Één vlucht, één liefde, één beslissing. Onverwachts komt Annick haar celeb crush tegen in het vliegtuig als ze met haar familie naar Los Angeles gaat. Martin Garrix is haar crush sinds hij bekend is geworden, niet alleen om zijn uiterlijk, maar ook...
"En?" Vraag ik aan Annick zodra ik het laatste in de babykamer heb opgehangen. Ze kijkt rond en glimlacht tevreden. "U hebt het goed gedaan," glimlacht ze speels en loopt een rondje, "nee echt. Dit is echt geweldig," zegt ze serieus en komt voor me staan. Ik glimlach tevreden en geef haar een lange kus.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Aan de andere kant van het bankje staat nog een bed.
"Nu mogen ze wel komen hoor," zucht ze en legt haar armen in mijn nek, "ze zijn volgens de dokters laat. Normaal zijn ze eerder, andere twins dan." "Aawh," zeg ik zacht en kijk haar aan. "Nog een paar weekjes. Je moet er nog vijf, dan zit je op de 40," zeg ik. "Als ze morgen komen, vind ik het prima," zegt ze, "maar deze kamer is echt insane. Ergens had ik verwacht dat het je niet zou lukken. Because je doet dit nooit." "Oh," zeg ik verbaasd, "dus je dacht dat ik dit niet zo fixen?" "Nee," lacht ze, "je kon vroeger niet eens een ei bakken. Laat staan dit." "Dat was vroeger," mompel ik en kijk nog even de kamer rond. "Ik weet, maar tsja," zegt ze en grinnikt.
We lopen naar beneden en ik ga op de bank zitten. "Ugh, mijn buik. Het voelt gewoon net alsof het kan ontploffen," zegt Annick en komt naast me zitten, "ben dr helemaal klaar mee op dit moment." Ze zucht zachtjes en legt haar hoofd op mijn schouder. Ik sla mijn arm om haar een en druk een kus op haar haren. "Je doet het hartstikke goed, ik ben echt trots op je. Nog even, dan is het over," zeg ik zachtjes en speel met haar blonde haar wat over haar schouder valt, "neem anders een bad of douche voordat je ouders zo komen. Dan kan je even ontspannen." "Hmm, weet niet. Heb geen zin en ben lui," zegt ze en grinnikt. "Dan ga je niet," zeg ik en verplaats mijn hand naar haar buik waar ik overheen wrijf.
De ouders van Annick zitten na een tijdje ook op de bank. "Hoe gaat het hier?" Vraagt Demi. "Goed, de babykamer is net af," zeg ik. "Oh echt?" Vraagt ze. Ik knik en glimlach trots. "Ga maar kijken, ik kom even niet mee. Het is een hele uitdaging om naar boven te lopen," zegt Annick serieus waardoor haar vader begint te lachen. "Maar hoe gaat het met je zwangerschap?" Vraagt David dan. "Het gaat goed, maar ben er op dit moment echt gewoon helemaal klaar mee. Mijn buik staat strak en het is zwaar," zucht ze, "maar thank god ben ik niet veel aangekomen. Tot nu toe maar vijftien kilo. En gelukkig zijn mijn heupen niet mega geworden, daar was ik eerlijk gezegd echt bang voor. Dat vind ik echt lelijk." "Nou nou, je ziet er hartstikke goed uit," zegt Demi gelijk. "Thanks," mompelt Annick onzeker en kijkt mij aan. "Je bent hartstikke mooi gekkie," zeg ik met een brede glimlach op mijn lippen en geef haar een kus. "Niet," mokt ze.
"En hoe gaat het met jou, Martijn?" vraagt David. Annick begint met haar moeder een gesprek. "Ja, gaat goed. Met jou?" vraag ik en neem een slokje van mijn koffie. "Goed, heel goed. En hoe gaat het met je werk?" antwoord hij waarna gelijk de volgende vraag komt. "Naja, ik doe nu niet zo heel veel op het moment. Vooral omdat Annick op elk moment kan bevallen, dus dan wil ik bij haar blijven. Maar met de laatste paar liedjes, die net zijn uitgebracht, gaat het goed. Kan het eigenlijk niet beter wensen," vertel ik blij, enthousiast. Hij knikt tevreden en kan een glimlach niet onderdrukken. "Het is wel anders, de rust en geen shows. Maar voor nu is het gewoon lekker. Ik hoop dat ik weer snel aan de slag kan als de kinderen er zijn. Natuurlijk ga ik het rustiger aandoen, maar kan eigenlijk nu al niet wachten." "Ah, fijn om te horen jongen," zegt hij blij. "En hoe gaat het bij jullie?" vraag ik nieuwsgierig. "Alles rolt lekker op zn gangetje. Thomas heeft wel eens moeilijkheden met zn werk, Cole die veel over de vloer komt, wij voelen de stress van jullie ook," lacht hij een beetje, "maar voor de rest gaat het echt super. We hebben alweer een reis gepland aan het einde van dit jaar, er gewoon tussenuit. We hebben dat de laatste tijd veel nodig, ook qua werk." Ik knik, "neem de tijd en geniet er veel van." Okay, serieus. Die mensen gaan er vaak tussenuit, maar dan ook vaak. Om de drie maanden of zoiets.
"Martijn!" hoor ik Annick vanaf de wc roepen, ze is effe naar de wc. Tsja, dat moet natuurlijk ook gebeuren. Ik sta op en roep terug: "ja, lieverd?" terwijl ik naar de wc loop. "Mijn vliezen zijn gebroken," zegt ze in paniek als ik voor de wcdeur sta. Even moet ik het me laten doordringen, haar vliezen zijn gebroken, we moeten naar en ziekenhuis en de baby's worden geboren. Mijn ogen worden groot en mijn mond valt open van verbazing.. denk ik? "Uhm, lieverd. Ik pak de tas," zeg ik ook een beetje in paniek. "Wat is er aan de hand?" hoor ik Demi roepen. "De vliezen zijn gebroken," zeg ik en ren de trap op naar boven om de tas te pakken. Ondertussen bel ik verloskundige en laat haar weten dat de vliezen zijn gebroken. Hoe graag Annick thuis wil bevallen, maar we moeten naar het ziekenhuis omdat.. yeah, de kanker. Dat moet voor de zekerheid, ya know.
Ik help Annick met het instappen van de auto, terwijl haar vader achter het stuur gaat zitten. Demi gaat op de achterbank, achter haar man, zitten. "Het komt goed," zeg ik zacht en geef Annick een kus. Ze knikt bang en ik doe de deur dicht. Ik ga achter haar zitten en we rijden gelijk weg. "De wegen zijn afgesloten, alleen de rijksweg is open," herinner ik David. "Weet ik," zegt hij en belt met iemand. Zodra we ergens op de wegrijden, komen er politieauto's voor én achter ons rijden. "Pap, moet dit serieus een spektakel worden?" vraagt Annick geïrriteerd. "Annick, heb je al weeën?" vraagt haar moeder gestrest. "Hoedefok moet ik dat weten?" snauwt ze en kreunt van de pijn. "Ja dus," mompelt haar moeder. Hopelijk zijn we zo bij het ziekenhuis..
