หลังจากที่กินข้าวเสร็จ พวกเราก็แยกย้ายกัน ก่อนจะไปพวกเขาได้แนะนำตัวกับผม ซึ่งผมก็งงว่าทำไมเพิ่งแนะนำตัวกัน... นอกจากผู้ชายที่ชื่อโฮซอก (ผมได้ยินจองกุกเรียกเขาว่าอย่างนั้น) ผมก็ไม่รู้จักใครเลยคนที่นั่งข้างผมแนะนำตัวเป็นคนแรก ผู้ชายที่ดูสุขุมนั่นแหละ พี่เขาชื่อ นัมจุน พี่นัมจุนเป็นผู้ชายอบอุ่นมากๆ ผมสัมผัสได้จากสายตาและการกระทำของเขา พี่นัมจุนมักคอยคีบอาหารให้คนอื่น ไม่ก็คอยดูเครื่องดื่มบนโต๊ะไม่ให้ขาด ไหนจะลักยิ้มบุ๋มข้างแก้มที่มักปรากฎเมื่อมีเรื่องจองกุกกับพี่โฮซอกต่อปากต่อคำกัน ถัดจากพี่นัมจุนคือผู้ชายที่ดูนิ่งๆหลุดๆแปลกๆ ชื่อแทฮยอง เขาอายุเท่าผม แทฮยองเป็นผู้ชายที่แปลกจริงๆนะ บางทีก็พึมพำอะไรคนเดียว ไม่ก็หัวเราะออกมาตอนที่ผู้ชายหน้าเด็กเล่นมุขแป้ก อ้อ ผู้ชายคนนั้นบอกว่าชื่อ จิน อายุเยอะกว่าผม 3 ปีได้ พี่จินเป็นคนตลก(?)และกินจุ อาหารที่สั่งมาเต็มโต๊ะในตอนแรกกว่าครึ่งที่หายไปเป็นฝีมือพี่จินทั้งนั้น ถัดมาคนที่นั่งระหว่างพี่จินและจองกุก เอ่อ...คนที่หน้าคล้ายม้าไง ชื่อ โฮซอก พี่เขาบอกให้ผมเรียกเขาว่า โฮปบี้ ซึ่งทันทีที่พูดจบคนอื่นๆก็ทำหน้าเอือมใส่ทันที พี่โฮซอกเลยทำท่าแบ๊วออกมาเรียกมะเหงกจากพี่นัมจุนได้เป็นอย่างดี ผมได้แต่หัวเราะให้กับการกระทำตรงหน้า โดยไม่รู้เลยว่าตกเป็นเป้าสายตาของใครบางคน...
ผมกลับมาที่คอนโดหลังจากแยกย้ายกัน ระหว่างที่นั่งคิดอะไรเพลินๆ แอพพลิเคชั่นสีเหลืองก็แจ้งเตือนว่ามีคนส่งข้อความมา ผมกดเข้าไปดูด้วยความสงสัย เพราะปกติผมไม่ให้ไอดีใครง่ายๆ เว้นเสียแต่
จอนจองกุก
อ่า~ ใช่สิ ผมเพิ่งให้ไอดีคาทกเขาไปนี่นา ลืมได้ยังไง
JK.
สวัสดีครับ
จอนจองกุกนะครับJiMinnnnny
อ่า
สวัสดีครับคุณจองกุก😊