Żyjąc w Ogniu

Rozdział 9// Dzikie stado

Tej nocy nie spałam. Rafael odzyskał siły więc czuwałam, bo nie ufałam mu jeszcze na tyle by spokojnie zasnąć, gdy on śpi na drugim końcu komnaty. Jednak noc była krótka i następnego dnia, już z samego rana Solon zabrał Rafaela na rozmowę. Mogłam w niej uczestniczyć, ale byłam zbyt zmęczona. Mój smok to poczuł więc przesłał mi poprzez umysł, iż śpiąc będę widziała jego oczami, co sprawi, że odpocznę a jednocześnie nic mnie nie ominie.
Gdy zasnęłam przyśniło mi się, że jestem olbrzymim smokiem moje oczy widziały dalej i więcej. Wszystko widziałam przez pomarańczową poświatę dzięki czemu mogłam nie tylko widzieć wszystko co widzą, inni mogłam też zobaczyć ciepłe i zimne kolory. Mężczyzna, którego wprowadzili do szarej sali był zdecydowanie ciepłoskórym stworzeniem.
"-Witaj Rafaelu. Łowco Smoków.
-Błagam nie nazywaj mnie tak. Ja tak naprawdę nie zabiłem żadnego smoka. Przysięgam.- łowca wydawał się być wystraszony, rozglądał się za kimś jakby szukał wsparcia. Czyżby szukał Sonei? " Z perspektywy Solona zapomniałam, że to nie ja jestem prawdziwym obserwatorem.
"-Sonea nie przyjdzie. Musi odpocząć po nieprzespanej nocy. Jak widzisz tylko ona ci tu nie ufa.
-A ty ufasz mi?
-Jestem Smokiem. Potrafię przejrzeć twoje serce na wskroś i wiem, że nie kłamiesz.
-Więc po co mnie tu trzymacie?
-Mój jeździec opiekował sie tobą na moją prośbę. Nie chcieliśmy stracić cię.
-Ale dlaczego?
-Bo masz dar.
-Że co?- Rafael cofnął sie zdziwiony.
-Jesteś człowiekiem o czystym sercu a w tych czasach to rzadkość, dlatego nazywany jest darem. Dzięki temu możesz stać się jeźdźcą. Jeśli zechcesz i zdasz próbę.
-Ja!? Ja mam być jeźdźcą?! Prze... przecież ja uczyłem sie jak was zabijać a wy chcecie mi dać drugą szanse?
-Każdy na nią zasługuje. Sonea to wie. Dlatego zamiast cię zostawić tam w lesie na śmierć przyprowadziła cię do stada mimo iż nie wiedziała o moich zamiarach. Dała ci druga szansę, bo coś w tobie zauważyła.
-Co takiego?
-Że ty darzysz ją uczuciem.
-CO?! Kto tak powiedział?- łowca wyraźnie się zakłopotał tymi słowami.
-Wybacz moje bezpośrednie słowa. Może jednak ona tego nie zauważyła co widzę ja? Mimo wszystko już wie. Jesteśmy połączeni i choć ciałem jej tu niema ona jest tu z nami i widzi wszystko jak ja widzę.- młody człowiek chyba nie zrozumiał -Dowiesz się jak to sie dzieje gdy sam zostaniesz jeźdźcem. A my potrzebujemy takich jak ty.
-Ja nie mówiłem, że darzę ją uczuciem. Jest ładna i zabawna ale...
-Nie tłumacz się. Może tego jeszcze nie czujesz, ale ja wiem że to w tobie jest.
Nastąpiła chwila ciszy, po czym znów przemówiłem.
-Podjąłeś decyzję? Czy dać ci jeszcze czas? Zastanów się. Później nie będzie odwrotu.
-Ile dostanę czasu?
-Ile zapragniesz. A tymczasem będziesz mieszkał z nami i dowiesz sie o życiu wśród smoków. Możesz odejść z wioski jeśli chcesz. Nikt cię tu nie trzyma, ale to znaczyłoby jednoznacznie, ze nie chcesz być jeźdźcą.- Rafael zamyślił sie i odpowiedział.
-Zostanę. Zostanę i przemyślę twe słowa Solonie.
-Bardzo mnie to cieszy. Możesz zatem odejść i proszę zbudź Soneę czas na śniadanie."
Zniknął obraz widziany oczami Solona a pojawiły się inne. Pierwsze spotkanie Rafaela i jego hipnotyczne spojrzenie. Walka z goblinami i jego przechwałki, które były dość zabawne. Coś wewnątrz mnie podpowiadało: "Lubisz go, nawet bardzo" jednak tłumiłam to w sobie i nie dopuszczałam do głosu. Poczułam jak ktoś głaszcze mój policzek.
-Wstawaj. Śpiąca królewno. Bo wszystkie krasnoludki ci uciekną.- wołał ktoś melodyjnym głosem. Powoli otworzyłam powieki, ale musiałam kilka razy nimi mrugnąć by przyzwyczaić sie do światła. Obok mnie siedział Rafael i pochylał sie nade mną. Spanikowana podniosłam się do pozycji siedzącej tym samym zderzając się z nim głową.

-AŁŁ!- krzyknęliśmy  jednocześnie łapiąc sie za obolałe miejsca. Rafael zaczął się śmiać a ja odepchnęłam go zrzucając z łóżka, jednak udało mu się utrzymać równowagę i stać prosto.
-Idiota. Wiesz, że nie powinieneś sie tak zbliżać do śpiącego wojownika? Mogłam ci coś zrobić.
-O wiele bardziej złego niż ból czoła?- zażartował. Odsunęłam koc i wstałam wciąż zła na niego.
-Nie żartuj sobie. To nie jest zabawne.
-Dla mnie jest śliczna pani.
-Idź stąd za nim wyprowadzisz mnie z równowagi.
-Jak sobie życzysz jaśnie pani, ale Solon kazał mi przekazać by królewna zeszła na śniadanie. Podano o stołu. -Ukłonił się do pasa i uciekł za kotarę kiedy rzuciłam w niego czym miałam pod ręką czyli swoim długim aż za kolano skórzanym butem. Ubrałam się nie spiesząc, bo nie chciałam siedzieć tam tak długo w jego towarzystwie. Im dłużej go musiałam znosić tym bardziej mnie denerwował. Co on sobie myśli? A Solon? On chyba już stracił rozum, ze starości. Ten marny łowczyna darzy mnie uczuciem? Chyba jedynym  do mnie czuje jest chęć wyśmiania mnie.