A little bit of love in a lonely story

Hoofdstuk 33: Het begin van een vreselijk cliché verhaal.

Hoofdstuk 33: Het begin van een vreselijk cliché verhaal.

Music: WILD - Silver & gold

Terwijl zijn lippen die van mij raken ontstaat er een hevige explosie van verboden gevoelens in mijn buik. De opgesloten vlinders in mijn maag springen eruit. Ik wil, nee ik moet hem terug zoenen. Toch doe ik het niet.

Ik draai mijn hoofd naar rechts zodat zijn hopeloze lippen van die van mij afvallen. Zijn handen vallen van de muur af. Zijn blik is hartverscheurend en ik moet mijzelf dwingen om weg te lopen. Hem laten zien dat ik over hem heen ben.

Wat ik zeker nog lang niet ben.

Ik trek de deur open, loop naar buiten toe en ren daarna vol snelheid met treurige tranen in mijn ogen door de gang heen waarop ik door mijn wazige blik recht tegen iemand aan kom.

"Cupido!" Hoor ik de wel bekende stem van David zeggen. Ik durf hem niet aan te kijken door de tranen die zich maar blijven verdubbelen in mijn ogen. Terwijl de tranen maar met harde plonsen op mijn schoenen vallen voel ik een harde snik vanuit mijn mond komen. David legt zijn vingertop op mijn kin en tilt hem zo op waardoor ik hem aankijk.

"Amber, waarom huil je?" Vraagt hij bezorgd. Ik probeer een overtuigde glimlach op mijn gezicht te toveren. "Nee het gaat."

Ik wil verder lopen maar David zijn hand die die van mij pakt houdt mij tegen. "Ik weet dat het niet goed met je gaat." En dat was de druppel. En zonder ook nog maar wat te zeggen val ik verslagen in David armen en laat alle miezerige gevoelens eruit huilen, laat mijzelf verdrinken in mijn tranen. In de armen van David die mij sust met zijn woorden.

Terwijl ik mijn laatste tranen uit mijn ooghoeken glijden glimlach ik even opgelucht en kijk op naar David die diep in zijn eigen gedachtes zit. Hij voelt zich bekeken en kijkt mij even aan terwijl zijn wel bekende grijs weer op zijn gezicht komt.

"Je ziet er vreselijk uit, Cupido."

"Dankjewel badman."

Ik veeg de overgebleven tranen weg terwijl David zijn armen van mijn rug afhaalt en zo ongemakkelijk om zich heen kijkt.

"Amber!" Hoor ik iemand achter mij schreeuwen, ik draai mij om en ontmoet te al te bezorgde ogen van Julian. Die maar al te ernstig en dodelijk naar David kijkt. "Als we daar niet de lover van Cupido hebben!" Grijnst David terwijl Julian bij ons komt.

Julian geeft lachend David een duw waarop hij daarna mij aankijkt. "Je hebt gehuild?" Vraagt hij verontrust.

David zucht depressief. "Ik laat jullie wel even alleen, Cupido Julian." Hij geeft mij een vertrouwende glimlach voordat hij zijn rug draait en met grote passen weg loopt.

"Amber? Wat is er gebeurt en waarom heb je gehuild?" Vraagt hij halsoverkop. Ik glimlach bitter naar hem. "Het is een lang verhaal maar het gaat weer. Echt waar." Zeg ik.

Hij knikt geeft mij een lieve knuffel voordat hij verontwaardigd zijn hoofd terug trekt en vraagt: "Heb jij geen gym nu?"

"Hoe weet jij dat ik gym heb?" Vraag ik lachend terwijl Julian zijn wangen beginnen te gloeien. "Kom we gaan naar buiten."

Ik pak zijn hand en samen lopen we naar het schoolplein. Ik ga op een steegje zitten waardoor ik op dezelfde hoogte van Julian kom. "Wil je me vertellen wat er is gebeurd met je Am?"

Ik knik naar hem en begin bij het begin. Ik vertel hem haast alles vanaf onze eerste ontmoeting tot onze laatste. Over onze eerste kus samen en zelfs over onze eerste ruzie. Over de ontmoeting met zijn ouders en de dagen daarna. De vreselijke avond in de club en hoe ik toen Julian had ontmoet en over de avond van Liselotte en mij waar ze mij haar duistere geheimen heeft vertelt en ik mijn. Tot vandaag de dag dat hij mij het klaslokaal in sleurde en mij probeerde te zoenen.

Als ik klaar ben met mijn langdradig verhaal kijken de ogen van Julian vol ongeloof mij aan. "Je hebt hem niet terug gezoend?"

Ik knik zelfverzekerd. "Niet dat ik daar behoefte aan had."

Zijn glimlach verbreedt en zijn gezicht klaart op terwijl zijn ogen beginnen te twinkelen van blijdschap.

"Amber, ik weet dat met al het gedoe met mijn broer je je niet iedere jongen meer wil vertrouwen en dat snap ik heel goed want hij is nou eenmaal een klootzak maar god, ik kan je gewoon niet meer uit mijn gedachtes zetten." Hij stopt even met praten. "Ik vind je leuk Amber."

Ik voel mezelf naar adem happen door de overwelvend gevoel dat zich creëert in mijn buik. En ik kan niks doen dan glimlachen. "Zeg wat, alsjeblieft." Smeekt hij.

Ik schud mijn hoofd glimlachend. En zonder ook nog maar wat te zeggen druk ik mijn zouten lippen op die van Julian. Ik voel dat hij het niet zag aankomen maar herstelt zich snel en kust mij lieve terug. Een heel ander gevoel komt mijn maag binnen en laat mij anders voelen dan ik mij bij Roderick voelde.

Het vuur dat ooit in de fik bij mij stond is gedoofd door de zachte en geliefde lippen van Julian die je zeker niet kan vergelijken met Roderick zijn vurige lippen.

"Ik wist het!" Schreeuwt de welbekende stem van Liselotte over het schoolplein heen. "Dat wordt je twintig euro Adam!"

Ik haal mijn lippen van die van Julian af terwijl ik de twee glimlachende koppen van Liselotte en Adam op een afstand zie huppelen in elkaars armen. Ik schud mijn hoofd lachend terwijl ik Julian aan kijk die mij bewondert. "Betekent dit dat je mij ook leuk vind?" Vraagt hij twijfelend. Ik glimlach en knik overdreven. Hij glimlacht en geeft me een kleine kus op mijn mond.

"Zag je dat gebeuren?!" Schreeuwen de twee gekken van een afstand weer. "Amber is niet meer depressief! Amber heeft ene vriendje na zo veel jaar!" Blijven ze zingend schreeuwen.

"Ik meen het jullie koppen hangen straks boven mij bed! En jullie miezerige lichamen gooi ik in de oceaan als jullie nu niet jullie mond houden!" Schreeuw ik.

Ik kijk even het plein rond voor enkele medeleerlingen die zich irriteren aan dit gedraag tot mijn ogen eindigen bij die van Roderick. Zijn blik staat eenzaam en droevig.

Hij kijkt snel weg en haast zich het schoolplein af. "Ik denk dat ik je nu moet loslaten voordat mijn hoofd er straks ook per ongeluk af ligt." Grapt Julian die mijn aandacht terug trekt en mij laat vergeten over Roderick. Ik lach knikkend.

Ik stap van het steegje af en voordat Julian ook nog maar gedag kan zeggen wordt ik al gillend mee gesleurde door Adam en Liselotte.

---

"Life has taught us that love does not consist in gazing at each other but in looking outward together in the same direction."
-Saint-Exupery