OLAYIN İÇİNDE [tamamlandı]

Beklenmeyen karşılaşma

Not: yanlış yazılan şeyler için kusura bakma almanyada doğmuş büyümüş biriyim.
Öncelikle xkim_soo_yunx ya teşekkür etmek istiyorum kapak resmi ona ait ve o olmasaydı hikaye yazmanın bu kadar güzel bir şey olduğun öğrenemezdim.
Yorumlarda nasıl bulduğunuzu söylerseniz sevinirim💕
Şimdi okurken iyi eğlenceler diliyorum💕

Gözlerimi açar açmaz gördüğüm o sayı başımı şimdiden ağrıtmaya başlattı ve bir gün daha yeniden başlıyordu.
Saat 7:00 olmuştu içerden annemin sesi tekrar uyumamı imkansız yapıyordu.
"Kıııızzzııımm kalk okula geç kalıcan saat 7:30 oldu" her gün ki gibi telaşlanıp kalkmam için uydurduğu saati söyleyip odama patladı. "Tamam uyandım kalkıyorum" dedikten sonra odadan çıkan Annemde cantasını alıp çıktı evden.

Uykulu halimle yatağımdan kalkıp hazırlanmaya başladım. Herşey her gün ki gibiydi aynı uyanma şekli, aynı hazırlanma ritmi ama bir şey eksikti. Ve bunu her gün hiss ediyordum ama ne olduğunu bulamaz oldum.

Düşünmeyi bırakmaya karar verdim ve okula doğru yol aldım. Hava serindi ama üşicek kadar soguk ve terlicek kadar sıcak değildi. Temiz havayı içime çekerken belime atlayan en yakın arkadaşımı hiss ettim ve her gün ki gibi ilk dediği şey "Ben acım ya bir şey mi yesek" di. Her gün ki gibi gülümsedim bu cümleyi duyduktan sonra. Bunun üstüne bana ciddi bir şekilde sordu "Neyin var senin?" İlk başta anlamış değildim gülümsemiştim sonuçta nasıl anlamış olabilir, bir şey diyemeden "Bu senin içten gülümsemen değil bir şey mi oldu?"

Şaşkınlıkla ona baktım beni bu kadar iyi tanıyan bir insan nasıl olabilir? Bunu düşünürken dalgınlığa düştüğümü fark etmemiştim bile. "Heey sana diyorum" diyen arkadaşımı duyarak kafamı toparladım ve "Pardon şey... bende bilmiyorum açıkcası" dedim. Bugün herşey her gün ki gibi oldu ama bir şey eksikti diyemedim.
"Boşver iç sıkıntısı geçer" dedim. Arkadaşım tabi inanmadı ama üstüme gelmek istemedi ve "Tamam konuşmak istersen burdayım" diyip kapattı konuyu.

Saat 7:50 olmuştu okula vardık ve dersin başlamasına fazla kalmamıştı. Sınıfta yerime geçtim ve her sabah olduğu gibi öğretmenin içeri girip ve bu işkenceyi başlatmasını bekledim. Beklerken o girdi sınıfa ilk bakışla bugün nasıl gözüktüğüne  bakmıştım. Her gün ki gibi "Naber millet" diyip bütün ilgiyi üstüne çekmeyi başarmıştı. Tabi okulun popüler çocuğu olunca pekde zor olmuyor.
Acaba mutlumu?
Belki memnun değildir bu durumdan?
Ama kim sevilmeyi sevmez ki?
Oda her gün ki gibi bunun tadını çıkarıyordur bence. Ne güzel hayatı vardır diye düşünürken öğretmen odaya girip başlatmıştı dersi.

Günün son dersini bitiren zil sesinden daha güzel bir ses olamazdı o an. Defterlerimi çantama koyup ceketimi giyindim ve dışarı çıktım. Baya yorgun ve acıkmış bir halde eve gittim, evin kapının ziline basıp kapının açılmasını bekledim.

Ama kimse açmadı. Acaba Annem daha gelmedi mi diye düşünürken anahtarımı odamda unuttuğumu fark ettim. Hemen telefonu çıkartıp Annemi aradım ama açmadı, belki iş yerinde duymamıştır diye düşündüm. Peki nereye gitçem şimdi? diye sorarken kendime çöktüm evin önüne ve düşünmeye başladım.

Acaba Annemin iş yerine mi gitsem?
Ama cok uzak.
Bir dahamı arasam?
İş yerinde duymaz.
Arkadaşıma mı gitsem?
Rahatsızlık vermim.
Dolansam mı?
Çok yorgunum.

Bunları aklımdan geçirirken Fazilet Teyze, yıllardır komşumuz ve annemin en iyi dostudur, geçti önümden ve beni kapının önünde görünce durdu.
"Napıyorsun burda kapının önünde Annenle mi kavga ettin?" diye sordu.
"Hayır anahtarımı odamda unuttum ve annem daha gelmedi işten" diye cevap verdim.
"Hadi o zaman bize gel Annen gelince geçersin eve" dedi.
"Rahatsızlık vermim şimdi Fazilet Teyze"
"Seni böyle bırakamam" diyip ısrar etti.

Soğuk yerden kalktım ve Fazilet teyzeyi takip ettim. Daha önce onlara hiç gitmediğimizi ve onun hakkında çok az şey bildigimi fark ettim. Onun evine vardık, ayakkabılarımı cıkartıp kenara koydum.
"Kendini kendi evindeymiş gibi hiss et yabancı degiliz" dedi.

Yabancı degil(iz)?
Kim vardı ki daha başka bu evde?
Yanlız yaşadığını sanıyordum.

"Düz git sağ tarafta ki odaya koya bilirsin çantanı" dedi. Teşekkür edip o odaya doğru yürümeye başladım. Odaya girdim ve o gördüğüm şeye cok şaşırdım.

Yatağın üstünde dolu gözlerle oturan popüler çocuk. İlk başta şaşkınlıkla bakıştık, kafamdan yine geçen onca şey.
Neden burda?
Neden gözleri dolu?
Popüler çocuğun neden yüzü düşük?
Bunları aklımdan gecirdikten sonra sesiz bir sesle "i..iyi..misin?" diye sordum.
Birazdan duycaklarım hayatımı değiştireceğini bilseydim engel olurmuydum?