Note : ทำอะไรลงไป.. #ออจม
ยุนกิเป็นนิสิตชั้นปีที่ 5 คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ เขาค่อนข้างมีชื่อเสียงเพราะเป็นอดีตเดือนมหาลัยพ่วงด้วยตำแหน่งกัปตันทีมบาส แน่นอนว่าใครๆก็ต้องรู้จัก ด้วยความที่เป็น'คนดัง'จึงทำให้เป็นจุดรวมสายตาได้ไม่ยาก ยุนกิเดินมาหยุดอยู่ตรงม้าหินอ่อนใต้คณะศิลปกรรมศาสตร์จากนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาใครบางคน ไม่นานคนที่เพิ่งส่งข้อความไปเมื่อสักครู่ก็ลงมาจากบันไดด้วยความเร่งรีบ ยุนกิหัวเราะในลำคอก่อนจะถอดแว่นกันแดดที่สวมอยู่กลัดไว้ที่คอเสื้อ มือหนายกขึ้นเสยผมทีหนึ่งพร้อมกับยักคิ้วกวนประสาท
ใบหน้ากวนๆของยุนกิทำให้จีมินที่รีบวิ่งลงมาหาต้องเบะปากอย่างอดไม่ได้ ท่าทางที่อีกคนแสดงออกมาน่าหมั่นไส้จนอยากจะเข้าไปตีสักที จีมินหอบหายใจออกมาเล็กน้อยเพราะวิ่งลงมาจากชั้น 4 จริงๆเขาจะรอลิฟต์ก็ได้แต่คิดว่าคงมาไม่ทันแน่ๆ ก็ข้อความที่ยุนกิส่งมาน่ะสิ
'ถ้าไม่ลงมาภายใน 5 นาที พี่จะขึ้นไปหา'
ทันทีที่เห็นข้อความจีมินก็รีบวิ่งลงมา ล่าสุดที่ยุนกิขึ้นไปบนคณะเขาดันก่อเรื่องไว้น่ะสิ จีมินไม่มีทางให้ยุนกิขึ้นไปอีกแน่
"เป็นไงเรา หอบมาเชียว"
"ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะ เพราะใครกันล่ะ"
"ไม่เอาน่า อย่าทำหน้าบูดสิ ยิ่งเหมือนหมูเข้าไปใหญ่"
ยุนกิยื่นมือไปบีบจมูกหมูเบาๆพร้อมกับยู่จมูกแล้วส่ายหน้าไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว จีมินทำอะไรก็น่ารักไปหมด หลงจนโงหัวไม่ขึ้นอยู่ละ
"ไม่คุยกับพี่ยุนกิแล้วได้ไหม"
"พี่ขอโทษ มานี่มะ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันไม่คิดถึงพี่หรอ"
ยุนกิอ้าแขนออกให้คนขี้งอนเดินเข้ามา แขนแกร่งรวบตัวร่างบางไว้ในอ้อมกอด ความคิดถึงที่สะสมตลอดระยะเวลาหลายวันหายไปทันที ทั้งคู่กอดกันอยู่อย่างนั้นจนคนในอ้อมกอดต้องผละออกเพราะขาดอากาศหายใจ