OLAYIN İÇİNDE [tamamlandı]

Çaresizlik

Hoşgeldiniz❤️
İyi okumalar diliyorum ✨
O zaman başlasın 🎬 🙆🏽

👉🏼 -Sena'nın bakış acısı-

İçimi Yavuza dökmemle kendime kötülük mü, iyilik mi yaptım hiç bir fikrim yoktu. Kendimi o kadar halsiz hiss ediyordum ki, şurdan şuraya gidesim yoktu. Odama annem girdiğinde kendimi toparlamaya çalışıyordum. Kapıya iki kere vurup "Kızım girebilir miyim?" diye sordu.
Önce göz yaşlarımı silip derin nefes aldıktan sonra "Gir tabi." dedim, o an kapı açıldı ve annem içeri girip yatağımın üstüne, yanıma oturdu. Bana endişeli bir şekilde bakıyordu.

"Kızım sen iyimisin?"

Hayır.

"Evet annecim neden ki?"

"Bir şey yemiyorsun, artık odandan da çıkmıyorsun. Söyle kötü bir şey mi oldu?"

Kötü hafif kalır bunun yanında...

"Bir şey olmadı." dediğim an yutkundum, gözlerim dolmaya başlamıştı bile. Annemin gözlerinden hariç her yere bakıyordum ki, akmasın göz yaşlarım. Bide göz yaşlarım gitmesin benden ...

"Gözlerin mi doldu senin?"

Aman senin gözünden de bir şey kaçmasın!

"Yoo .." diyordum ama göz yaşlarımı geri tutmaya gücüm kalmamıştı. Annemin karşında hüngür hüngür ağlamaya başlamıştım.

"Beni korkutuyorsun, biri sana bir şey mi yaptı?!"

Bu sefer annemin gözlerine bakarak "Evet, kalbimi paramparça ettiler anne!" diye çırpındım. Annem bana sıkıca sarılıp, sacımın tellerini öptü.

"Ne oldu Kızım, anlatsana."

O an annemin telefonu çaldı, telefonuna bakarak "Özür dilerim hemen geliyorum, acil telefon görüşmesi yapmam gerek." dedi.
Bu da benim annemdi işte, çok meşgul bir iş kadını. Bu kadar ilgilenmesi bile fazlaydı ...
Odamdan çıkıp telefon görüşmesine dalmıştı, o dünyada ben yoktum, orda sadece o ve işi vardı. Odam üstüme üstüme gelmeye başlıyordu, camımı açıp alt katta oturduğumuza şükür ettim. Camdan çıktım ve evin yakınlarından uzaklaştım, sadece acil kafamı toparlamaya ihtiyacım vardı. Sokaklarda yürüyüp derin nefes almaya çalışıyordum, kafamı kaldıracak gücüm bile yoktu. Her adımımla dahada yere çakılıyor gibiydim, kafayı yemek üzereydim, beynim susmak istemiyordu bir türlü.

Yere bakarak yürürken, bir andan çok öfkeli, bir yandan dolu gözlerimle ve bir yandan da kahrolmuş durumdaydım. Sokaklarda adım adım ilerlerken, birden birine çarptım, yere baktığım için bir anda kimin o dikkatsız olduğuna bakmak istedim, kafamı yukarı kaldırdım.

"Dikkat etsene ...!"

"Sena?"

"Fatih? Ne yapıyorsun sen burda?"

"Asıl sen ne yapıyorsun?"

"Yürüyüş sen?"

"Bende."

"Bir saniye ... sen ağlıyor musun?"

"Umrundaymışım gibi davranmak zorunda değilsin, benden nefret ettiğinizi biliyorum!"