A little bit of love in a lonely story

Hoofdstuk 38: Maak kennis met Roderick, en zijn vreselijke verleden.

Hoofdstuk 38: Maak kennis met Roderick en zijn vreselijke verleden.

Music: Fleet foxes - Quiet house

Ik kan het niemand vertellen. Ik heb Roderick gezoend. Ja, ik heb Roderick echt gezoend. En niemand mag het ooit te weten komen want ik heb een fucking vriendje! En nog wel zijn broer!

Ik ben vreemdgegaan. Oh god.

Nadat ik in een verhitte zoensessie met Roderick was ben ik met alle snelheid uit zijn appartement gevlucht. Met nog steeds zijn dagboek in mijn binnenzak. Ik ben zo vreselijk.

Die nacht heb ik niet meer geslapen. Ik kon alleen maar terug denken aan het moment dat mijn buik weer ontploften van vlinders. Van zijn zoen. Van de verdomd zoen van Roderick, niet van Julian. Maar van zijn fucking broer!

Ik voel me schuldig. Nog schuldiger dan ik mij eerst voelde. Ik ben vreselijk in de liefde. Wie had mij ooit gezegd dat het zo moeilijk kan zijn? Ik zucht en kijk op de klok: 07:22.

Half 8 's ochtends. En ik blijf maar piekeren over hoe schuldig ik mij voel. Wat moet ik doen? Moet ik het Julian vertellen? Of Adam of Liselotte of gaan ze mij dan oordelen? Als ze eens wisten hoe ik mij voelde. Ik pak het zwart leren boekje van Roderick. Zijn dagboek. Ik wil het lezen, ik wil alles lezen.

En ik kan het niet laten dus begin bij het begin, de eerste bladzijde. Ik zucht nog even. Ik overtreed de grens. Ik weet het maar ik kan het niet laten. Ik begin met lezen;

Hallo Teo, (26 december 2015.)

Dit boekje is speciaal voor jou. Grappig, want je gaat het toch nooit lezen. Want je bent dood.

Dit is de dag na jou begrafenis. En ik schrijf dit boekje voor jou om je op te hoogte te houden van dit klote leven. Mama zei dat het wel handig is om je hart te luchten en het op te schrijven.

Dus ik dacht, dan schrijf ik voor jou een boek vol met driehonderd achtentachtig bladzijdes over hoe kut dit leven wel niet is.

Bereid je erop voor makker.

Dit boekje is helemaal voor jou.

-Roderick, je broer.

---

Hee Teo, (27 december. 2015)

Ik weet nog wel dat je mij verteld dat als je ooit een wens had dat je wens zou zij: "Dat het elke dag kerstmis kon zijn."

En weetje wat het grappigste is? Je bent dood gegaan op kerstdag! 25 december. Jou lievelingsliedje was dan ook 'last Christmas' van Wham. heel toepasselijk want dit was dan ook jouw laatste kerst. Nou makker dit is ook onze laatste kerst met jou. Je had kerstmis bijna helemaal mee gemaakt.

Maar ja ik zeg bijna.

Je bent doodgegaan op kerstavond. Je kwam met je vriendin Lisa naar ons toe. Jullie waren net terug van jullie vakantie naar Italië. Ik had je nog gesproken aan de telefoon die namiddag. Je was net geland. Je zou zo snel als het kon hier naartoe komen. Ik was blij dat ik mijn grote broer weer kon zien. Mijn laatste worden waren ook tegen jou: "Ben niet te laat want je weet wat mama met haar keukenspullen kan doen!" Maar wist ik dat dat mijn laatste woorden waren!

Je stapte je auto in met Lisa. Jullie reden een stukje en luisterde naar kerstliedjes die jij natuurlijk al allemaal uit je hoofd kende. En toen ging het sneeuwen. De lucht wist dat je weer terug was en was door het dollen heen. Daarom ook de sneeuw. Maar misschien was het een waarschuwing?

Want toen kwam er een auto aan, natuurlijk. En hij reed op de verkeerde baan. Hij reed namelijk op de baan waar jij reed.

Je wou de auto ontwijken door langs de zijkant te gaan. Maar wist jij dat daar een rivier was. En nog voordat je het wist reed jou auto waar jij en Lisa inzaten rechtstreeks de rivier in.

De auto liep vol met water. Lisa en jij hapte naar adem maar je wist dat je niet meer gered kon worden. Dus deed je iets wat alleen helden zouden doen. Je maakte de gordel van Lisa los, kust haar op haar mond. Maakte de auto deur open en schreeuwde je laatste worden: "Ik hou van je Lisa Waarden!" En duwde haar uit de auto en voordat je het wist ademde je je laatste adem uit. Lisa had het gered. Jij was onze held Teo.

Roderick, je broer.

Mijn ogen worden groot. Roderick zijn broer is dood. Hij heeft zijn broer verloren. Ik voel een traan in ogen. Waarom heeft hij mij dit nog nooit verteld? Ik doe het boekje dicht en leg het op een veilige plek. Ik zucht. Dit maakt alles niet makkelijker. Mijn ogen gaan naar buiten toe.

Het is rustig in het straatje, een paar mensen lopen hand in hand en ik wou dat mijn liefde zo gemakkelijk was. Als ik naar de koppels kijk ziet alles er zo simpel uit. Maar het is helemaal niet simpel. Mijn telefoon trilt. Ik pak mijn telefoon.

'Juultje <3' belt.

Oh god. Ik veeg mijn tranen weg neem een grote hap lucht en antwoord. "Hee Juul." Zeg ik en ik vervloek mijzelf als ik mijzelf hoor praten. God ik klink als een fucking depressief kind!

"Amber? Heb je gehuild?" Vraagt hij bezorgd. "Gaat het wel, Amber?" Oh god. "Ja, het is niks. gewoon een boek waar ik weer eens in verdrink." Leugen.

"Oh, gelukkig maar." Zegt hij opgelucht.

"Waarom belde je eigenlijk?" Zeg ik laat mijn ogen over het straatje heen gaan. "Ik weet niet, ik had gewoon zin om mijn vriendin te bellen." Lacht hij door de telefoon heen.

Terwijl zijn lach zich herhaalt wordt in mijn hoofd wordt mijn schuldgevoel alleen maar groter. Julian is perfect, volmaakt en zijn stomme vriendin moet weer een vreemd gaan.

MET ZIJN FUCKING BROER.

"Dat is lief van je." Zeg ik zachtjes terwijl ik mijn tranen in bedwang probeer te houden. Julian is ook zijn broer verloren.

"Gaat het echt wel goed Amber? Je klinkt erg triestig? Moet ik misschien even langs komen? Misschien samen film kijken?"

"Dat is lief van je Julian, je bent veel te lief voor me. Het gaat wel dankjewel. Je hoeft niet te komen ik moet straks toch werken." Mijn stem klinkt zachtjes, terwijl mijn tranen zachtjes naar beneden vallen.

"Amber." En voor een moment dacht ik Roderick zijn stem te horen en een kleine glimlach zich op mijn gezicht doorbrak.

--

"Dear George: Remember no man is a failure who has friends." -It's a Wonderful Life