A little bit of love in a lonely story

Hoofdstuk 54: Het toegeven en vergeven.

Hoofdstuk 54: Het toegeven en vergeven.

Music: Bastille - Angels

Na een grote aantal tranen te hebben gesnikt, ben ik in slaap gevallen. Waar ik, als het lijkt, na nog geen 1 minuut weer wakker werd gemaakt. "Wakker worden popje van me."

Ik zeg niks, en kijk naar mijn hakken. "Wat zeggen we dan popje van me?" Ik hoor zijn stem al verheffen.

"Amber." Zegt hij grommend. "Wat zeggen we dan tegen mij?"

Sorry mijn schoenen zijn veel te interessant dan jou?

"Kijk me aan wanneer ik tegen je praat." En daar was weer een schop tegen mijn buik, waardoor mijn stoel waar ik aan vast zit naar achter val, en mijn al pijnlijke achterhoofd, op val.

Een harde kreun komt vanuit mijn mond. Drew komt boven mij staan en glimlacht. "Goedemorgen popje."

"Goedemorgen Drew." Zeg ik. Hij pakt de stoel weer vast en zet mij rechtop en mijn ogen ontmoeten die van Julian gelijk.

"Julian wil je weg gaan." Zegt Drew bazig en richt zich daarna op mij. "Heb je misschien honger popje van me?"

Ik schud mijn hoofd. "Ik hoef een van jou liefdesdrankjes niet."

"Dan niet." Zegt hij. "Heb je lekker geslapen?"

"Ja heerlijk Drew, stoelen waar mijn handen aan elkaar vanachter vastzitten zijn me lieveling."

"Ik wil je wat laten zien." Zegt hij terwijl hij van achter mijn handen los maakt, maar meteen me hand pakt voordat ik misschien weg wil gaan rennen. Ik loop hem zuchtend achterna, terwijl we de trap aflopen de woonkamer doorlopen en eindigen in een gigantische tuin, met veel prachtige bloemen en veel groenen struiken.

"Wat vind je ervan?" Vraagt Drew aan mij.

"Ik zou zeggen mooi, maar omdat ik weet dat dit jou tuin is zou ik zeggen: Afgrijselijk." Zeg ik terwijl mijn ogen de felle kleuren van de bloemen af gaat. Ik hoor Drew lachen.

"Dankjewel, ik heb het voor je gemaakt."

"Bedoel je de mensen die voor je werken die hebben gemaakt of ben je echt op je knieën gaan zitten en met je handen in de modder zitten graven en bij elke meter een nieuw zaadje zitten plaatsen?" Vraag ik sluw. Hij lacht.

"Wat maakt dat nou uit? Het is onze tuin nu." Zegt hij simpel.

"Tuurlijk." Zeg ik al laatste, waarop daarna een lange stilte val. Een veel te lange stilte. Terwijl ik Drew zijn adem onregelmatig hoor gaan en zijn gemene geheimzinnige lach zachtjes hoor.

"Ik wist het." Zegt Drew ineens terwijl hij zijn grip om mij heen verstrak. Ik hoor een pistool achter ons geladen worden. Mijn ogen worden groot. Wow wat is er opeens aan de hand?

"Laat haar los, Drew." Hoor ik een grommende stem zeggen. Ik probeer de stem te herkennen maar dat gaat moeilijk.

"Roderick." En met een snelle draai wordt ik omgedraaid in de richting van Roderick op. Onze ogen ontmoeten elkaar.

"Roderick wat een onaangename verrassing." Zegt Drew grinnikend. "Hoe gaat het met Teo?"

Een pijnlijke steek gaat door mijn hart heen, Roderick kijkt hem moeilijk aan. "Hij is dood, en dat weet jij ook."