A little bit of love in a lonely story

Hoofdstuk 30: Gezellig naar de bioscoop met Julian de slak!

Hoofdstuk 30: Gezellig naar de bioscoop met Julian de slak!

Music: Jon bellion - Simple and sweet.

"Ze zijn broers?!" Schreeuwt de luidruchtige stem van Adam door de hele koffieshop heen. "Sst!" Sis ik.

"En toen? Vertel verder!" Zegt hij weer zonder ook maar iets aan te trekken van mijn sissende opmerking. "Nou, je weet wel." Zeg ik terwijl ik hem doordringend aan kijk.

"Serieus? Zie ik eruit als een gedachtelezer? Komaan! Geef me wat details, er gebeurt eindelijk wat in je leven." Zegt hij.

Ik zucht even diep en ga zo door met mijn verhaal;

Ik verstijf als zijn woorden uit zijn mond komen. Julian en Roderick zijn broers? Mijn ademhaling is onregelmatig en ik voel gelijk een schuldig gevoel in mijn buik mij opslorpen.

"Niet verwacht? Zegt hij, zet een stap mijn kant op. Ik hou hem tegen met mijn hand, terwijl ik mijn hoofd afwend. "Ga."

Ik hoor hem naar adem happen, maar ook al heb ik zoveel schuldgevoelens en voel ik mijzelf diep inzakken weet ik wat goed voor mij is, en na wat er allemaal tussen mij en Roderick is gebeurt vertrouw ik hem niet meer.

Hij heeft immers met Liselotte. En ik ben niet van plan om hem ooit aardig te vinden. Sinds de avond van club waar ik hem met een ander meisje heb gezien, weet ik al dat ik toch een van zijn zoveel meisjes wordt en dat wil ik niet.

"Amber?" Zijn stem klinkt haast gebroken maar ik trap er niet in. Hij koos voor Liselotte, en wachtte niet op mij. De fout ligt bij hem. "Alsjeblieft. Ga gewoon weg Roderick." Mijn stem is kill en emotieloos. Ik laat mijn ogen terug op hem vallen.

"Ik wou dat ik je nooit had ontmoet." Zeg ik, hij knippert en kijkt mij nog een keer aan, een walm van schuld komt weer over mij heen als ik zijn triestige blik zie. En dan, voordat ik het weet hoor ik de deur dichtvallen. En laat ik mijzelf verslagen op bed vallen, gevallen in een diepe en schuldig gat.

"Heb je dat echt gezegd?" Komt eruit Adam zijn mond terwijl hij moeilijk slikt. "Jullie hebben in zo'n korte tijd zoveel meegemaakt." Ik knik. "Het is de juiste beslissing."

Adam knikt. "Als jij er zo over denkt."

"Ik heb hem al zo vaak vergeven. Om alles! En nog steeds doet hij het nog steeds. Ik heb het recht om zo te doen." Zeg ik. "Ik vond hem leuk Adam. Ook al wil ik het niet graag toegeven ik dacht echt dat hij anders was, hij genoeg aan mij had."

Adam knikt en staat op. "Kom we gaan even lopen." Ik volg hem naar buiten en samen lopen de over de grachten van Amsterdam. "Ik snap het Amber." Zegt Adam uit het niets. "Maar wat ga je nu doen met je leven?"

"Leven zoals vroeger. Als een depressieve single in het liefdes straatje wonen van Amsterdam." Zeg ik. Adam kijkt mij moeilijk aan. "Is er serieus niks wat je tegen houdt om niet depressief te worden?" Vraagt hij hopend op Ja.

"Zo depressief ben ik ook niet." Lach ik.

Adam zucht moeilijk. "Eigenlijk wel. Wie leest er nou als single romantische boeken? Romantische films en leeft in het liefdes straatje? Het is nog erger dan een depressie!"

Ik blijf stil en samen lopen we door. "Maar is er dan echt niemand of iets?" Vraagt hij smekend. Ik lach wil net mijn hoofd schudden als een stem mij tegen houdt.

"Amber!" De goed verstaanbare stem laat mij opschrikken. Ik kijk om en zie Julian al rennend naar ons toe rennen. "Oh shit."

Ik kijk Adam hopeloos aan, terwijl hij alleen maar breed kan grijnzen. "Dat is zeker wel de broer van Roderick, dat ik zeker wel jou reddingsmiddel." Fluistert hij. Ik kijk hem verveeld aan.

Julian arriveert bij ons en kijkt mij glimlachend aan. "Hallo Amber en uh..Wie ben jij ook al weer?" Vraagt hij aan Adam.

Adam kijkt al grijnzend Julian aan. "Oh gewoon een goede vriend van Amber, maar mijn plicht roept ik moet gaan!"

En zo gezegd zo gedaan was hij weg, en liet mij en Julian samen achter. "Hee Julian." Zeg ik. Hij glimlacht. "Hee Am."

We blijven een beetje ongemakkelijk staan totdat hij plots begin te praten. "Je weet zeker al over het grote nieuws dat ik en Roderick broers zijn?" Vraagt hij. Ik knik.

"Je kon het mij best wel eerder vertellen weet je." Zeg ik. Hij knikt lachend. "Het spijt me. Maar hoe gaat het eigenlijk? Ik heb lang niet meer van je gehoord?" Vraagt hij.

Ik haal mijn schouders op. "Nou ik ben blij dat ik twee weken vakantie heb, jammer genoeg is een week al om. Verder gaat het goed ja. En met jou?" Vraag ik beleefd.

"Ook goed." Zegt hij. En zo begon onze lange ongemakkelijke stilte. We keken elkaar een beetje aan hopend dat de andere wat ging zeggen, wat we zeker niet deden.

"Oké, dit is ongemakkelijk." Lacht Julian. Ik knik ook lachend, "Ja, eigenlijk wel." Hij kijkt mij twijfelend aan.

"Zin om wat te doen?" Vraagt Julian aan mij. Ik ben verrast door zijn vraag. "Zoals?" Hij denkt na, net als ik.

En dan komt het beste idee mij ooit te binnen. "We gaan aar de film toe! BEATY AND THE BEAST!" Schreeuw ik hard.

"Jij wil naar de film toe?" Vraagt hij mij.

"Is dat niet duidelijk dan?" Antwoord ik op zijn vraag. Ik trek aan zijn arm. "Waar staat je auto? Komaan!"

Hij lacht en samen lopen we naar zijn auto toe. We stappen in en rijden naar de bioscoop toe. Misschien weet ik de tijden wanneer de film zich afspeelt want ik was eigenlijk al van plan om er naar toe te gaan? Maar dat terzijde!

Ik grijns breed als de bioscoop inzicht komt. "Waarom doe ik dit ook al weer?" Grapt Julian. "Omdat het de meeste leukste, mooiste, grappigste, coolste en gaafste film ooit is."

Julian lacht hard. "Volgende keer gaan we naar een actiefilm of zo." Zegt hij en parkeert de auto.

Ik stap uit en Julian doet hetzelfde. "Schiet op, slak!" Gil ik en klim op zijn rug. Julian zag het niet aankomen en wankelt even naar voren maar kan zich nog goed terugpakken.

"Kan je niet even eerste zeggen wat je gaat doen voordat je het ook echt gaat doen?" Zegt hij lachend. Ik doe mijn benen om zijn middel heen en mijn handen leg ik op zijn schouders.

"Rijden slak!" Lach ik. Julian schudt zijn hoofd hevig en begint te lopen. Ik grijns breed en klim, als we bijna bij de ingang zijn, van zijn rug af. "Je bent echt sloom, Julian de slak."

"Wie moest er zo nodig op mijn rug?" Zegt hij terwijl hij de deur voor mij open houdt. Ik verstuur hem een lachend een luchtkusje en samen kopen we de kaartjes van de film.

Daarna kopen wij natuurlijk ook nog een grote bak popcorn en wat drinken. Daarna lopen we naar de bioscoopzaal toe. 

Ik en Julian gaan helemaal achterin zitten en eten alle popcorn op voordat de film ook maar is begonnen.

Geef maar toe ik ben niet de enige die dit doet.

"Roderick schatje, waar zitten we?!" Hoor ik een wel bekende stem van Liselotte door de bioscoopzaal gillen.

-----

Sometimes life knocks you on your ass.. Get up, get up, get up!! Happiness is not the absence of problems, it's the ability to deal with them. -Steve Maraboli