Zoraki Evlilik

Ağlama!

Arkadaşlar bölümler gec geliyor biliyorum ama derslerim agır cok vaktim olmuyor bölüm yazmaya. Elimden geldigince uzun yazmaya çalışıcağım.

Saatlerdir hastanedeydik. Annemi ameliyata almışlardı. Kalp kırizi geçirmiş kalbindeki damarlardan biri tıkanmıştı.

Beren dışarıda bekliyordu. İçeri girmiyordu. Sanırım tepkimden korkuyordu. Şuan burda olmaması daha iyiydi. Çünkü bende tepkimden korkuyordum.

Sinirle duvara bir yumruk geçirdim. Hem Beren'i kaybetmiştim. Hemde annemi kaybediyordum. Hepsi babamın suçuydu. Babam ise dışarıdaydı. Beren'e olup biten herseyi anlattığından emindim. Ama Beren beni sevdiğini söylerken babam yanımızda yoktu o sadece Beren'in bana bakan nefret dolu bakışlarını görmüştü.

Babam iyi olamıyordu. Yani benim için hiç iyi bir baba olamamıştı. Şimdi annemi kaybediyordum. Ama onun yaptığı şey hayatımı mahvetmekti. Şimdi Beren bana hiç bir zaman güvenemiyecekti.

Taki hafızası geri gelene kadar.

Bunu doktorla konuşmalıydım. Hafızasının geri gelme ihtimalinin olup olmadığını sormalıydım.

Doktoru bulmak için koridora çıkınca Beren'in sandalyede ağladığını gördüm. Yanına gitmelimiydim? Gururumu kenara itip yanına gittim.

"Ağlama!"

"Bu o kadar berbat birşey ki ağlamamak imkansız."

"Ağlayanları sevmem. Bunu biliyordun ama hatırlamıyorsun."

"Sana niye inanıyım ki sen beni kandırdın."

"Biliyorum. Özür dilerim. Ben seni kaybetmek istemiyordum. Kaza yapmadan önce seni sevdiğimi anlamıştım. Kaza olduktan sonra sen bayılmadan önce bana beni sevdiğini söyledin."

Gözünden bir damla daha yaş aktı. Onu böyle görmeye dayanamıyordum. Onu kucagıma almayı ve göz yaşlarını silmeyi çok istiyordum. Ama yapamazdım. Uzun bir süre gözlerime baktı ve sonra beni öldürecek iki kelimeyi söyledi.

"Sana inanmıyorum."

Çenemi sıktım. Elim istemsizce yumruk olmuştu. Şuan bir şeyleri kırıp parçalamak istiyordum. Daha fazla dayanamayacağımı anladım ve Beren'in yanından hızla kalktım. Hastaneden dışarı çıkar çıkmaz duvara yumruk atmaya başladım. Yavaş yavaş rahatlayınca elime baktım. Bazı sıyrıklardan kan akıyordu. Umrumda degildi. Şimdi doktoru bulmaya gidebilirdim. Tekrar koridora girince Beren'in ayakta dolandığını gördüm. Beni görünce hızla yanıma geldi. Annene birşeymi olmuştu.

"Nerdeydin sen?"

Elimi görünce elimi tuttu ve kana baktı.

"Ne yaptın eline?"

"Sinirliydim."

"Niye?"

"Çok soru soruyorsun."

"Tamam soru sormayı bırakıcam ama eline pansuman yaptırıcaz."

Neden benimle ilgileniyomuş gibi yapıyordu ki? Ha doğru bana acıyordu. Bana acımasını istemiyordum. Elimi çektim.

"Gerek yok."

"Gerek var. Yaran kötü görünüyor."

"Hayır gerek yok! İşim var benim. Sonra konuşuruz."

"Peki."

Yanından yürüyüp üst kata çıktım. Doktorun odasına girdim. Masada oturuyordu. Beni görünce ayaga kalktı.

"Bir şeymi oldu Baha Bey?"

"Evet size sormam gereken bir şey var."

"Buyrun oturun."

Koltuga oturdum. Doktorda oturdu.

"Ne soracaktınız Baha Bey?"

"Beren'in hafızasanın geri gelme ihtimali var mı?"

Biraz düşündü.Sonra bir kaç dosyayı inceledi.

"Aslında Baha Bey böyle bir ihtimal var. Ama %5 felan."

"%1 bile olsa nasıl olacagını bilmek istiyorum."

"Peki."

Bir kaç dosya daha karıştırdı. Sonra önüme bir sürü kagıt uzattı.

"İşte bunlar daha önceden iyileşmiş hastalar. Bunuda özel bir tedavi ile yapıyorlar."

"Nasıl olacak o?"

"Bu zorlu bir süreç olacak. Öncelikle şunu bilmelisiniz. Hafızasında hatırlayamadığı zaman dilimi iki yıl öncesi. Bu zamanda yaşanmış olan bir travma sonucu oluşmuş bir hafıza kaybı var. Yani eger Beren hanım bir travma daha yaşarsa belki hafızası geri gelebilir. Tabi bu bir olasılık. Kesin sonuç vermeye bilir. Hatta daha kötüsü olup hafızasının tamamını kaybede bilir."

"Yani şimdi diyorsunuz ki hafızasının geri gelmesi için tekrar bir travma yaşaması gerekiyor. Yani annesinin ölümüne üzüldügü gibi bir seye daha üzülmesi gerekiyor."

"Evet aynen öyle."

"Yani babası ölürse Beren için büyük bir travma olacak."

Umarim sevmissinizdir. Bolumler gec geliyor lutfen anlayis gösterin. Elimden geldigince yazmaya calisicam.

Sizi seviyorum...