P.o.v Pascall
'Weet jij het antwoord van vraag 5b' vraagt Ronald. 'Fahrrad' antwoord ik. We hebben Duits , en bij Duits zit ik naast Ronald. Er is alleen 1 probleem, ik vind Ronald leuk. Maar dan is er iemand genaamd Sarah. Ik zucht een keer diep. 'Is er iets?' Ik schud mijn hoofd. 'Nee niks.' Ik leun met mijn hoofd op mijn vuist en schrijf door. Als ik alles heb ingevuld kijk ik er naar. Ik snap het niet, waarom doen we nog zo moeilijk om iets wat we toch weer gaan vergeten. Net als de mensen, wij doen altijd moeilijk over alles, en uiteindelijk word alles vergeten. Net als ik mijn best doe om er bij te horen, maar ik word vergeten..
'He weet je zeker dat er niks is' vraagt Ronald nog eens. 'Nee er is niks' zeg ik nog eens. Hij gaat weer verder met schrijven. 'Pascall ben je al klaar' vraagt de docent. 'Ja' zeg ik. 'Oke dan mag je gaan' zegt ze. Ik doe mijn boeken in mijn tas en kijk even naar het schrift van Ronald. Hij is nog maar op de helft. Ik sta op en loop het lokaal uit. Ik loop langzaam door de gangen van de school tot ik bij de kluisjes kom. Ik maak mijn kluisje open en pak mijn spullen, wat niet veel meer is dan een jas en mijn fietssleutel.
Ik loop de achtertuin in waar ik muziek hoor afspelen. Het komt van binnen want het is niet heel duidelijk. Ik zet mijn fiets weg en ga naar binnen toe waar ik word verwelkomt door harde muziek. Ik loop de woonkamer in en zie de grote speaker staan. 'Pascaaaaall' zegt Jeremy. 'Hoi' mompel ik terug. 'Veronique is 2 weken weg, we mogen doen wat we willen' zegt Harm. Ik knik, dan loop ik door naar boven. Ik loop mijn kamer in waar tot mijn verbazing niemand is. Dan bedenk ik me dat Ronald nog op school is en dat Duncan naar een vriend ging. 'Hey, weet je waar Ronald is' vraagt Sarah die de kamer in komt lopen. Ik zei het je toch. Sarah komt letterlijk naar mij om naar Ronald te vragen. Het maakt haar niet eens uit wat ik door aak in mijn leven, het is gewoon, niemand doet dat...
'Pascall?' Ik schrik op. 'Die is nog op school' zeg ik. Ze knikt en loop team weer weg. Zie je, ze geeft geen fuck om me. Alleen maar om Ronald en haar vriendinnen. Wedden dat Ronald niet eens om me geeft. Ik laat me op mijn bed vallen. Ik hoor zacht voetstappen de kamer in komen. 'Pascall?' Ik kijk op en zie Lizzy staan. Ik laat me weer vallen. Ik verwachtte dat ze weg zou gaan maar in plaats daarvan blijft ze staan. Ik kijk weer op. 'Wat is er?' 'Je weet dat wat je net zei helemaal niet waar is' zegt ze. 'Zei ik dat hardop?' 'Ja' lacht ze. 'Ow.' 'Stop met zo denken over jezelf' gaat ze verder. 'Ja zal ik doen' zeg ik. Met dat bedoel ik, ik zal stoppen met alles in het leven. Ook het leven, ooit. Ik ben in die tijd rechtop gaan zitten. Ze loopt naar me toe en geeft me een knuffel. 'Niet iedereen haat je..' 'wie niet dan..' 'ik' zegt ze en laat me weer los. Dan loopt ze de kamer weer uit. Ik sta op en loop naar het bureau waar ik een van de lades open doe. Ik pak er een zakmes uit en kies een scherp mesje. Ik zet hem tegen mijn arm. Ik twijfel nog even maar maak dan toch een snee in mijn arm. En nog een. En nog een. 'PASCALL' schreeuwt een stem. Het mes word uit mijn handen geslagen. Ik kijk op en zie Ronald staan. Hij kijkt me boos aan. Ik kijk weer naar mijn arm waar ondertussen drie straaltjes bloed overheen lopen. 'Waarom' vraagt Ronald dan. 'Laat me met rust' zeg ik en loop weg. Naar beneden, naar buiten en door de straten gewoon ergens heen.
Nieuw deeltje..
Gister had ik geen tijd om te updaten.
Ik moest Frans leren wat ik nog steeds echt verkloot heb But idc
Ja dat was het
Doei!
