A Beautiful Flight ft Martin Garrix

65

Pov Annick

De volgende dag rijden we weer in de avond naar huis, we hebben er nog een dagje Parijs aangepakt wat echt leuk was. Een aanrader, gewoon al een dagje Parijs met je liefde.

Tijn gaapt naast me en zucht. Ik grinnik zacht en stop voor het stoplicht als het op rood staat. We komen rond één uur in de nacht aan, dus we moeten nog wel effe een stukkie want het is namelijk acht uur nu. "Vond je het leuk?" Vraagt hij en knijpt zacht in mijn bovenbeen waar zijn hand op ligt. Ik knik hevig, "het was echt geweldig." We zijn naar de Eiffeltoren geweest, door de winkelstraten gelopen. Beetje toerist zijn, maar ook gewoon rond lopen in normale wijken.

Op een gegeven moment valt de muziek weg en hoor je mij ringtone door de auto galmen. Ik kijk op het schermpje en zie dat Casper belt.. wow Casper? Die heeft lang niet gebeld. Voor ik het weet heeft Tijn op opgenomen, het is handsfree. Dus ja.

A: "Hey Casper," zeg ik gelijk en kijk even verbaasd naar Tijn.

C: "Hey Annick, is Juul bij jou?" Vraagt hij gelijk.

A: "Juul? Nee, hoezo?" Frons ik en rij de snelweg op.

C: "Owh, ze zei dat ze bij jou was. Naja, dan wacht ik wel even."

A: "Bel haar dan," zeg ik even, dat lijkt me logisch om dat als eerste te doen.

C: "Neemt niet op, Louis ook niet. Dus ik dacht dat ik haar via jou kon bereiken," vertelt hij een beetje geïrriteerd.

A: "Handig. Ik probeer haar wel te bellen."

C: "Dank je," zegt hij ergens opgelucht, "ik hoor nog van je."

A: "Jo," zeg ik en hij hangt op.

"Vaag dit," zegt Tijn, "ze neemt bijna altijd op en anders Louis wel." "I know right," zucht ik. "Maar dan ook nog dat ze zegt dat ze bij jou is," zegt hij. "Dat snap ik al helemaal niet, ik bedoel: we hebben helemaal niks afgesproken. We hebben elkaar vandaag en gisteren niet gesproken," zeg ik stom verbaasd en bel haar. "Echt gewoon fucking vaag dit," zegt hij. Ik knik, "we komen er zo hopelijk achter."

J: "Hi," mompelt ze hees.

A: "Hey Sjonnie. Casper belde me net, je zei dat je bij mij was of zoiets. Maar je nam je telefoon niet op," zeg ik gelijk.

J: "Ja," zegt ze zacht. "Wat is er met haar?" Fluistert Tijn, er is inderdaad iets. Ik haal mijn schouders op.

A: "Wat is er?" Vraag ik.

J: "I-ik ben bevallen," zegt ze gelijk. Ik frons, nu al?

A: "Wat? Hoe? Ik bedoel, gefeliciteerd," zeg ik soort van blij. Ze is veel te vroeg.

J: "Niet gefeliciteerd," zegt ze en haar stem slaat over, "ik ben bevallen omdat mijn kind dood is, híj is dood." Mijn gezichtsuitdrukking veranderd van blij naar verdrietig.

M: "Wat?" Vraagt Martijn gelijk. Ze begint te huilen en ik hoor Louis wat zeggen.

A: "Wanneer?" Komt er als enige uit mijn mond.

J: "Vanochtend," huilt ze.

A: "We komen eraan. We zijn er om één uur. Juul, wees kalm en doe geen domme dingen, okay? Het spijt me heel erg," ratel ik door met tranen in mijn ogen.

J: "J-j-ja," snikt ze en hangt op.

"Dit is gewoon zo sneu, gewoon echt sneu," zeg ik verslagen. "Ook echt onverwachts. Jesus," zegt hij verbaasd. "Alles was toch goed met hem?" Vraag ik en haal mijn hand door mijn haar. "Ja, volgens mij wel. Maar ze was 32 weken zwanger, hoe kan dat?" Vraagt hij. "Vroeggeboorte, of hij was al dood in haar buik," mompel ik. Hij zucht, "triest dit. Niemand gunt ze dit. Echt sneu."

Pov Julia

Het is stil. Geen fijne stilte of een awkward stilte, maar een droevige stilte. Ik heb mijn zoon verloren, Louis heeft zijn zoon verloren, wij hebben onze zoon verloren. We hebben de jongen expres geen naam gegeven omdat als ik de naam hoor, dan zou gaan huilen en eraan denken.

De bel gaat, daaraan weet ik dat Martijn en Annick er zijn. Ja, we zijn alweer thuis na een paar kut uren in het ziekenhuis. Alles was goed met mij, behalve mijn gebroken hart. Wie wilt nou zijn kind verliezen? Louis wrijft even over mijn arm en drukt een kus op mijn voorhoofd waarna hij opstaat en naar beneden loopt.

De stemmen van Annick en Martijn zijn te horen. Ik hoor Louis en Annick praten, er ontstaan weer tranen in mijn ogen. Er lopen mensen op de trap en ik pak snel een kussen die ik op mijn buik leg. "Hey Juul," zegt Martijn gelijk. "Hey," zeg ik gebroken en kijk naar de tv die niet aanstaat. "Juul," zegt Annick gelijk en loopt naar me toe. Ik kijk haar aan en ze trekt me gelijk in een knuffel waarna ze naast me komt zitten. Gelijk barst ik uit in tranen. "Shh," mompelt ze en wrijft over mijn rug. De ruimte tussen mij en Annick voelt raar, mijn buik en borst staat gelijk tegen de zijkant van haar lichaam. Het voelt naar.. Hij is er echt niet meer.. Gewoon echt niet meer.. Hij zit echt niet meer in mijn buik. "Ik vind het zo sneu voor je," zegt ze zacht en wrijft over mijn rug. "Niet zeggen," huil ik en sluit mijn ogen. Ik voel me zo leeg.

Er ontstaat een pijnlijke stilte en ik laat haar los. Ik veeg mijn tranen van mijn wangen en zucht. "Ik wil dit niet," mompel ik. Louis barst ook uit in tranen wat mij weer laat huilen. "Mijn god," hoor ik Martijn zeggen. "Waarom?" Huil ik en leg mijn hoofd in mijn handen. "Ssh," sust Annick weer en trekt me weer in haar armen. Er komt iemand naast me zitten die ook zijn armen om mijn slaat. Annick laat me los en ik merk dat het Louis is. Hij drukt zijn lippen tegen mijn voorhoofd en knuffelt me stevig. "Niet huilen alsjeblieft," huilt hij en haalt zijn neus op. Eigenlijk wil ik een kut opmerking plaatsen dat het raar zou zijn als ik niet zou huilen als mijn kind dood is, maar ik laat het maar gaan omdat hij net ook zijn kind heeft verloren. Ik sla mijn armen ook om hem heen en voel zijn traan op mijn schouder vallen. Dit heb ik veroorzaakt..

Ik sta op en loop weg van Louis. "Juul.." zegt Louis gebroken. "Dit heb ik veroorzaakt," zeg ik verward. "Wat?" Zeggen ze alle drie tegelijk, "nee." Okay, als ik niet sad had geweest, had ik gelachen. "Jawel," zeg ik. "Niet, ze zeiden.." zegt Louis zacht. "Ze zeiden dat hij aan een natuurlijke dood is overleden. Maar door míjn stress is hij dood gegaan," huil ik. "Geef jezelf nou niet de schuld, alsjeblieft niet," zegt Martijn. "Jawel," ga ik tegen hem in. "Nee," gaat hij verder, "het is niet jou schuld. Zoals Louis al zei: het is een natuurlijke dood. Juul, je gaat jezelf nu de de schuld geven. Dat doet iedere ouder zodra er dit gebeurt is. Geef jezelf nou niet de schuld," zegt hij rustig. "Het is en blijft mijn schuld!" Zeg ik en verhef mijn stem.

Het is mijn schuld. Het is mijn schuld. Het is mijn schuld. Het is mijn schuld. Het is mijn schuld. Het is mijn schuld. Het is mijn schuld. Het is mijn schuld. Het is mijn schuld. Het is mijn schuld. Het is mijn schuld. Het is mijn schuld.

Ondertussen worden er allemaal dingen gezegd tegen me, maar het komt echt niet binnen. Ze komen om me heen staan, fijn een virtuele cirkel. Ook echt iets waar ik op zit te wachten. Dikke, warme tranen rollen eenzaam over mijn wangen. Gewoon het gevoel dat ik ongeveer zeven maanden een kind heb gedragen en nu weg is, is niet te beschrijven. Ik zag net momenten voor me hoe het zou zijn met een kind, maar dat is compleet geruïneerd. Zal ik dan ook niet dood moeten? Waarom zou je een leventje van een baby afpakken? Waarom niet ik?