Afraid To Fall

Prologue

  I woke up with the sunlight hitting on my right eye. Pagdilat ko ay nakita ko si daddy na naka-cross arms habang pinagmamasdan akong natutulog. He's wearing casual clothes, mukhang aalis.

  "Stacey."

  "Yes, dad?" Sagot ko habang kinukusot ang mata ko.

  "Dress up. Two hours nalang babyahe na tayo ng airport."

  Napataas ang kilay ko sa sinabi niya. Airport? Bakit?

  "Oh, I see. Nakalimutan mo ba? Babalik tayo ng Pilipinas ngayon. That's why I don't like you partying with your London girls." Tumalikod sya at lumabas ng kwarto.

  "Damn that alcohol." Bulong ko sabay irap.

  Soooo.... That's it. How can I even forget about it? Ito na yung araw na pinakahihintay ko eh. We're heading back to my hometown!

  I took a bath for fifteen minutes and dressed up for my fave outfit. I took the denim skirt, white floral top and white keds.

  Pagkababa ko, dumerecho agad ako sa may dining area. Naabutan ko si daddy na nakaupo at humihigop ng kanyang kape. Sa tabi niya ay may hot chocolate at pancake na hinanda niya para sa akin. After having breakfast, ay hinakot na namin ni daddy ang mga gamit. Parehas kaming may dalang backpack at luggage.

  "Let's go." Sabi ni daddy.

  "Dad can I bring this?" Sabay pakita sa kanya ng skateboard.

  "Akala ko ba iiwan mo yan sa bestfriend mo? Kay Prince ba yun?"

  Umiling ako. "Nope. He told me he will buy. Ayaw niya raw kasi ng nagkakaroon ng gamit na hindi naman sa pera niya galing." Napatango naman si daddy.

  From the center part of Doncaster, bumyahe kami papuntang airport. Tahimik si daddy sa byahe at walang ginawa kung hindi magtext. Probably texting his business partners.

  While on our way, medyo nalulungkot ako. I don't know, siguro sobrang mami-miss ko tong London. I don't even know kung kailan kami babalik dito. I'll miss my friends. Sina Zara, Krisel, Jamie. Lahat sila American, kaso mga nag-migrate sa Doncaster. At syempre yung British bestfriend kong si Prince. He is a part of a royal family. Malayong relative nga lang. He's so damn attractive pero buti nalang at hindi ako nabiktima ng cliché na mainlove sa sarili kong bestfriend.

  Nang makarating kami sa airport, dumerecho na agad kami sa departure area. We waited for a couple of hours bago kami pinaakyat sa eroplano. Habang hinahanap namin ni daddy yung naka-assign na seat sa amin, bigla akong may nabunggong lalaki.

  Pinulot ko yung panyo kong nahulog dahil sa nangyari. Tumayo ako at tinignan ko siya.

  "S-sorry." Nauutal kong sabi. Hinihintay ko siyang magsalita. Hindi ko kasi makita yung mata niya dahil naka shades siya. Mga ilang minuto kami dun at wala siyang ginawa kung hindi tumitig sakin. Ang creepy. Di man lang ba siya magsasalita?

  "Stacey Buenaventura." Nagulat ako sa tawag ni daddy sa likod ko.

  "Oh. Wait dad." At nauna na siya sa designated seat para sa amin.

  Nilingon ko ulit si kuyang hanggang ngayon ay tinititigan ako at nakita kong nakataas ang isang kilay niya. Soooo... Anong problema ng isang to? Hindi kaya isa siyang may-ari ng isang international company? O baka naman leader ng sindikato? O kaya isa siyang member ng terrorist group?

  Gosh, ayoko pang mamatay. Waaaah! Baka ipa-hunting ako nitong lalaking ito.

  "Next time, will you please look at your way? Tss. Nakakaabala ka eh." Pagkasabi niya nun ay bigla niya kong tinabing at nauna na siyang maglakad.

  ABA'T NGA NAMAN! Wala man lang respeto?! Napakadali lang naman sabihin ng excuse me ah?!— omayy wait! OMG FILIPINO BA SIYA?! OMG NAGTAGALOG SIYA KANINA EHH! Okay di ko na ide-deny, ang gwapo sheeeet!

  I tried my best not to smile habang papalapit kay daddy na nakakunot ang noo sa akin. "Who is that?" Tanong niya agad pagkaupo ko sa tabi niya.

  "Just a stranger, dad."

  Tumango siya at hinawakan ang ulo ko para maisandal ko ito sa balikat niya. "Take a rest." Before I close my eyes, he smiled to me.

•••

  "Stacey, please promise me na kahit anong mangyari hindi mo bubuksan ang kwarto ha?" Sabi ni mommy habang tumutulo ang luha niya.

  "Mom, why are you crying?" Tanong ko.

  "Shhh. Everything is alright, love. Don't worry about me. Aalis lang ako sandali. Pag dumating ang daddy mo, sabihin mo may pinuntahan lang si mommy." Niyakap niya agad ako. "I love you, sweetie."

  "I love you too, mom."

  "Okay that's enough." Pareho kaming napalingon doon sa babaeng nagsalita at pumasok siya sa kwarto ko. "Pumili ka. Siya," sabay turo sa akin. "O ang buhay mo mismo?" At tinutok ang baril kay mommy.

  I gasped. I stiffened. I don't know what to do. Sa hindi malamang kadahilanan, tumakbo ako at inagaw ang baril doon sa babae. Pinigilan ako ni mommy at dinala sa likuran niya. Then in one blink, nakita ko agad si mommy na nakahandusay sa sahig. Just like the dramas I've seen in televisions. My mom just saved my life. I never thought she'll end up dying in front of me. With my own eyes as witnesses how painful it is to see her slowly dying.

  And the lady was very shocked while holding that gun. Binitiwan niya ang baril at tumakbo siya palayo. Before she could escape from our house, kinuha ko yung baril at lumapit sa may bintana ng kwarto. Bago siya makalabas ng gate, with tears streaming down my face, pinutok ko ang baril at nakita kong natamaan ang balikat niya.

  Lumingon ulit ako kay mommy at nakita kong nakatingin siya. While she's in tears, she managed to smile at me and said, "I love you and your dad, Stacey. But please do me a favor." I just stared at her.

  "Always fight for yourself. Don't let anyone bring you down." Pagkasabi niya noon, kusa nang pumikit ang mga mata niya kasunod ang pagtulo ng kanyang luha. But still, her smile doesn't fade.

  I managed to smile, assuring her that 'everything will be alright'.