OLAYIN İÇİNDE [tamamlandı]

Gerçek hikayesi

Cumartesi saat 11:00
Yine Annemin sesi uyandırdı beni uykudan. Tek fark "Kızım kalk Yavuza yardım etmeye gideceksin, erken başlayın uzun sürer" diye seslendi. Doğru Yavuza gitme günü bugün. Yatağımdan kalkıp hazırlandım ve içeri geçtim. Annem kahvaltı hazırlamış ne güzel kokuyordu. Oturduk karşı karşıya ve başladık kahvaltı yapmaya. Annem "Kızım kahvaltıdan sonra hemen Fazilet Teyzen gile geç, bekliyorlardır seni" dedi, ben sadece bi tamamla cevap verdim.

Doyduktan sonra kalktım sofradan, ayakkabılarımı ve ceketimi giyinip cıktım evden. Yavuzun evine doğru adımlar atıyordum. Kapının önüne varınca zile bastım. Kapıyı Fazilet Teyze açmasını beklerken Yavuz actı. Bu sefer parlayan mavi gözleri değildi, saçları parlıyordu güneşin ışığı tam saçlarına vuruyordu.

"Hoşgeldin buyur" dedi ve eliyle içeri gir işareti etti. "Hoşbuldum" diyip içeri girdim. "Odam nerde olduğunu biliyorsun artık oraya cantanı ve ceketini koya bilirsin" dedi. Teşekkür ettim ve dediğini yaptım.
"Fazilet Teyze evde yok mu?" diye sordum. "Yok o biraz geç gelecekmiş" diye cevap verdi. "Ne ikram edeyim sana bir şey içermisin?" diye sordu.

"Fark etmez" dedim.
"Peki ikimize de içecek koyuyorum çalışırken iyi olur" dedi.
"Olur" diye cevap verdim.
"Bu arada bana yardım edeceğin icin teşekkür ederim" dedi.
"Rica ederim ne demek" diye cevap verdim. Beraber odasına geçtik ve masasının önüne oturduk. Ona söz verdiğim gibi yardım ettim ve cidden güzel iş çıkardık.

Ama artık dayanamaz oldum ve yeniden sordum "Belki doğru vakit degil şuan ama seni ne bu hale getirdi ben cidden cok merak ediyorum". Derin bir şekilde gözlerimin içine baktı, bana doğru yaklaştı, sakin ve sesiz bir sesle "Babam" dedi.
"Baban mı?" diye sordum.
"Evet beni bu hale getiren Babam" dedi.

"8 yaşındaydım, o adam ve annem her gün kavga ediyorlardı, kavgayla kalsaydı ne güzel olurdu, babam annemi dövüyordu ve benim elimden hiç bir şey gelmiyordu. 8 yaşında olan bir çocuğun gücü yete bilirmiydi ki? Yıllardır annem dayandı benim için. 11 yaşıma girene kadar dayandı. Annem gözümde bu hayatta en güçlü kadını oldu.
Bir gün babam beni eskiden hep eğlendiğimiz parka çağırdı, hep benimle oynadığı park, hep bana simit aldığı parka.

O park artık yok sadece çimen ve bi dondurmacı var adı "Ice" belki bilirsin.
Park bile duyduğu şeye dayanamadı ve kullanılmaz hale geldi. Gittim oraya bana Annemi aldattığını anlattı. Bir çocuğa hemde kendi çocuğuna bu neden yapılır? O park benim için huzurdu ama artık sadece acı hiss ediyorum.

Onunla orda tartıştım, ondan orda iğrenmeye başladım. Tokat attı. Başka ne bekleye bilirdim ki öyle bir adamdan?
Dolu gözlerle sustum ve gittim.
Ne yapıcaktım şimdi?
Anneme gidip anlatsam mı yada susup kendimi mahvetsem mi?
11 yaşındaydım o vakit ama Anneme anlatmaya karar verdim. Başta bunun bi hata olduğunu düşünüyordum ama eğer anlatmasaydım o adam hala hayatımızı karartırdı.

Anneme anlattıktan sonra o adamla kavga etti ve annemi bıcakladı. Onu kaybetme korkusuyla yaşadım ben. Ama çok şükür o adam hapise girdi ve annemin sağlığı düzeldi. Şimdi sen bana diceksin "Ee her şey düzelmiş derdin ne senin".
Ama sen hiç Baba sevgisiz büyüdünmü?"

Bu duyduklarıma inanamadım karşımda gerçekten o okuldan tanıdığım popüler çocuk ağlayarak hikayesini anlatıyordu. Çok üzüldüm durumuna ama en iyi onu ben anlardım baba sevgisiz büyümek ne demek iyi biliyordum. "Sana bu soruyu sormicam tabi ki. Her şey düzelmiş olsa bile insanın içinde oluşan o sıkıntıyı en iyi ben bilirim.
Ve soruna cevap vericem evet çok iyi biliyorum hatta" dedim.

"Bir şey var bunu asla unutma geçmişte yaşanan şeyleri geçmişte bırakman lazım, kendini düşünmüyorsan annen için önüne bakmaya çalış. Şimdi diceksin her şeyi annem için yapıyorum zaten ama senin tek yaptığın şey kendini kandırmak"
Tekrar gözlerime baktı ve gülümsedi. "Denerim sağol" dedi. "Ben artık gitsem iyi olur" demiştim. Kapıya kadar eşlik etti tam dışarı adımı atarken "Dur" dedi.