Hoofdstuk 20: Ik haat Roderick zijn ouders misschien nog zelfs meer dan David.
Music: Milo Greene - Don't give up on me.
Roderick vangt me gemakkelijk op en geeft mij een scheve glimlach. "Goed begin vind je niet?" Grap ik.
Roderick lacht. "Gaat het, Amber?"
Ik knik. "Prima denk ik." Alleen deze vreselijke hakken willen mij graag voorschut zetten.
"O MY GOD! NIET WEG GAAN IK PAK ME TELEFOON!" Schreeuw ik denk, nee ik weet wel zeker. Adam.
Oh god nee... "Oké we moet denk ik nu gaan rennen want anders dan staan we morgen in de krant!"
"Wat?" Roderick kijk even naar mijn appartement en dan weer terug. "Wat doet Adam daarboven?"
"LACHEN NAAR NAAR HET VOGELTJE!" Schreeuwt Adam weer waardoor ik mezelf snel verstop achter Roderick.
"GA WEG ADAM!" Schreeuw ik. Jammer genoeg doet hij dat niet en maakt alleen maar meer foto's.
"Oké, ik tel af van drie tot een en dan gaan we rennen!" Fluister ik in Roderick zijn oor. "Amber wat the fuck?"
"Drie...twee...EEN!" Ik ren snel naar de auto en Roderick doet verwarrend hetzelfde.
"O MY GOD! DEZE FOTO'S ZIJN ALLEMAAL VOOR LATER DAN KUNNEN JULLIE HET AAN JULLIE KINDEREN LATEN ZIEN!" Schreeuwt Adam.
"HOU JE BEK JIJ SCHOFT! GA VRIENDEN ZOEKEN!" Schreeuw ik naar hem terug en stap de auto in.
"Zijn we nu veilig?" Vraagt Roderick lachend.
"Nee, we moeten sowieso vijf kilometer hier vandaan zijn want Adam gaat straks de pers ook nog bellen en dat wil je niet!"
"VEEL PLEZIER AMBER! DOE HET WEL VOORZICHTIG IK WIL NIET DAT MIJN PRINSES NU AL ZWANGER WORDT!"
"Rijden!" Schreeuw ik en verschuil mijn bloedrode wangen. Roderick start de auto en we rijden weg.
Na we vijf kilometer veder zijn van mijn huis kan ik eindelijk weer ademhalen. Nee ik ben serieus ik vertelde Adam ooit dat ik ongesteld ben geworden en nog geen dag later waren er allemaal mensen voor mijn huis die mij feliciteerden.
Serieus dat wil ik niet nog een keer meemaken.
"Wat was dat van net, wat Adam als laa- Dus waar wonen je ouders?" Onderbreek ik Roderick meteen. Hij wil natuurlijk vragen waarom Adam denkt dat ja je weet het wel...
"Niet heel ver hiervandaan." Zegt hij en richt zich weer op de weg. "Maar even terug op mijn vraag wat ad- Roderick voor je eigen bestwil moet je daar niet meer over beginnen!" Ik wordt bloedrood en kijk dan ook gelijk weg.
"Hmm..." lacht Roderick.
Ik kijk even naar buiten maar wordt na een tijdje verveeld van allemaal dezelfde duren huizen te zien. Nee serieus waar zijn we? Alles is hier groot en mooi en duur...
Dus daarom richt ik mijn ogen maar op Roderick die zich geconcentreerd op de weg. Hij ziet er vandaag niet verkeerd uit, eigelijk ziet hij er altijd niet verkeerd uit hoor..
"Geniet je van het uitzicht?" Vraagt Roderick en kijkt me even aan. "Nou.. uhm.." stamel ik.
Ik wenk mijn gezicht af en kijk dan maar weer naar buiten. Ik voel mijn ogen dicht vallen en gaap slaperig.
JE LEEST
A little bit of love in a lonely story
RomantikIedereen ontmoet wel een jongen of een meisje, toch? Nou dat zeggen ze dus, alsof iedereen een soulmate heeft zoals ze zo mooi zeggen in al die boeken en films, elke potje past wel op een deksel toch? Nou niet dus. In deze achttien jaar dat ik al l...
