"สวัสดีครับ คุณ..เอ่อ...คุณจีมินใช่ไหมครับ?" จีมินเงยหน้ามองผู้มาใหม่อย่างสงสัย มือสวยนำที่คั่นหนึ่งสือคั่นหน้าที่กำลังอ่านและปิดหนังสือลง จากนั้นเอ่ยถามถึงจุดประสงค์ของการรบกวนเวลาอ่านหนังสือของเขากับผู้ชายตรงหน้า
"ใช่ครับ แล้วคุณ?"
จีมินมองผู้ขายตรงหน้าที่ดูดีจนไม่อยากละสายตา เครื่องหน้าที่เข้ากันราวกับสวรรค์สร้าง ทั้งดวงตาคม ปากได้รูปสีชมพูดูสุขภาพดีรับกับจมูกโด่งเป็นสันและฟันหน้าสองซี่ที่โผล่ออกมาให้เห็นนิดหน่อย ผมที่ถูกเซตเล็กน้อยดูเป็นธรรมชาติ เสื้อเชิ้ตสีครีมเข้ากันกับกางเกงแสล็คสีน้ำตาลเข้ม ห่วงสามห่วงที่หูข้างซ้ายและอีกสองห่วงที่หูข้างขวา แอบเห็นต่างหูอีกสองอันตรงส่วนบนของใบหู นาฬิกาข้อมือสีเงินเรือนใหญ่บนข้อมือข้างซ้าย รองเท้าผ้าใบสีดำยี่ห้อดัง ยอมรับว่าเซ้นต์ด้านแฟชั่นของผู้ชายคนดีค่อนข้างดีเลยทีเดียว
เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเสียมารยาทกับคนตรงหน้าก็ก้มหน้าลงซ่อนริ้วแดงที่แก้มทั้งสองข้าง เผลอแสดงสีหน้าแปลกๆไปหรือเปล่านะ
"ผมชื่อ จองกุกครับ จอนจองกุก"
จองกุกไม่ได้ถือสากับการจ้องมองของคนตรงหน้า กลับกันเขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกด้วยซ้ำ คนตัวเล็กสวมเสื้อยืดลายกราฟิกสีขาว กางเกงสามส่วนสีครีม กำไลเงินสองเส้นบนข้อมือทั้งสองข้าง ไหนจะแหวนที่สวมอยู่บนนิ้วทุกนิ้วทั้งสองข้างทำให้นิ้วดูสั้นกว่าที่ควรจะเป็น หากแต่มันดูน่ารักสำหรับจองกุกมากกว่า ดวงตาเรียวเล็กภายใกล้กรอบแว่นทรงกลม จมูกที่โด่งรับกับใบหน้าหวาน ปากจิ้มลิ้มสีชมพูและเสียงหวานค่อนไปทางแหลมนิดหน่อยทำให้หัวใจเต้นผิดจังหวะไป
"อ่า ครับ คุณจองกุกมีอะไรกับผมหรือเปล่าครับ?"
จีมินถามขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าจองกุกมีเรื่องจะพูดกับเขา
"คือว่า...ผม" จองกุกพูดขึ้นอย่างลังเลย ใบหน้าแสดงความกังวลออกมาจนจีมินอดไม่ได้ที่จะสงสัย