Zoraki Evlilik

Baha araba... seni seviyorum

Bu fikir aklıma nereden gelmişti bilmiyorum ama Beren'in hafızasının geri gelmesini istiyordum. Bunun için herşeyi yapabilirdim. Yasin'i aradım.

"Yasin senden Beren'in babasını öldürmeni istiyorum."

"...Baha sen iyi misin? Neden adamı öldürmek istiyorsun?"

"Boşa harcayacak zamanım yok adamı bul ve yok et!"

"Baha ne düşünüyorsun bilmiyorum ama.."

"Yasin yeter! Sana dedigimi yap!"

"Baha düzgün düsünemiyorsun. Nerdesin kardeşim? Yanına geleyim."

"Ben hastanedeyim."

"Tamam bekle beni geliyorum."

"Tamam."

Bir saat sonra Yasin yanıma gelmişti. Dışarıda bankta oturuyorduk.

"Noldu kardesim. Şimdi sakince olan bitenleri anlat bakalım."

En başından başlayıp Yaain'e herşeyi anlattım.

"Şimdi anladım. Ama eger sen Beren'in babasını öldürürsen Beren bunu ögrendiginde olacakların farkında mısın?"

"Hafızası yerine geldiginde babasına olan nefretinide hatırlıycak."

"Olsun Baha. Ne kadar nefret ederse etsin hiç bir insan babasının ölümüne göz yumacak kadar nefret edemez."

"Bu onun iyiligi için olacak beni anlayacaktır."

"Baha bak kardesim. Düzgün düşünemiyorsun.Bu işin sonu kötü olacak. Beren senden nefret edebilir."

"Sanki şimdi çok farklı. Ben kararımı verdim Yasin. O adam bu gece ölecek."

"Peki madem sen kararını verdin bana saygı duymak düser. Ne yapıyoruz o zaman? Bir planın varmı?"

"Evet var."

"Neymiş o?"

"Bu adamın bir sürü mafyaya borcu var. Biri ise hepsinden tehlikeli ona üç beş kuruş vericem ve bu gece o adamı öldürmesini istiycem."

"Baha istersen sen burda Beren'in ve annenin yanında kal ben adamın yanına giderim."

"Seni tanımazlar."

"Merak etme Baha'nın selamı var dersem en kötü mafyayı bile yola getiririm. Adın yeter kardeşim."

Pis pis sırıttım. Sonra Yasin yanımdan gitti. Bende bekleme odasına geri döndüm. Annemin ameliyatı birazdan bitecekti. Beren ve babam da bekleme odasındaydı. İçeri girdiğimi görünce Beren yerinden kalktı ve yanıma geldi.

"Neredeydin sen?"

"Sanane!"

Yüz ifadesi değişti. Bana böyle davranmasından nefret ediyordum. Annemin kalp krizinden kendini sorumlu tutuyordu ve vicdan azabı çekiyordu. O yüzden böyle ilgili davranıyordu. Ben böyle davranmasını istemiyordum. Beni gerçekten sevmesini istiyordum.

"Baha biliyorum bana kızgınsın ama ben inan böyle olacağını bilmiyor.."

Elimi susması için kaldırdım.

"Yeter! Sus artık! Bu konuyla ilgili tek kelime duymak istemiyorum!"

"Peki."

Yanından gecip koltuklardan birine oturdum. O da ilk başta tereddüt etsede sonradan kararını verip yanıma oturdu. Tabi bende bu duruma şaşırdım. Dahası yetmezmiş gibi elimi tuttu. Cidden ne yapıyordu bu kız. Şaşkınlıkla ona baktım. Sonra yüzüme sinirli bir ifade yerleştirdim.