Resim- Aden
"Kalbim yangın yeri"
♣..
Eve hızla geldiğimde nefes nefeseydim. Üzerimdekileri çıkarıp sıcak bir duş aldım. Yaşadığım durumu unutabilmek mümkün değildi. Nihayetinde konuştum ve bitti, gibi hissediyordum. Her yerim acırken, daha çok avuç içlerim soyulmuştu, iyi gelecek bir krem sürdüm. Sıcak yatağıma girip bir şeyleri unutmak adına uyumayı seçtim. Düşününce öyle kendimi kaptırıyordum ki, bir sonuca vardığımı hissetmiyordum. Sanırım, aklî dengesi olmayan biriyle baş etmeye çalışıyordum.
Zordu, ve umuyordum ki bir şeyler söylemem aklına kazınmıştı. Durduk yere bakıyor, öylece izliyor. Çözemiyordum. Bakışlarında garip bir tını vardı. Sanki uzun zamandır tanıdığı biriyim. Oysa ilk kez buralarda görmüştüm. Bir araya geldiğimizi de hatırlamıyordum. Hep, sokakta kendi kendime dolaşırken benliğimi bulur, Mihra'larla beraber buluştuğumuz zamanları hatırlıyordum. Muhtemelen, buralarda gördü. Başka türlü ne göz göze geldik, ne de konuştuk. Ben öyle düşünüyordum.
Yeni bir güne başladığımda evim sessizdi. Annem, bazen işi olduğunda da haber vermeden giderdi. Kardeşim Ahmet, 17'sinde ergen olup, okuldan sonra arkadaşlarıyla buluşup eğlenmeyi seven bir çocuktu. Annem ile eve sokamazdık. Çoğu zamanda bu yüzden kavga ettiğimiz olurdu. Başa çıkılmaz bir çocuktu. Nihayetinde, zorda olsa sözümüzü dinliyordu. Ama sabahın erken saatleri evde olmaması, yine bir sorun teşkil ediyordu.
Telefonumdan çağrılarıma baktım. Mihra tarafından çokça aranmıştım. Merak etmiş olmalıydı. Oysa, o zaman beni yalnız bırakıp gitmişti. Kızamazdım.. Herkes gibi çekinip korkardı. Birine bulaştıklarında kolay kolay kurtuluş yolu olmazdı. Benim meselemdi, aslında birilerini bu işe sokamazdım. Kapı sesi dikkatimi dağıttı. Annem olabilirdi. Elimdeki telefonu masaya bırakıp ahşap kapımızı açtığımda karşımda gördüğüm kişi, annemin aksine Mihra'ydı. Meraklı bakışlarına denk geldim. Beni baştan aşağı süzerken, bir şeyler olabileceğini düşünmüş gibiydi.
"Ne oldu?" Dedi, ve büyük adımlarla içeri girdi. Geri çekilmiştim. Kapıyı kapattım. Neyseki evde kimse yoktu. O da etrafına bakıp, "Kusura bakma, evde biri var mı?" Diye sordu. Sesini alçattı.
"Yok. Neyseki. Ama birazdan gelirler." Dedim. Kollarımı göğsümde bağlayıp asık yüzümle koltuklara geçtim.
"Anlat lütfen, dün nasıldı?".. Karşımda dikilmişken güldüm.
"Kaçmıştın?" Göz devirdi. Yine de kaçtığını yüzüne vurdum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SOLUDUĞUM KORKU
ChickLitYağmurlu ve sisli bir zamanı hatırlıyordu. Ruhunun ebedî çöküşlere meğer o an da tutulacağını bilemezdi. Hiç olmayacak birinden aşk itirafı aldığı gün kaderi değişmişti. Reddettiği adamın geri dönüp pes etmeyişini görünce içini korku kapladı kadının...
