A little bit of love in a lonely story

Hoofdstuk 5: Waarneer de badboy toch niet zo stoer meer is.

Hoofdstuk 5: Waarneer de badboy toch niet zo stoer meer is.

Music: Mykonos - fleet foxes.

Na de les van wiskunde zoek ik gelijk voor Adam, ik loop langs de kluisjes en zie hem dan met zijn rug naar me toe staan, ik loop heel voorzichtig de richting van Adam, als ik bijna achter hem sta stop ik.

"Boe!" Schreeuw ik in zijn oor en spring op zijn rug. Hij schrikt en valt met mij op de grond. "Meen je dit Adam? Ik dacht dat je sterk was?"

Hij gromt en staat op. "Ook goedemorgen Amber!"

"Hee suikerspinntje van me!" Zeg ik wanneer ik op sta en in zijn wang knijp. "En van waar dit goede humeur Amber?" Ik kijk hem niet begrijpend aan, ik deed toch echt mijn best om irritant te doen.

"Anyways..." Zegt Adam  "ik heb een -" maar ik ben al in mijn gedachten verdronken.

De hele dag zit ik al na te denken over iets wat mij dwars zit. Wat moet Roderick van mij?

"Amber? Luister jij wel!" Ik schrik en zet een stap naar achter waardoor ik de kluisjes hard raak met mijn achterhoofd.

"Au! Uhhg, wat zei je?" Zeg ik en wrijf over mijn achterhoofd.

"Of je luisterde!" Lacht hij. "Idioot."

"He!" Zeg ik en geef Adam een por in zijn zij. Samen lachen we even. Maar is die pret snel voorbij als alles opeens doodstil wordt...

Ik kijk niet begrijpend naar Adam. 'Ze komen' zegt hij met gebarentaal.

'Wie komen?' Nog voordat Adam kon reageren komen er vijf mensen door de deur van de aula dat lijdt naar de kluisjes.

Ja, vijf mensen helemaal in het zwart. Letterlijk. Nog even en ze schilderen zelfs hun gezicht zwart. (Dit is niet racistisch bedoeld, sorry als het zo overkomt)

"Hooi schoonheid." Hoor ik iemand zeggen in mijn oor, Ow.. nee niet nu.

De enige echt David staat hier voor me. Uhm, wat er gebeurde na mijn opmerking? laten we het erop houden dat hij door dat een maand de aula schoon moet maken...

Ik kijk Adam angstig aan en draai me dan langzaam om naar David. Die mij grijnzend aan kijkt.

"Hee David!" Zeg ik ongemakkelijk en schuif een beetje van hem weg omdat hij pittig dicht bij mij staat wat me nerveus maakt.

"Wat grappig dat ik je hier bij de kluisjes tref." Grijnst hij en blijft me aan kijken.

"Tja, ik zit hier ook op school."

Dan zie ik Adam uit mijn ooghoek opeens heel serieus kijken. Hij lijkt gewoon even te veranderen in badman. "Hee makker ik weet niet wat je doet of probeert maar laat mijn beste vriendin met rust!"

David zet een dreigende stap naar hem waardoor Adam een beetje inkrimpt en zich niet meer verroert. En badman is weer weg!

"Niet doen." Zeg ik als ik zijn hand uit zijn zak zie gaan en hem omhoog zie gaan. "Niet doen!"

David richt zich weer op mij en zet zijn handen aan weerskanten van mijn hoofd.

"En hoe wil je mij stoppen dan prinses?" Zegt hij en lacht schuw.  "Hm?"

"Zijn misschien niet maar ik wel, David." klinkt dan opeens een luide stem uit de menigte. Mijn ogen worden groot als ik erachter kom wie het is, Roderick. Hij staat hier. In levende lijven! Sinds wanneer zit hij hier op school?

Hij kijkt boos de kant op van David, zijn haren zitten warrig door elkaar en zijn ogen staan dreigend, wat hem echt ultra sexy maakt.

"Ahw, kom je je prinses redden Roderick?" Zegt David kinderachtig. "Niet anders verwacht."

Roderick gromt.

Ik merk dat David nu al zijn aandacht op Roderick heeft gericht en daarom besluit ik het enige logische te doen.

Ik trap hem vol in zijn edele delen.

"O MIJN VROUWELIJKE HEMEL HELL VAN HET KASTEEL DER EENHOREN GOD! ZAG JE DAT ADAM?!" Gil ik en spring op en neer.

"OMG JAA! OMG DAT IS ZO COOL MIJN PRINSES!" Gilt Adam en klapt in zijn handen.

Ik hoor op de achtergrond David op de grond vallen en kreunen. "Je karma vriend!"

Ik kijk op en staar weer in de ijsblauwe ogen van Roderick die mij emotieloos aan kijken. Ik glimlach naar hem. Het enige wat hij doet is weglopen met een kille blik in zijn ogen.

Ik kijk verbaasd naar de plek waar Roderick net stond.

"Wie was dat Prinses?" Zegt Adam en slaat een arm om me heen.

"Dat," zeg ik. "was Roderick."

-----

And that was the moment, that I realised; I've got one less problem without myself. -Nikita