OLAYIN İÇİNDE [tamamlandı]

Seven bazen kaybeder

Hoşgeldiniz❤️
İyi okumalar diliyorum ✨
O zaman başlasın 🎬 🙆🏽

👉🏼-Yavuzun bakış açısı-

Öylece sahilde tek başıma kaldım, bir yandan düşüncelerimle ve bir yandan hiç bitmeyen acımla. Hepsi kafamda dolanıp duruyorken, denizi seyrediyordum.
Başka şuan elimden ne gele bilirdi ki?
Sena gözümün önünde bana bu kadar aşıkken, ben bunu nasıl fark edemedim?! Ben nasıl Derya'yı sevmekten vazgeçmiyorsam, oda benden vazgeçmek istemiyordu. Ama bilinen şu ki, üzülen taraf sevenler olucaktı.
Zaten hep öyle olmuyor muydu?
Seven üzülür, güvenen üzülür , hayal kuran üzülür. Çok saçma değil mi?!
Hayat neden böyle ki?
Belkide hayatın kuralı budur, çok sevme, çok güvenme, çok hayal kurma.

Can çok şükür iyileşmişti, ama ya peki kırdığım kalpler ne olacak?
Derler ki kalbi kırmaya tek bir söz yeter, ama kırılmış bir kalbi tamir etmeye ne bir özür, ne de bir ömür yeter.
Derya'dan acil özür dilemem gerekiyordu, ama beni görmeye bile tahammülü yoktu. Gerçi haklı, ben olsam bende kendimi görmek istemezdim. Telefonumu çıkartıp, Derya'yı tekrar aradım. Yine bir kaç kere çalıyordu, ama açmıyordu. Hala uyuyor muydu, yada açmak mı istemiyordu? Bir kes daha denedikten sonra, sonunda açılmıştı.

"Derya?"

Telefondan gelen sesi duymamla, hem sevinmem, hemde üzülmem bir olmuştu.
Canın sesini duyup, iyi olduğuna kendim emin olmuştum, ama Derya'nın yine onun yanında olmasını, kıskanmamak elimde değildi.

"Ver şu telefonu! Derya'yı arayıp durma artık, bak vicdanın rahatlıya bilir, daha hayattayım ölmedim!"

"Can bak ben cidden özür dilerim, hasta olduğunu bilseydim sana böyle davranır mıydım!"

"Sorun da bu ya, bilmeden etmeden öfkenle hareket ettin. Beni siktir et, ama Derya'ya dediklerin affedilmez şeylerdi!"

Bu sefer Derya araya girip "Can! Tamam ver telefonumu." diyordu.

"Derya?! Lütfen bir yerde buluşalım, izin ver anlatayım, senden özür dileyeyim."

Bir kaç saniye ses gelmemişti, düşünüyor gibiydi.

"Lütfen..."

"İyi tamam ama sadece 5 dk, şu sahilin yakınında bir cafe var ya, oraya geliyorum." diyip kapattı telefonu.

Bana bu şansı verdiği için o kadar şanslıydım ki. Derya'nın gibi böyle iyi kalpli, birini bulmak imkansız gibi geliyordu bana. Zaten sahilde olduğum için, yolum uzak değildi. Girdim ve Derya'nın gelmesini bekledim.

👉🏼-Derya'nın bakış açısı-

"Delirdin herhalde, şu çocukla buluşmak da nedir?!"

"Can ... Yavuz sayfasını tamamen kapata bilmem için, onunla son kes konuşmam gerekiyor."

Canın yüzü düşmüştü, ama kararımı anlayışla karşılıyordu. Zaten Can beni hep anlıyordu.

"Hemen gelicem." dedikten sonra çıktım ve sahile doğru yürümeye başladım.

Oraya vardığımda önce gözlerimle Yavuzu arıyordum, bulduğumda yanına geçtim. Beni gördüğü an oturduğu yerden ayağa kalktı ve benim sandalyeme oturmam için cekti.