, sonrasında ise onu kaçıran adamdan evlatlık olduğumu duymak...

En önemlisi ise sevdiğim adamın her şeyi bilmesine rağmen bana söylememesi.

Belki Yavuz söylemeseydi bu yalanla bir ömür yaşayacaktım. Herkes gerçeği bilirken benden saklayacaktı. Bir yanım böyle düşünürken diğer yanım ise keşke ömrümün geri kalanını da bilmeden geçirseydim diyor.

Kalbimdeki sıkıntı bir türlü geçmezken derin bir nefes alıp seslice dışarı verdim. Yattığım yatakta biraz doğrulup sırtımı yatak başlığına dayayıp karşımdaki duvarı seyrettim. Boş boş duvarı izlerken çalan kapı sesiyle kendime geldim.

''Gir.''

Komutumdan sonra kapı usulca aralandı ve Derin yavaşça odaya süzüldü. Yüzümdeki ifade değişmezken sakince yanıma yaklaşmasını bekledim.

''İyi misin?''

Yatağın ucuna oturup sorduğu soruya karşılık gözlerimi yüzünde gezdirip fısıltıyla cevap verdim.

''Hayır.''

Gözleri anlayışla dolarken usulca sırtımı sıvazladı.

''Biliyorum şimdi diyorsun ki neden? Neden öz ailem beni istemedi? Benden bu kadar mı nefret ediyorlardı?''

Haklıydı. Bir yandan öz olmayan anneme neden söylemediği için kızarken diğer yandan da Derin'in dediklerini düşünüyordum. Neden?

Gözüm uzaklara dalarken sessizce Derin'i dinledim.

''Üzgünüm ama bunların cevabını hiçbir zaman öğrenemeyeceksin. Kendimden biliyorum.''

Duyduğum hüzünlü ses ile bakışlarımı yüzüne çevirdim. Uzaklara dalmış yüzünde buruk bir ifade ile düşünüyordu. Onları da öz ailesi terk etmişti. Onlar bu gerçek ile yirmi yıldır yaşıyorlardı. Ben yeni öğrenmeme rağmen bu kadar yıkıldıysam acaba onlar bunca yıl bu acıyı nasıl taşımışlardı?

Destek olmak için elimi yan tarafta duran elinin üstüne koydum.

''Üzgünüm.''

Yüzünü bana doğru çevirip gülümsemeye çalıştı.

''Ne için?''

Sessiz bir iç çekip sorusunu cevapladım.

''Bunları yaşamak zorunda kaldığın için.''

Elinin üstünde duran elimi avucunun arasına alıp sıktı.

''Üzülme. İnsan zamanla her şeye alışıyor.''

Haklıydı.

Kafamı hafifçe sallayıp onu onaylarken devam etti.

''Aslında şu an üzülmek yerine mutlu olman gerekir.''

Bakışlarımı gözlerine çevirip anlamak istercesine yüzüne baktım.

''Mutlu olmalısın, bunca zamandır anne bildiğin kadın seni yaşamak zorunda olduğun hayattan kurtardı. Sana öz annenin yapmadığı anneliği yıllarca yaptı. Seni sevdi, her gece saçlarını okşadı. Sana öz kızı olmadığını hiç hissettirmedi. Bu yüzden yıllarca gerçeği fark edemedin ya. Biliyorum kabullenmek zor geliyor ama inan bana senin yerinde olabilmek için her şeyimi verirdim. En azından seni her şeye rağmen sevip içerde senin için ağlayan bir kadın var.''