Gözlerimi alarmimla açtım. Ve ilk aklıma gelen şey ile üzerimdeki örtüyü avuçlarımın arasina alıp sıktım.
Acı çekiyordum.
Dün Aldebaranin gelişi ve benim ona git deyişim..
Canım yanıyordu.
Bugün yine onun dersi vardı. Yine gözlerine baktıkça daha da uzaklaştığım bu adama muhtaçtım her şekilde.
Uzerimi giyinip evden çıktım ve durağa yürüdüm.
Aldebaran çoktan çıkmış olmalı ki park yerinde arabasını görmemiştim.
Söylemeli miydim her şeyi? Tek tek anlatıp uzun uzun konuşmak her şeyi açıklamak.. Ona zarar gelecek korkusu her seferinde kemiriyordu beni. Zombi gibi oluvermiştim. Bir ölü gibi etrafa bakanırken korna sesi ile irkildim. Bu Tuncarasti.
Gerçekten tiksiniyordum. Gözlerimi arabasından kaçırıp gormemezlikten geldim. Uzaklara doğru bakıyordum.
Bir anda kolumun acısıyla çığlık attım.
Arabasından inip yanıma kadar gelmiş beni çekiştiriyordu.
"Aptal mi sanıyorsun beni?" diye bağırdı yüzüme yüzüme.
"Bırak kolumu" dedim.
Kasılmış cenesiyle tehditkar bakışlar savurdu. Sonra beni cekistirerek arabasına bindirdi ve sonra kendi de bindi.
" Kafamı çevirip igrenerek suratına baktım."
O da aynı sert tavrını bozmamisti.
"Öl istiyorum" diye bağırdım.
Bir kahkaha patlattı.
"Emrin olur"
Birden gaza bastı ve hızla bulunduğumuz yerden uzaklaştı.
Ben yine kafamı cama yapıştırmış sesimi çıkarmıyordum.
''Lütfen bana bu şekilde davranma.''
Söylediği şeyi duymamışcasına sabit bir şekilde durmaya devam ettim.
''Venüs'' dedi. Ve elini çeneme doğru uzatıp başımı kendine çevirdi.
Boş gözlerle bakıyordum.
''Seni çok seviyorum''
Kafamı bir hışımla çevirip yeniden eski pozisyonumu aldım ve pencereden dışarı bakmaya devam ettim.
Sonunda okula varmıştık. Tunçaras öfkeyle arabayı deli gibi kullanmış midem altüst olmuştu. Kendimi arabadan atıp okula girdim.
Birkaç merdiven çıktıktan sonra yere bakan başımı kaldırdım. Elinde dosyalarıyla karşımda duran Aldebaranda kitlendi gözlerim.
Ben onun bir basamak aşağısındaydım.
''Ders çıkışı beni bekle''
Söylediği şeyle gözlerim kocaman açılmıştı. Bekle demişti bana. Nedeni ne olabilirdi ki?
Lafını söyler söylemez yanımdan uzaklaştı. Soğuktu. Ama bu her zamankinden daha farklı bir soğukluktu.
Peşinden bakakalan gözlerimi kendi yoluma çevirdim ve merdivenleri dalgın dalgın çıkmaya başladım. Bin bir düşünceyle sınıfa girmiş arkalarda bulduğum ilk boşluğa atıvermiştim kendimi.
Savaşabilirdim. Evet bunu yapabilirdim. Ama tek başıma değil. Aldebaranla yapacaktım. Ona her şeyi anlatacaktım. O pisliği yenebilirdik. Bizim aşkımız kocaman güçlü bir ateşti. Saman alevi değil.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sevgilim Bir UZAYLI (YILDIZLARARASI AŞK) (Tamamlandı)
أدب المراهقين"Biz ayrı dünyaların insanlarıyız" dedim klişece. "Hayır benim dünyam sensin" dedi. O an dünyalar benimdi.
